Αναστάσιμες ευχές για ''καθαρότατον ήλιο'',

που ''για να γυρίσει, θέλει δουλειά πολλή''.

''Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη

και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα''

Διονύσιος Σολωμός

Από το ποίημά του ''Η ημέρα της Λαμπρής''

 Μνήμες Μεγαλοβδόμαδου

Ο ασβέστης να ασπρίζει πεζοδρόμια και τοίχους

το αγνό ευωδιάζει, γιασεμί, αγγελική

χωματόδρομοι, καμπάνες, μυρωδιά από λιβάνι

η ''εν πολλαίς περιπεσούσα'' απορία παιδική

Ταχινόσουπα, νηστεία και η Άνοιξη να γνέφει

προσμονή για μαγειρίτσα και για τα παπούτσια τ'άσπρα

Λεύτερο το παιδομάνι πρώτοι έρωτες στους δρόμους

Στου ναού τη νυκτωδία παραστέκουνε τα άστρα

''Αεράκι επιταφίου'' ξεσηκώνει και μαγεύει

Μιά γριούλα μεσ'τα μαύρα σε γωνιά στην εκκλησιά

προσευχή λέει για όλους ανιόντες, κατιόντες

απ΄το στόμα της δεν βγαίνει στη ζωή καμιά βρισιά

Πέτρος Μπ.

       Ημέρες πολέμου

Σύννεφα μαύρα σκεπάσαν τη Γη

Υδρατμοί άπληστοι σχεδόν μανιακοί

τον ήλιο κρύβουνε και εφορμούν

Απλώνεται παγωνιά θανάτου

Ζέστη σκορπούν φωτιές ξερατά

μεταλλικών στομάτων

''Τα παιδία παίζει'' πόλεμο έξω

έχει ξεκινήσει από μέσα

Ζέχνει εξουσία και χρήμα

Κλόουν οι δικαιολογίες

Ψέματα ο κοινός τόπος

Η ανεμελιά των παιδιών χάνεται

σε βλέμματα τρόμου

Το στήθος της μάνας αδειάζει

Στις άκρες των ρείθρων ανθάκια

χλευάζουν τις ερπύστριες

Το μανιτάρι απειλητικό δείχνει δόντια

Πόλεμος πατήρ

Ειρήνη η Μήτηρ

Ανεμίζουν τρίχρωμες σημαίες

και άλλες με αστέρια λευκούς νάνους

Σημαία πολύχρωμη καρτερεί

Πέτρος

 Από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη

...Ένα πράμα μόνο με παρακίνησε κι εμένα να γράψω: ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ»...