Ακέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται by anixneuseis  Χρήστος Γιανναράς. Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Μαρτίου 2016 Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί. Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία; Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει; Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών… Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν. Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη. Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες – ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας. Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη. Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα». Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015. Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας. Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

25 Μαρτίου 1821 - 25 Μαρτίου 2016

- Η Επανάσταση που ξεκίνησε με εχθρική την Ιερή Συμμαχία της Ευρώπης.
- Η Επανάσταση που μας κάνει περήφανους για τους προγόνους μας.
- Η Επανάσταση που δεν ολοκλήρωσε τους στόχους της.
- Η Επανάσταση που ζητάει την ολοκλήρωσή  της για να κάνουμε περήφανους τους απογόνους μας.

Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ο Ονειροπόλος» των μαθητών του Μειονοτικού Γυμνασίου - Λυκείου Κομοτηνής κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 2ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

''...Το ζητούμενο της εποχής είναι η ανάδυση της θηλυκής ποιότητας, που είναι καταπιεσμένη, διαστρεβλωμένη και κατασυκοφαντημένη τις πέντε τελευταίες χιλιετίες της πατριαρχικής κοινωνίας. Ενσυναίσθηση, συμπόνια, κατανόηση, εμβάθυνση, ήρεμη δύναμη με μεγάλη διάρκεια, διαίσθηση, δεκτικότητα, προσφορά, υπομονή, ανεκτικότητα, ταπεινότητα, σεβασμός της ζωής, ειρηνική διάθεση, τρυφερότητα, επαφή με τη φύση, σωματική ευαισθησία, φαντασία, αποδοχή του διαφορετικού, κοινωνική ευαισθησία και αγάπη είναι κάποιες ιδιότητες από το παρεξηγημένο περιεχόμενο της θηλυκής ποιότητας. Μιας θηλυκής ποιότητας που δεν έχει σχέση με την κυρίαρχη σήμερα γυναικεία ποιότητα της αυταρέσκειας, της εξάρτησης από ένα άλλο πρόσωπο, της φροντίδας αποκλειστικά για την εξωτερική εμφάνιση και του ‘’προορισμού’’ της, γάμος και παιδιά.

    Η προσπάθεια της γυναίκας να ανακτήσει τη χαμένη της ιδιαιτερότητα και ισότητα, πολλές φορές την ξεστρατίζει. Αμυνόμενη επιδιώκει να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, υιοθετεί και μιμείται ανδρικές συμπεριφορές με χαρακτηριστικά όχι αρσενικά, που έτσι και αλλιώς διαθέτει σε μικρότερο βαθμό και εκείνη, αλλά ανδροκρατικά, που έχουν να κάνουν με την στρεβλή εξουσιαστική μετάλλαξη της αρσενικής ποιότητας.

      Τα στοιχεία της αρσενικής ποιότητας όπως η σωματική δύναμη, η γραμμική αναλυτική σκέψη, η υψηλή ενέργεια μικρής διάρκειας, η αναζήτηση του καινούργιου και της αλλαγής και το πρακτικό πνεύμα, έχουν μεταλλαχτεί σε εργαλεία υπεροχής και εξουσίας, που η μίμησή τους από τις γυναίκες υπονομεύει την ισότιμη ερωτική σχέση....'' 

Απόσπασμα από το βιβλίο ''12 Ερωτικές Διαδρομές '' Εκδόσεις ΠΗΓΗ- Συλλογικό Έργο 12 συγγραφέων.                                            

Η πιο ξέγνοιαστη ηλικία, αδιαμφισβήτητα είναι η παιδική και η νεανική. Η πιο παραγωγική, συνήθως η μέση. Ποια όμως είναι η ηλικία, όπου είμαστε πιο χαρούμενοι από ποτέ;

Στην Βρετανία έγινε μια τεράστια έρευνα, ώστε να αποκαλυφθεί η περίοδος όπου ο άνθρωπος περνάει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του. Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι συμμετείχαν σε μια έρευνα, στην οποία συλλέχθηκαν πάρα πολλά αποτελέσματα. Ποια λοιπόν είναι η ηλικία που συνοδεύεται από την μέγιστη ευτυχία;

Πολλοί θα πίστευαν ότι αυτή είναι στα 20, όταν η ενέργεια, η δημιουργικότητα και η όρεξη χτυπούν... κόκκινο. Αλλοι θα επέλεγαν την μέση ηλικία, καθώς η ζωή του ανθρώπου έχει μπει για τα καλά σε ένα δρόμο σταθερό, κάνοντας τον να νιώθει πιο σίγουρος από ποτέ. Ομως η έρευνα έδειξε κάτι διαφορετικό. Τα πιο ευτυχισμένα μας χρόνια είναι μεταξύ 65-79 χρονών. Οταν όμως το... 8 μπει μπροστά, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Τα στατιστικά δεδομένα των Βρετανών επιστημόνων, που ήταν πάρα πολλά, έδειξαν πως στο αντίθετο άκρο βρίσκονται όσοι είναι μεταξύ 45-59 ετών. Μάλιστα στην συγκεκριμένη κατηγορία, οι άνδρες πιάνουν... πάτο, με τις γυναίκες να βρίσκονται ελαφρώς από πάνω τους. Σε αυτήν την δεκαπενταετία εντοπίζονται και τα μεγαλύτερα ποσοστά άγχους, κάτι πολύ ενδεικτικό, αλλά και σχετικό με την έρευνα.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως αυτό το φαινόμενο εξηγείται, καθώς οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας συνήθως περισσότερες υποχρεώσεις από ποτέ, ενώ παράλληλα έχουν να προσέχουν τόσο τα παιδιά τους όσο και τους γονείς τους. Η ισορροπία μεταξύ οικογένειας και δουλειάς, είναι επίσης ένας καθοριστικός παράγοντας.

Από την άλλη, οι νεώτεροι αλλά και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουν περισσότερο χρόνο στην διάθεση τους ώστε να επικεντρωθούν σε δραστηριότητες που τους ευχαριστούν. Από τους δύο όμως, νικητές βγαίνουν οι μεγαλύτεροι, που όπως φαίνεται, ξεφορτώνονται όλο το άγχος από πάνω τους.

Σχόλιο:  Η έρευνα βοηθάει να ανιχνεύσουμε κάποια ζητούμενα της εποχής για όλες τις ηλικίες :

                                         - Ελεύθερος χρόνος                                                                                                                   - Κοινωνική μέριμνα                                                                                                                           - Λιτή ζωή                                             - Ελεύθερη έκφραση των πραγματικών αναγκών                                                                -Αγάπη για τη ζωή  

OI ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΜΕΤΑ

 Νεκρώνουν τα Λιμάνια Τρίτη και Τετάρτη 16-17/2/2016

 Πανλιμενική απεργιακή κινητοποίηση έχει προκηρυχθεί σε όλα τα Λιμάνια της χώρας για την Τρίτη 16/2 και Τετάρτη 17/2. 
Οι εργαζόμενοι στα Λιμάνια αντιστέκονται στην πολιτική ιδιωτικοποίησης και ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας και ιδιαίτερα στην πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του ΟΛΠ και ΟΛΘ. 

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      17η συνέχεια

      Οι δράσεις θα πρέπει να είναι ατομικές και συλλογικές, με διαρκή επαγρύπνηση για τα φαινόμενα της ιδιοποίησης, της αυθαιρεσίας, της επιβολής, της αδιαφάνειας, της άνισης μεταχείρισης, της αυθεντίας, της αλαζονείας. Οι παρεμβάσεις και ο αριθμός των προβληματιζόμενων ενεργών πολιτών θα διευρύνονται  και θα δημιουργούνται συλλογικά μορφώματα κοινωνικής δράσης. Αυτές οι συλλογικότητες θα αποκαθιστούν μεταξύ τους υγιείς δεσμούς και θα δημιουργούν ένα δυναμικό κοινωνικό ιστό, που θα φτιάχνει τις πρώτες μορφές μίας νέας συνεκτικής κοινωνίας.

    Όλοι θα μπορούν να εκπροσωπούν και να εκπροσωπούνται, να ελέγχουν και να ελέγχονται, να ανακαλούν και να ανακαλούνται, για την αποφυγή όλων αυτών των φαινομένων που γεννά η εν λευκώ εφ΄άπαξ εκλογή για μεγάλα χρονικά διαστήματα, που δημιουργεί παραίτηση και παθητικότητα.

     Τα μέσα που θα χρησιμοποιούνται για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης θα πρέπει να προσδιορίζονται από το είδος των αλλαγών που θα γίνονται. Η ανιδιοτέλεια, η υπευθυνότητα, η σεμνότητα και η ειλικρίνεια των ενεργών πολιτών, λίγων στην αρχή αριθμητικά, θα ενεργοποιήσει την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, γιατί η δράση τους θα πηγάζει από τη βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης υπόστασης που είναι κοινή σε όλους. Είναι αυτή που αφυπνίζεται από την αθωότητα του παιδιού, την ανιδιοτελή προσφορά , την ομορφιά της φύσης, την απλότητα, την αληθινή αγάπη, την υπέρβαση του ΄΄Εγώ΄΄. Έτσι η τεράστια πλειοψηφία ενεργοποιημένη με τη συμμετοχή της στα κοινά θα αποδυναμώσει τα κέντρα εξουσίας, χωρίς την ανάγκη δημιουργίας άλλων κέντρων όπως γινόταν μέχρι σήμερα.     Η ανιδιοτέλεια, η υπευθυνότητα, η σεμνότητα και η ειλικρίνεια των ενεργών πολιτών, λίγων στην αρχή αριθμητικά, θα ενεργοποιήσει την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, γιατί η δράση τους θα πηγάζει από τη βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης υπόστασης που είναι κοινή σε όλους. Είναι αυτή που αφυπνίζεται από την αθωότητα του παιδιού, την ανιδιοτελή προσφορά , την ομορφιά της φύσης, την απλότητα, την αληθινή αγάπη, την υπέρβαση του ΄΄Εγώ΄΄. Έτσι η τεράστια πλειοψηφία ενεργοποιημένη με τη συμμετοχή της στα κοινά θα αποδυναμώσει τα κέντρα εξουσίας, χωρίς την ανάγκη δημιουργίας άλλων κέντρων όπως γινόταν μέχρι σήμερα. 

       Εάν η πορεία αυτή φαίνεται από πρώτη ματιά χρονοβόρα και όχι άμεσα αποτελεσματική ή ρεαλιστική, είναι πράγματι έτσι, εάν την κρίνουμε με τη σημερινή κυρίαρχη νοοτροπία του άμεσου αποτελέσματος και της γραμμικής λογικής. Η ζωή είναι ατίθαση και απρόβλεπτη, έχει τη δική της δυναμική και δεν μπαίνει σε καλούπια.  Σε συνθήκες μεγάλων κρίσεων, όπως η σημερινή, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, αλματώδεις και παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Ζούμε την εποχή όπου ισχύει ότι ‘’το χτύπημα των φτερών μιάς πεταλούδας στη Βραζιλία μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στο Τέξας’’. 

    Ας μετατρέψουμε τη σημερινή κρίση σε μια παγκόσμια αφύπνιση και συνεννόηση συνειδητών ανθρώπων ενεργών δημιουργών της ιστορίας των. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Ας τολμήσουμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της απάθειας ή της εκδικητικής εκτόνωσης. Ας αφήσουμε την γνωστή κοινωνία που ζούμε, που είναι για τους λίγους, και ας δημιουργήσουμε μία άγνωστη άλλη, που θα είναι για όλους.

       Όπως λέει και ο Ταγκόρ  ΄΄Η θάλασσα του κινδύνου, της αμφιβολίας και της άρνησης, γύρω στου ανθρώπου το μικρό νησάκι της βεβαιότητας, τον προκαλεί στο τόλμημα του αγνώστου΄΄. 

                                                                                                      

                                                                         Π.Μ.Π     

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      16η συνέχεια

                       9. Από πού να αρχίσουμε ;

     Η απάντηση για να έχει αξία θα πρέπει να δοθεί από τον καθένα. 

    Εκείνο που έχει σημασία είναι να αρχίσουμε τώρα. Η ίδια η ζωή θα μας δείχνει τα βήματα που μπορούμε να κάνουμε κάθε φορά. Δεν υπάρχει δρόμος για να μας τον δείξει κάποιος ΄΄φωτισμένος΄΄ άνθρωπος ή κάποια ΄΄φωτισμένη΄΄ ηγεσία, γιατί αυτός θα είναι ο δικός τους δρόμος, ένα δογματικό σχήμα και όχι μια ζωντανή αλήθεια.

  Οι δρόμοι οι εξ αποκαλύψεως δημιουργούν στρατιές ανελεύθερων ανθρώπων, που χρησιμοποιούν κάθε μέσον, για να επιβάλλουν τον στόχο που τους υπέδειξε κάποιος άλλος και στον οποίο στρατεύονται διευρύνοντας το΄΄ εγώ΄΄ τους. Έτσι γεννιέται ο φανατισμός με κυρίαρχη αρχή ΄΄ο σκοπός αγιάζει τα μέσα΄΄, που έχει καταστρέψει εκατομμύρια ανθρώπους και υλικά δημιουργήματα. Έχει πια αποδειχθεί, με τραγικό τρόπο, ότι τα μέσα εμπεριέχουν και προσδιορίζουν τελικά τον σκοπό.               

    Αν υπάρχει μια γενική αλήθεια που την επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή αυτή είναι ότι ‘’τίποτα δεν είναι δεδομένο για πάντα’’ ή όπως το είπε ο Ηράκλειτος ΄΄Τα πάντα ρεί΄΄. Από τις άπειρες μικρές αλλαγές δημιουργούνται κοσμογονικοί μετασχηματισμοί.  Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και αλλάζουν. Το προς τα που αλλάζουν για την κοινωνία, έχει να κάνει με το ποιοί είναι οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εάν παραμείνουν ελάχιστοι οι πρωταγωνιστές, όπως είναι σήμερα, που  κατευθύνουν τους πολλούς, τότε από τη σημερινή κρίση δύο είναι οι πιθανές εξελίξεις : ή στην χειρότερη περίπτωση θα καταστραφεί ο πλανήτης ή στην καλύτερη θα συνεχιστεί η ζωή με μεγαλύτερα προβλήματα αφού θα έχουν χαθεί πολλά εκατομμύρια ανθρώπων από πολέμους και πείνα και το περιβάλλον θα έχει υποστεί τεράστιες καταστροφές.

          Από πού λοιπόν να αρχίσουμε ;                                                                                                             

    Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα ΄΄μικρά΄΄. Μικρά είναι αυτά που έχουν να κάνουν με την ευθύνη του καθενός σε ότι συμβαίνει μέσα του και σε ότι συμβαίνει πολύ κοντά γύρω του. Αν προσπαθεί ο κάθε ένας καθημερινά να παρατηρεί ότι τον ενοχλεί μέσα του και γύρω του και να παρεμβαίνει εκεί που νιώθει την ανάγκη, σιγά –σιγά θα γίνεται ενεργός και θα διευρύνει τον κύκλο των παρεμβάσεων του σε μια γόνιμη συνεργασία με τους άλλους ανθρώπους. Από τον στενό προσωπικό του κύκλο οι παρεμβάσεις θα επεκτείνονται σε ευρύτερους κοινωνικούς σε μια όμως παράλληλη πορεία εξέλιξης του ΄΄μέσα΄΄ και του ΄΄έξω΄΄ κόσμου. 

Η οποιαδήποτε εξωτερική αλλαγή για να έχει αξία και διάρκεια πρέπει να συνοδεύεται από εσωτερικές αλλαγές και να στηρίζεται σε αυτές.    

    Αυτό που καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις και παραπέρα τις κοινωνίες είναι το διογκούμενο ΄΄εγώ΄΄ και το ΄΄δικό μου΄΄(Τι άλλο είναι το κυνήγι της εξουσίας και του χρήματος), που στο σημερινό σύστημα του καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. 

Αν παρατηρούμε τις εκδηλώσεις και των δύο καθημερινά, τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους, οι αλλαγές μέσα μας θα είναι ραγδαίες και η δράση μας έξω θα έχει αξιοπιστία, ειλικρίνεια, σεμνότητα, ανιδιοτέλεια, δημιουργικότητα και πρωτοτυπία.  

Ένα βαθιά ριζωμένο τεράστιο ΄΄εγώ΄΄ μπορεί να  πάρει ποικίλες εξωτερικές μορφές, «προοδευτικές» ή αντιδραστικές, κατοχής και επίδειξης υλικού ή ‘’πνευματικού πλούτου’’, αλλά η ουσία και τα αποτελέσματα είναι τα ίδια, αποκλεισμός για τους πολλούς γιατί θεωρούνται ανίκανοι, ανώριμοι ή ακαλλιέργητοι και προνόμια για τους λίγους που αυτοθεωρούνται εκλεκτοί. Συνεχίζεται                                                                                                          

                

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      15η συνέχεια

     στ) Επάγγελμα-κοινωνικός μισθός. Η ελεύθερη επιλογή επαγγέλματος, ανάλογα με την κλίση του καθενός, είναι προϋπόθεση και βασικός συντελεστής μιάς ελεύθερης κοινωνίας. Γιαυτό θα πρέπει να υπάρχει οικονομική ανεξαρτησία των νέων από τους γονείς τους μετά τα 18. Να χορηγείτα κοινωνικός μισθός,  το απαραίτητο  κατά περίπτωση διάστημα (σπουδές, εξειδίκευση, κ.λ.π.), για στέγη και έξοδα διαβίωσης  μέχρι την έναρξη της κανονικής εργασίας.

Η εργασία εν συνεχεία θα είναι προϊόν ελεύθερης και συνειδητής επιλογής και σαν τέτοια θα αποτελεί έκφραση του δημιουργικού δυναμικού και των προσωπικών δεξιοτήτων-ταλέντων. Δεν θα είναι άμεση ή έμμεση ικανοποίηση των φιλοδοξιών ή των απαιτήσεων των γονιών ή προïόν στενών οικονομικών κριτηρίων. Θα είναι παράγων ζωτικότητας και όχι αγγαρεία. Παράγων κοινωνικής προσφοράς και όχι καταδίκη ατομικής επιβίωσης. Θα είναι απαλλαγμένη από την κατ’ανάγκη συμμόρφωση για να μην απολυθεί (σημερινός ιδιωτικός τομέας ) ή από την παρασιτική νοοτροπία του βολέματος και της εξασφαλισμένης μη δημιουργικής μονιμότητας (σημερινός δημόσιος τομέας στις Δυτικές κοινωνίες ή εφαρμοσμένο σοσιαλιστικό μοντέλο στις Ανατολικές ).

    ζ) Υγεία. Η πρώτη ελευθερία του ανθρώπου είναι η ελευθερία της ύπαρξης. Αυτή πέρα από την τροφή απαιτεί και καλή υγεία. Οι φροντίδα για την υγεία πρέπει να εξασφαλίζεται ισότιμα και δωρεάν για όλους. 

Θα πρέπει να δοθεί βάρος στην προληπτική ιατρική, που προϋποθέτει ανθρώπους ενημερωμένους  σε θέματα υγείας και ενεργητικούς, που παρατηρούν και φροντίζουν τη σωματική, ψυχική και πνευματική τους υγεία, σε δημιουργική συνεργασία με τους ειδικούς. Σήμερα είναι παθητικοί αποδέκτες γνωματεύσεων και φαρμάκων, που θεοποιούν τον γιατρό και υποτιμούν τις δικές τους δυνατότητες.

Επίσης ο προσανατολισμός της ιατρικής θα πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της αναζήτησης και θεραπείας των αιτίων και όχι των συμπτωμάτων των ασθενειών. 

Ο γιατρός να εστιάζει στον κάθε ασθενή σαν  μοναδική περίπτωση και όχι στην ασθένεια. Να έχει μια συνολική εικόνα της πραγματικότητάς του ασθενή, δηλαδή, σωματική (προηγούμενες ασθένειες, διατροφή κλπ), ψυχική (συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα ) και πνευματική (ενημέρωση για θέματα υγείας και υγιεινής ζωής). Να τονώνει την άμυνα του οργανισμού και την αυτοθεραπεία και όχι να δημιουργεί φαρμακολαγνεία και εξαρτήσεις. Τα φάρμακα να είναι συμπλήρωμα της θεραπείας και αναγκαίο κακό και όχι πανάκεια.  Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                                                                                   

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      14η συνέχεια

    δ) Παιδεία - Τέχνη. Τα βασικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποιημένης παιδείας είναι : 

1) η μετάδοση και αναπαραγωγή έτοιμων ιδεών και απόψεων και η συσσώρευση γνώσεων-πληροφοριών αντί για ανακάλυψη-δημιουργία.

2) η συμμόρφωση εκπαιδευτών και εκπαιδευομένων σε άξονες-κατευθύνσεις από τα πριν δοσμένες χωρίς ελευθερία παρέκβασης και επιλογών.

3) η αποκοπή του παιδιού από τη φύση του (που είναι η κίνηση ) και από τη φύση.

4) η έλλειψη προσωπικής σχέσης και συνεργασίας δασκάλων – μαθητών, όσο μεγαλώνει η βαθμίδα της εκπαίδευσης, και η δημιουργία απρόσωπης σχέσης εντολέα – εντολοδόχου.

5) η αποσπασματική, μονόπλευρη παιδεία με μοναδικό στόχο την εξειδίκευση. Δεν αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος σφαιρικά με όλες τις ανάγκες του πνευματικές και υλικές, για να μπορεί να ζει ολοκληρωμένα την ύπαρξη και την ομορφιά της ζωής.

6) Δεν εξετάζονται οι ιδιαιτερότητες και οι κλίσεις του κάθε παιδιού αλλά αντιμετωπίζονται όλα σαν μια ομοιογενής μάζα που πρέπει να αποθηκεύσει μια ορισμένη ποσότητα γνώσεων. 

7) Δεν καλλιεργείται το δικαίωμα στη διαφωνία, τόσο σημαντικό για ανακάλυψη, δημιουργία, ανανέωση  και εμβάθυνση.
8) Δεν αντιμετωπίζονται το σώμα, το πνεύμα και το συναίσθημα σαν ενιαίο σύνολο που πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα και σε αρμονία μεταξύ τους.
9) Δεν αναδεικνύεται η σπουδαιότητα της σωματικής εργασίας σε συνδυαμό με την πνευματική.     

10) Επίσης η τέχνη δεν αντιμετωπίζεται ως βασικό συστατικό της παιδείας, που πρέπει να διατρέχει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης συμβάλλοντας στην ανάδειξη του φαντασιακού και του συναισθηματικού σε ισόρροπη σχέση με το λογικό -  νοητικό. 

     Για τα παραπάνω, και όχι μόνο, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης το σχολείο είναι βαρετό και όχι χαρούμενος χώρος δημιουργικής συνεύρεσης.  

    Τα χαρακτηριστικά αυτά ωθούν στη δημιουργία ανελεύθερων ανθρώπων, αυτοματοποιημένων, που δεν αμφισβητούν γόνιμα δεδομένες αλήθειες και δεν είναι δημιουργοί αλλά μιμητές και αντιγραφείς καθιερωμένων προτύπων ή βίαιοι αρνητές των.

   Οι απόπειρες του Summerhill στην Αγγλία, της Μπαρμπιάνκα στην Ιταλία, των σχολείων που ίδρυσε ο Ταγκόρ στην Ινδία κ.ά. (απόπειρες μικρού βεληνεκούς λόγω αρνητικού περιβάλλοντος) πρέπει να μελετηθούν, γιατί ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τη σημερινή. Αποσκοπούσαν στην παροχή ελεύθερης και δημιουργικής παιδείας με δασκάλους και μαθητές σε σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκπαίδευσης. Προς μια τέτοια κατεύθυνση θα πρέπει να στραφεί το εκπαιδευτικό σύστημα, όπου η ειδίκευση θα ακολουθεί, ενώ θα προηγείται η πολύπλευρη παιδεία με προσανατολισμό στην αναπτυγμένη κοινωνική και φυσική ευαισθησία και την απελευθέρωση της δημιουργικότητας και της πρωτοτυπίας του/της  καθένα/μίας .

Η παιδεία είναι βασική ανάγκη, δικαίωμα και συστατικό της ύπαρξης του ανθρώπου και σαν τέτοιο κοινωνικό αγαθό θα πρέπει να εξασφαλίζεται δωρεάν σε όλους. 

   ε) Επιστήμη-έρευνα. Η ανελεύθερη και μονοδιάστατη παιδεία και κοινωνία βρίσκει την έκφρασή της και στην επιστήμη. Ο ΄΄ορθός λόγος΄΄, η αποθέωση της εργαστηριακής επιβεβαίωσης, τα ΄΄άμεσα αποτελέσματα΄΄, το ‘’θαυματουργό χάπι΄΄ κλπ είναι ο πυρήνας της λογικής της κυρίαρχης επιστήμης που στηρίζεται στην γραμμική σκέψη. Απορρίπτονται αλαζονικά και δογματικά  διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας, που έχουν να κάνουν με την επισταμένη, ολιστική (και όχι αποσπασματική) παρατήρηση και καταγραφή φαινομένων και ανθρώπινων λειτουργιών, που έγιναν επί σειρά αιώνων από στοχαστικούς ανθρώπους παλαιότερα (αρχαίοι Έλληνες, Κινέζοι, Ινδοί, Άραβες κ.λ.π.) αλλά και  από σύγχρονους που ξεφεύγουν από τον ''κανονικό''  τρόπο (αντιμετώπιση απαξιωτική για τον  Αϊνστάιν στο ξεκίνημα του επειδή ξέφευγε από την τρέχουσα σκέψη). 

   Η διατύπωση ΄΄οριστικών΄΄ αληθειών και η συνεχής διάψευσή τους καθώς και η επανειλημμένη αναίρεση της ΄΄γραμμικής ΄΄ λογικής αίτιου και αιτιατού, θα πρέπει να οδηγήσουν την επιστήμη στο να αγκαλιάσει παραδοσιακές εμπειρικές και  υπερβατικές  προσεγγίσεις της πραγματικότητας, χωρίς αποκλεισμούς. Η επιστήμη θα ελέγχει την παράδοση αλλά και η παράδοση την επιστήμη με αμοιβαία εκτίμηση και παραπέρα σεβασμό και των δύο στη φύση και τον άνθρωπο. 

   Η έρευνα σήμερα βρίσκεται κυρίως στα χέρια των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών και τα αποτελέσματά τους ΄΄φιλτράρονται΄΄ με κριτήριο το ‘’τι αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος’’. Έτσι σημαντικές εφευρέσεις στην κατεύθυνση περιβαλλοντικών ή φθηνών λύσεων, προσιτών στους πολλούς, παραμένουν στα συρτάρια. Η έρευνα θα πρέπει να  γίνει στοιχείο της κοινωνίας για την αναβάθμιση της ζωής.  Συνεχίζεται   

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      13η συνέχεια

Γ. Θεσμοί  Μια ριζική αλλαγή στο οικονομικό και το πολιτικό πεδίο προϋποθέτει και συνεπάγεται ταυτόχρονη αλλαγή και σε κρίσιμους θεσμούς. 

     α) Ιδιοκτησία-Κληρονομιά. Σε μια κοινωνία ελεύθερων δημιουργών, το ατομικό δημιούργημα (περιουσία) ανήκει πρώτα στον δημιουργό του και μετά στην κοινωνία ολόκληρη. Δεν έχουν θέση παρασιτικές καταστάσεις όπως η ιδιοποίηση πραγμάτων από μη δημιουργούς, που είναι οι κληρονόμοι. Η κατάργηση της κληρονομιάς θα έχει σαν συνέπεια ο κάθε ένας να δημιουργεί σε κλίμακα φυσιολογική και όχι αφύσικη, και να μην συσσωρεύει, όπως σήμερα, σπαταλώντας τη ζωή του και τα διαθέσιμα υλικά μέσα για να εξασφαλίσει΄΄ανίκανους΄΄ ανασφαλείς κληρονόμους. Η κοινωνική συνοχή θα παραμερίσει την ανασφάλεια και ο άνθρωπος θα χαίρεται το σήμερα, δημιουργώντας για τις πραγματικές ανάγκες του. Η ζωή από μαρτύριο για τους πολλούς και λαχείο για τους λίγους, θα γίνει δώρο για όλους.

    Παρόμοια και το συλλογικό δημιούργημα ανήκει στην κοινωνία και δεν μπορεί να το ιδιοποιείται ο ιδιώτης. Από την ανελεύθερη φάση της κατοχής των πραγμάτων από λίγους,  που σκλαβώνει και  τον κάτοχο και τους πολλούς, θα περάσει η κοινωνία στη ελεύθερη φάση της συνυπεύθυνης χρήσης από όλους. Τα μέσα παραγωγής-επιχειρήσεις θα πρέπει να περνούν σταδιακά σε κοινωνικό (αποκεντρωμένο-ευέλικτο) και όχι κρατικό (συγκεντρωτικό-γραφειοκρατικό ) έλεγχο και διαχείριση. Και οι παραγωγικές μονάδες θα συνδέονται για αμοιβαίο όφελος με την τοπική κοινωνία. Οι επιχειρήσεις θα συντονίζονται μεταξύ τους στη βάση των κοινωνικών αναγκών μετά από συλλογικές αποφάσεις σε ευρύτερο πεδίο. Και το χρήμα, για όσο καιρό θα είναι αναγκαίο να υπάρχει, δεν θα τοκίζεται. 

    β) Γάμος-Οικογένεια-παιδιά.  Απελευθέρωση της συνύπαρξης δύο ανθρώπων από κάθε κοινωνική και οικονομική σύμβαση και ελεύθερη επιλογή του τρόπου που θα συνυπάρξουν. Ο καθένας επιλέγει το σχήμα που ανταποκρίνεται στο βαθύτερο είναι του και αναζητά την αμοιβαιότητα. Κανείς δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και κανένας φορέας δεν μπορεί να καθορίσει ή επιβάλει ένα παραδεκτό σχήμα.

        Η οικογένεια δεν θα πρέπει να είναι το κλειστό σημερινό σχήμα της πλήρους αυθαιρεσίας, της αμοιβαίας καταπίεσης αλλά και της εξαντλητικής επιβάρυνσης κάποιων (κυρίως των γυναικών). Θα πρέπει να μετατραπεί σε πρώτο σχολείο συνεργασίας, αγάπης, ελευθερίας, αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και κοινωνικής ένταξης. Ανοιχτός πυρήνας στην κοινωνία και όχι ανταγωνιστικό γκέτο, που αναπαράγει άτομα υποταγμένα ή εξουσιαστικά, δηλαδή ανελεύθερα, και κατάλληλα για τη διατήρηση και την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος.

       Τα παιδιά δεν θα θεωρούνται ιδιοκτησία κανενός. Την φροντίδα τους θα έχουν πρώτα οι γονείς, αλλά με την ουσιαστική βοήθεια της κοινωνίας (σε επίπεδο τοπικό και όχι απρόσωπο κεντρικό), έτσι ώστε να είναι εξασφαλισμένα σε κάθε περίπτωση από γονικές ή κοινωνικές αδιαφορίες, αυθαιρεσίες ή εγκατάλειψη (ολοήμεροι δωρεάν παιδικοί σταθμοί και σχολεία με πολύ ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι). Θα τους εξασφαλίζεται η όλο και μεγαλύτερη συνύπαρξη με άλλα παιδιά, που είναι και το φυσιολογικό τους περιβάλλον καθώς και η επαφή με τη φύση που εξανθρωπίζει.

      γ) Θρησκεία. Διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, που δημιουργεί στρεβλώσεις και στα δύο.   Αποδοχή στην πράξη της θρησκείας σαν ελεύθερης πνευματικής επιλογής, η ύπαρξη της οποίας, τόσο πνευματικά όσο και υλικά, στηρίζεται στους πιστούς της και μόνο. Το να πιστεύει κάποιος ή όχι και το τι πιστεύει είναι προσωπική του υπόθεση, που δεν πρέπει να αλλοιώνεται από την κρατική παρέμβαση με υποστήριξη ή απαγόρευση.  Συνεχίζεται                                                                

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      12η συνέχεια

Β. Πολιτική  Το πολιτικό σκηνικό που θα πρέπει να διαμορφωθεί για να ανταποκριθεί στις οικονομικές προτάσεις που προαναφέρθηκαν θα καθοριστεί και από τα εξής δεδομένα και παραμέτρους:

    α) Τα πολιτικά κόμματα, κυρίως τα κόμματα εξουσίας, έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων. Βλέπουν πλέον ότι το κύριο μέλημά τους είναι η εξουσία σαν αυτοσκοπός ή σαν μέσον πλουτισμού ή και τα δύο. Στα μικρότερα κόμματα διακρίνουν έλλειψη σεμνότητας, ασαφείς θεωρητικολογίες, αλαζονεία, ηγεμονισμό, απροθυμία ενότητας, και κύριο στόχο την αύξηση της δύναμής τους.

  Σήμερα η οικονομική και πολιτική εξουσία τείνουν να συνενωθούν.            

  Η ψήφος ολοένα και περισσότερο είναι αρνητική προς το τελευταίο κυβερνόν κόμμα και όχι θετική για το άλλο που θα το διαδεχτεί ( και πάλι ξανά τα ίδια επαναλαμβάνονται σε μια εκβιαστική διαδικασία με την απειλή ακυβερνησίας ). Παράλληλα αυξάνεται η αποχή και το λευκό, με αποτέλεσμα να κυβερνούν κόμματα με την άνευρη ψήφο μιάς μειοψηφίας.     

    β) Σε μια κοινωνία ελεύθερων εργαζόμενων δημιουργών θέση έχει μόνο η συμμετοχική άμεση δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, με θεσμούς εκπροσώπησης ευέλικτους ( όπου είναι αναγκαίο να υπάρχουν ) .  Θεσμούς που ενώνουν, συσπειρώνουν και δεν αποξενώνουν, και εκπροσώπους ελεγχόμενους, ανακλητούς, με διαχειριστική και όχι εξουσιαστική υπόσταση.   Οι εκπρόσωποι πρέπει να είναι προσωρινοί διαχειριστές πολύ συνειδητοί για τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, διατεθειμένοι να είναι πρωτοπόροι στις θυσίες και όχι στις απολαβές. 

  Μια κοινωνία ελεύθερα συνεργαζόμενων πολιτών που συναποφασίζουν δεν έχει ανάγκη από επαγγελματίες διαμεσολαβητές και ΄΄ισόβιους΄΄ εκπροσώπους (πολιτικούς).

  Η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου και η επιστροφή στα κοινά δημιουργεί πολίτες με υπευθυνότητα, αμοιβαίο σεβασμό και ικανότητα διαχείρισης. Και παράλληλα εκπροσώπους, εναλλασσόμενους, διαρκώς ελεγχόμενους και ανακλητούς. Η εκπροσώπηση έτσι μετατρέπεται σε κοινωνική προσφορά και όχι σε μέσο προβολής, παράνομου πλουτισμού και επιβολής.

Η ουσιαστική αμοιβή των εκπροσώπων θα είναι η ικανοποίηση που νοιώθει κανείς όταν κάνει κάτι για το ΄΄εμείς΄΄ ξεφεύγοντας από το απομονωτικό και επικίνδυνο σκέτο ΄΄εγώ΄΄. 

     γ) Η υλική βάση της άμεσης  δημοκρατίας σήμερα υπάρχει. Είναι αφ΄ενός οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές με το διαδίκτυο (μπορούν να εξασφαλίσουν πληροφόρηση, επικοινωνία και άμεση ψηφοφορία) και αφ΄ετέρου ο διαθέσιμος χρόνος, που σήμερα μπορεί να εξασφαλιστεί με την μείωση των ωρών εργασίας ( η υλική βάση της, περίφημης για την εποχή της, Αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν αφ’ενός οι δούλοι, οι γυναίκες στο σπίτι και η μικρή παραγωγή, για την ύπαρξη  ελεύθερου χρόνου στους Αθηναίους πολίτες, και αφ’ετέρου η μικρή αριθμητικά κοινωνία για την άμεση συμμετοχή ). Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                         

 Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      11η συνέχεια

Α. Οικονομία  Η διαχείριση των δυνάμεων της παραγωγής και η διανομή του παραγόμενου πλούτου θα πρέπει να αλλάξουν παίρνοντας υπόψη : 

   α) την ύπαρξη του τεράστιου αυτοματοποιημένου παραγωγικού δυναμικού, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο εάν ενταχθεί σε αυτό και το γιγαντιαίο δυναμικό παραγωγής οπλικών συστημάτων. 

   β) την ύπαρξη τεράστιου οικονομικού αποθέματος μετά την έκρηξη των αυτοματοποιημένων δυνάμεων της παραγωγής, κυρίως τα τελευταία 50 χρόνια (οι καταθέσεις σε off shore εταιρείες είναι περίπου 12 τρις. δολάρια, ποσό ικανό για την επίλυση του υποσιτισμού για 400 χρόνια, από στοιχεία του ΟΗΕ). 

   γ) την σταδιακή αντικατάσταση, που έχει συντελεστεί, του δημιουργικού ιδιοκτήτη της πρώτης φάσης του καπιταλισμού από τον παρασιτικό χρηματιστηριακό διαχειριστή κεφαλαίων.  

   δ) ότι η διαχείριση των μονάδων παραγωγής γίνεται από μια καλά  αμειβόμενη τεχνοκρατική ομάδα και όχι από τους ιδιοκτήτες-μετόχους.

   ε) τα τεράστια αυξανόμενα νούμερα της ανεργίας.

   στ) το ανεβασμένο μορφωτικό επίπεδο μίας όλο και αυξανόμενης μερίδας του πληθυσμού. 

   Όλα τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι όχι μόνο είναι δυνατή αλλά επιβάλλεται μια αλλαγή στη διαχείριση των παραγωγικών δυνάμεων. Η αλλαγή θα έχει σαν άξονες : 

   α) τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων (με συνέπεια την αύξηση του ενδιαφέροντος, της δημιουργικότητας άρα και της παραγωγικότητας, προς όφελος τους υλικό και πνευματικό). 

   β) την ύπαρξη του ελεγχόμενου κέρδους σαν κίνητρου ανάπτυξης για όσο καιρό το πνευματικό και το υλικό επίπεδο της ανθρωπότητας θα το έχει ανάγκη. 

Τα βασικά κίνητρα της ανθρώπινης δραστηριότητας σήμερα είναι η επιβίωση, η δημιουργία, το κέρδος, η έρευνα, και οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου ή των ατόμων με προβλήματα αυτοεξυπηρέτησης. Σε κάθε εποχή και στάδιο ανάπτυξης ένα από τα κίνητρα αυτά έχει τον αποκλειστικό ή τον κυρίαρχο ρόλο και τα άλλα συνυπάρχουν με διαφορετική βαρύτητα. Μια κοινωνία όπως η σημερινή, που μπορεί να λύσει ή αλλού έχει λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, θα πρέπει σιγά-σιγά να περιορίζει το κίνητρο του κέρδους, που ανταποκρίνεται σε μια κατώτερη βαθμίδα οικονομικής  κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης και να προσανατολίζεται στην ανάδειξη της δημιουργικότητας και εκείνο της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών σε κυρίαρχους άξονες.

   γ) την ελάττωση των ωρών εργασίας ώστε να εξαφανιστεί η ανεργία και να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος για τις άλλες δραστηριότητες (πολιτικές, κοινωνικές, ψυχαγωγία, άθληση, τέχνες). 

   δ) την ορθολογική διανομή του παραγόμενου πλούτου ( σήμερα οι 200 μεγαλύτερες ιδιωτικές περιουσίες αντιστοιχούν στα εισοδήματα του 47% των κατοίκων της γής).

Η κατώτερη αμοιβή θα πρέπει να είναι ικανή για μια αξιοπρεπή διαβίωση, κοινωνικά συμφωνημένη, άρα και αποδεκτή. Από εκεί και πάνω η αμοιβή θα είναι ανάλογη με το προσφερόμενο έργο με συντελεστές πάλι από κοινού συμφωνημένους σε κοινωνικό επίπεδο . Η ψαλίδα ανάμεσα σε ανώτερη και κατώτερη αμοιβή δεν θα πρέπει να δημιουργεί συνθήκες διαβίωσης για τους λίγους εντελώς ξένες από εκείνες των πολλών, γιατί διαφορετικά έχουμε την αποξένωση των λίγων από τον κοινωνικό ιστό και το σπάσιμο της συνοχής του, με όλες τις συνέπειες.

     Απαραίτητη προϋπόθεση για μια  κοινωνία συνεκτική με αλληλοσε-βασμό και αλληλεγγύη: η εργασία και ο τρόπος ζωής του καθενός να είναι εξασφαλισμένο δικαίωμα και αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής και όχι ζήτημα τύχης, αναγκαστικής λύσης ή επιβολής.
     Τα παραπάνω, συνολικά, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν πλήρως σε μία μόνο χώρα, γιατί κάτω από την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού θα κατέρρεε. Ωστόσο τα βασικά μπορούν να εφαρμοστούν ξεκινώντας από τα κάτω σε μικρή κλίμακα (τοπική, κλαδική κλπ) που συνεχώς θα διευρύνεται.

      Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί και παγκοσμιοποιημένες λύσεις (τουλά-χιστον στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες γιατί οι άλλες είναι σί-γουρο ότι θα ακολουθήσουν ). Τώρα πλέον υπάρχουν δυνατότητες και παραδείγματα διευρυμένων διεθνών συνεννοήσεων, συνεργασιών και κανονισμών. Για παράδειγμα όπως έχουν συμφωνηθεί διεθνείς κανονι-σμοί πιστοποίησης ISO για την ποιότητα των προϊόντων και των διαδι-κασιών παραγωγής, θα μπορούσαν να περιλάβουν οι κανονισμοί και τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας, την ελάχιστη αμοιβή σε σχέση με το κόστος διαβίωσης κ.λ.π., για να παίρνει έγκριση διάθεσης το παραγό-μενο προϊόν. Συνεχίζεται

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Καλύτερη χρονιά,
με υγεία, αισιοδοξία, ευαισθησία, νέες ιδέες, υπερβάσεις και δημιουργικότητα !

  Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      10η συνέχεια
  

   Αλλά τότε τι; 

   Η απάντηση στο ερώτημα για να είναι ρεαλιστική και πραγματο-ποιήσιμη, και να ξεφεύγει από τη σφαίρα του ιδεατού και απραγ-ματοποίητου (ουτοπικού, όπως στο παρελθόν ), θα πρέπει να παίρνει υπόψη της τη σημερινή υλική και πνευματική πραγματικότητα και τη δυναμική της. Και το βασικότερο η απάντηση θα πρέπει να απασχολήσει τον καθένα χωριστά. Εφαρμογή και αξία θα έχουν εκείνες οι απαντήσεις, που θα προέρχονται από την τεράστια πλειοψηφία των πολιτών και θα είναι υλοποίηση και προϊόν ελεύθερης επιλογής, συναπόφασης, δράσης και όχι αποτέλεσμα επιβολής. Ελεύθερης συνδιαμόρφωσης και όχι συμμόρφωσης (σε μια αυθεντία, άτομο ή ομάδα).

   Οι πρακτικές, για να έχουν αξία, θα πρέπει να εφαρμόζονται κατ’αναλογία από τον καθένα ατομικά άμεσα, και να διευρύνονται μέχρι την κλίμακα της κοινωνίας μέσα από συλλογικές διαδικασίες όλο και ευρύτερες. Θα πρέπει οι απαντήσεις -πρακτικές να αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων: 

α)  με τον εαυτό τους(αυτοσυνείδηση για κίνητρα, σκέψεις, επιθυμίες, παγιωμένες ιδέες),    

β) με τους άλλους (συγκρίσεις, αλαζονεία, υποτίμηση κ.λ.π.), 

γ)   με τα υλικά πράγματα (ταύτιση με αντικείμενα, χρήμα, περιουσία κ.λ.π.), 

δ) με την παραγωγική διαδικασία (ενεργός συμμέτοχος ή παθητικός εντολοδόχος, ανάπτυξη στην υπηρεσία του ανθρώπου ή του κέρδους κ.λ.π.), 

ε) με το φυσικό περιβάλλον (καταπατητές-βιαστές της φύσης ή μέρος ενός ζωντανού οργανισμού και συνύπαρξη με σεβασμό),

στ) με τη διανομή του παραγόμενου πλούτου (κάλυψη πραγματικών αναγκών όλων ή μόνο των ΄΄ικανών΄΄), 

ζ) με τους άλλους λαούς (όλοι είμαστε πρώτα απ΄όλα άνθρωποι ή κάποιοι λαοί είναι εκλεκτοί;).

            Παρακάτω επιχειρείται να δοθούν κάποιες απαντήσεις, σαν συμβολή στον προβληματισμό για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης, που πλέον αγγίζει τα όρια αντοχής του ανθρώπινου είδους. Συνεχίζεται

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      9η συνέχεια
                                                                                                                                    8.  Η ανάγκη υπέρβασης της σημερινής κατάστασης

            Τα οικονομικά – πολιτικά μοντέλα που κυριαρχούν τα τελευταία 90 χρόνια είναι το καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό ανατολικού τύπου. 

Και τα δύο έχουν το κοινό χαρακτηριστικό, ότι η πολιτική και οικονομική εξουσία βρίσκεται στα χέρια λίγων, επώνυμων ιδιοκτητών ή κρατικών διαχειριστών.

Αφετηρίες των δύο μοντέλων ήταν η Γαλλική (1789) και η Ρωσική (1917) επανάσταση. Επιβλήθηκαν πολιτικά από κάποιες ομάδες που συμμετείχαν πρωταγωνιστικά στην επανάσταση (Ιακωβίνοι, μπολσεβίκοι). Διαμόρφωσαν ένα δόγμα άλλοτε ελαστικό και άλλοτε άκαμπτο και το επέβαλαν με τη βοήθεια μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, στο σύνολο της, με  ηθική υποταγμένη στο ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’. Οι σκοποί και των δύο ήταν για την εποχή τους προοδευτικοί. Εκφράσανε τον καιρό εκείνο, σε κρίσιμες στιγμές, τους πιο καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους. Την ανάγκη τους για ψωμί και ελευθερία. Οι θεσμοί που ακολούθησαν όμως δεν εξασφάλισαν την διατήρηση αυτής της αρχικής πολιτικής κατάστασης μιας επαναστατημένης κοινωνίας. Εστιάσανε στο ‘’ψωμί’’ και ξεχάσανε την ελευθερία. Έτσι σταδιακά με τις κατάλληλες προσαρμογές, έγινε ο αποκλεισμός των πολλών από την ενεργή συμμετοχή στο πολιτικό και το ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι. Σημερινή τους κατάληξη είναι το δικομματικό και το μονοκομματικό μοντέλο, και τα δύο με ολιγαρχικό περιεχόμενο. 

        Θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά;  

Εάν το μέσο επίπεδο συνειδητότητας της κοινωνίας και η υλική πραγματικότητα προσδιορίζουν και τις λύσεις που δίνονται τότε η απάντηση είναι όχι. 

      Σημασία όμως έχει να σταθούμε στο τώρα. Να  εντοπίσουμε τα αίτια της παθογένειας του σημερινού γίγνεσθαι και να το υπερβούμε εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις.

      Σήμερα οι θεσμοί και το σύστημα έχουν θεοποιηθεί. Έχουν αναχθεί σε αιώνιες αμετακίνητες αξίες και το κυρίαρχο πολιτικό αξίωμα είναι το ’’αποφασίζουμε πριν από σας για σας, αφού μας έχετε εκλέξει’’. Η γνώμη και η συμμετοχή του απλού πολίτη θεωρείται άχρηστη έως επικίνδυνη, και γιαυτό εξουδετερώνεται και αποκλείεται από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων με κάθε τρόπο ‘’δημοκρατικό’’ ή μη. 

     Σε όλες τις βαθμίδες από το σωματείο ,το Δήμο, μέχρι και την κυβέρνηση λειτουργεί η αντιπροσώπευση για μεγάλα χρονικά διαστήματα ‘’εν λευκώ’’, με ολοένα ασαφέστερες δεσμεύσεις των υποψήφιων αντιπροσώπων, χωρίς έλεγχο και  χωρίς τη δυνατότητα να ανακληθούν.  

       Όλα γίνονται εν ονόματι του λαού αλλά χωρίς τον λαό, εν ονόματι της τάξης αλλά η αταξία αυξάνεται, εν ονόματι μίας μελλοντικής ευμάρειας αλλά η λιτότητα διευρύνεται, εν ονόματι της ελευθερίας αλλά ο Μεγάλος Αδελφός παίρνει σάρκα και οστά.

     Η τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας, περισσότερο βιωματικά και ενστικτώδικα και λιγότερο συνειδητά, νοιώθει ότι και τα δύο μοντέλα δεν την εκφράζουν. Ωστόσο είναι παγιδευμένη στο δίλημμα που  της βάζουν τα μπλοκ εξουσίας: ‘’ή το ένα μοντέλο ή το άλλο’’. Αυτό που αναδύεται σιγά-σιγά όμως είναι η διάθεση ‘’ούτε το ένα ούτε το άλλο’’. 

   Αλλά τότε τι;      Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Χρόνια πολλά με ανθρωπιά, αισιοδοξία και δημιουργικότητα
για μια άλλη παγκοσμιοποίηση !

 8η συνέχεια          

7.  Μια άλλη παγκοσμιοποίηση γεννιέται

   Παράλληλα με την παγκοσμιοποίηση αυτή από τα πάνω, γεννιέται σιγά-σιγά και μία άλλη, αυτή από τα κάτω. Δεν επιβάλλεται, είναι αυθόρμητη. Σπάει σύνορα και προκαταλήψεις. Πηγαίνει πέρα από τα τείχη που έχτισαν οι διακρίσεις κάθε είδους (φυλετικές, φύλλου, ταξικές, εθνικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές κ.λ.π.). Ξεφεύγει από τη νοοτροπία τη στενά ‘’ατομική’’(του όποιου ατόμου-ομάδας) και γίνεται συλλογική και πανανθρώπινη. Το νέο κοινωνικό φύτρο είναι ο άνθρωπος δημιουργός, που βλέπει τους άλλους και τη φύση ‘’ως εαυτόν΄.΄     

     Όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό βιωματικά, με τραγικό πλέον τρόπο, ότι οποιαδήποτε στάση και σχέση εκμετάλλευσης, επιβολής, αυθεντίας ή συμμόρφωσης , είναι καταστρεπτική τόσο για αυτόν που επιβάλλει, καθοδηγεί ή ΄΄πείθει΄΄, όσο και για αυτόν που τα υφίσταται. Ο πρώτος συγκεντρώνοντας πνευματική ή υλική δύναμη αποκόβεται από τους πολλούς και γίνεται αλαζονικός και εξουσιαστικός και συνεπακό-λουθα συντηρητικός, που βασικά φροντίζει μόνο για την πλεονεκτική του θέση. Και παραπέρα γίνεται φρένο για την εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ο δεύτερος μετατρέπεται σε άκριτο οπαδό, άβουλο όν, που αναζητά και αποθέτει την ασφάλεια του και την ύπαρξή του στον ‘’αρχηγό’’, αγνοώντας και παραχωρώντας τις δημιουργικές του δυνάμεις. Και οι δύο στο τέλος δημιουργούν μια σχέση αρρωστημένης αλληλε-ξάρτησης και ανελευθερίας.

       Η υλική βάση για την ανάπτυξη αυτής της άλλης παγκοσμιοποίησης, από τα κάτω,  υπάρχει. Είναι η δυναμικότητα της τεχνολογικής ανάπτυξης και ο τεράστιος πλούτος που έχει δημιουργηθεί (ικανός να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες όλης της ανθρωπότητας), η ταχεία ανταλλαγή της τεχνογνωσίας , η δυνατότητα πληροφόρησης, γνώσης και επικοινωνίας χωρίς φραγμούς, και η επαφή των λαών από τη διευρυνόμενη μετανάστευση και τον τουρισμό. Παράλληλα η πολιτική και πνευματική βάση είναι η τεράστια εμπειρία που αποκτήθηκε τους δύο τελευταίους αιώνες από τις ΄΄εφόδους στον ουρανό΄΄ των λαών.

      Δέκτες και φορείς αυτού του αέρα της αλλαγής είναι εκείνοι που υφίστανται σκληρότερα τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης: Οι άνεργοι, η νεολαία (με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας), οι μετανάστες, οι μειονότητες, οι απολυμένοι, τα στρώματα που χάνουν κάποια οικονομική επάρκεια που είχαν, και τέλος οι λαοί που λιμοκτονούν ή που οι χώρες τους βρίσκονται στα όρια της χρεωκοπίας.

       Επίσης φορείς είναι το υγιές τμήμα του παλιού προοδευτικού κινή-ματος, ενταγμένο σε σχήματα –κόμματα ή ανένταχτο, που δεν έχασε την ευαισθησία του και την διάθεσή του να προσφέρει, για μια κοινωνία δίκαιη, με ελευθερία, χωρίς βία, εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι εκείνοι που είδαν να καταρρέουν θεσμοποιημένες ιδεολογίες.

Είναι  εκείνοι που ξεφεύγουν από τη λογική της επιβολής των πεποιθήσεων τους με κάθε μέσον, για το ΄΄καλό΄ των άλλων και τη δική τους ΄΄δικαίωση΄΄. Συνεχίζεται

      Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      7η συνέχεια

      6.      Πολιτιστικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

     Το πολιτιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης είναι ο ωραιοποιημένος αμερικάνικος τρόπος ζωής. Αυτός προβάλλεται μέσω της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Το μοντέλο αυτό προβάλλει  την αποθέωση του χρήματος, τον ατομικισμό, τη δύναμη επιβολής του ενός, την κομπίνα, την καταναλωτική μανία, τον κοσμοπολιτισμό, την ατομική εκτόνωση. 

        Η διαφήμιση έχει πάρει διαστάσεις νόμιμης συλλογικής απάτης και μέσον καλλιέργειας αυταπατών, επιβαρύνοντας τις τιμές των προïόντων με παρασιτικές δραστηριότητες.

     Θεοποιούνται οι λίγοι επώνυμοι (καλλιτέχνες, αθλητές) και τα αθλητικά ή καλλιτεχνικά γεγονότα έχουν μετατραπεί σε τεράστιες εμπορικές επιχειρήσεις, με θύματα και τους ίδιους τους καλλιτέχνες ή αθλητές, που τους σκοτώνουν οι εξοντωτικοί ρυθμοί, ο εύκολος πλουτισμός, η προβολή, η ΄΄λατρεία΄΄ των οπαδών, τα αναβολικά, τα ναρκωτικά, η ανία κ.ά. Οι τεράστιες αμοιβές των πρωταγωνιστών του πολιτισμού και του αθλητισμού είναι αποτέλεσμα αυτού του πολιτιστικού μοντέλου, που με τη σειρά τους το ενισχύουν. 

       Τα έργα τέχνης έχουν μετατραπεί σε τραπεζογραμμάτια για ιδιωτική αποταμίευση.

       Αποθεώνεται ο πρωταθλητισμός και τα αθλήματα που επιτελούν το δοκιμασμένο από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία ΄΄άρτος και θεάματα’’  ( Οι Ολυμπιακοί των ρεκόρ, το ‘’λαϊκό’’ ποδόσφαιρο και το μπάσκετ).  Ο αθλητισμός από άσκηση για όλους έχει μετατραπεί σε επάγγελμα για λίγους και οικονομική επένδυση για ακόμα πιο λίγους. Όπως στην πολιτική έτσι και στον αθλητισμό, για τους πολλούς η συμμετοχή  έχει περιοριστεί στο να είναι παθητικοί οπαδοί, που όλο τους το δυναμικό εκτονώνεται στη νίκη της ομάδας και τη συντριβή των αντιπάλων με κάθε μέσον. Έτσι η προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών ζωής και η συμμετοχή στα κοινά έχει εκτραπεί σε φανατική ενασχόληση (πολλές αθλητικές εφημερίδες, ατέλειωτες εκπομπές, έξαλλη συμπεριφορά) για την επικράτηση της ομάδας.Το στραπατσαρισμένο υγιές ΄΄εγώ΄΄ (ατομικότητα-ιδιαιτερότητα) και το νεανικό δυναμικό βρίσκει διέξοδο στο διογκωμένο μεταλλαγμένο ΄΄Εγώ΄΄ της ομάδας. 

       Το πιο δυναμικό πολιτιστικό εργαλείο αυτού του παγκοσμιοποιημέ-νου πνεύματος λάμψης, επιφάνειας, οπαδοποίησης, παθητικότητας, ιδιώτευσης και απομόνωσης είναι η τηλεόραση. Για αυτό το λόγο αν και καταχρεωμένη η ιδιωτική, δέχεται τις κρατικές οικονομικές ενισχύσεις. 

       Η εκπαίδευση όλο και περισσότερο παίρνει το χαρακτήρα συλλογής αποσπασματικών πληροφοριών, αντιγραφής προτύπων, μηχανικής αναπαραγωγής και εξεταστικού πρωταθλητισμού. Έτσι το περιεχόμενο της εκπαίδευσης αντί να είναι πλούσιο και πολύπλευρο είναι φτωχό, δογματικό και μονόπλευρο. Η δημιουργικότητα και η κριτική σκέψη μέσα από την ελευθερία είναι η εξαίρεση, που καλλιεργείται από λίγους φωτισμένους δασκάλους. Ουσιαστική επικοινωνία δασκάλων-μαθητών δεν υπάρχει. Γιαυτό η εκπαιδευτική διαδικασία είναι βαρετή και αντι-μετωπίζεται από το σύνολο των εκπαιδευομένων σαν αναγκαίο κακό.

     Η επαφή με τη φύση, που εξανθρωπίζει και εναρμονίζει τον άνθρωπο με το περιβάλλον του, όλο και περιορίζεται, αφού πλέον και αυτό που κάποτε ήταν εύκολο έχει γίνει δυσεύρετο και ΄΄ακριβό΄΄. Οι τσιμεντουπόλεις απλώνονται κατατρώγοντας την φυσική ομορφιά. Τα ωραία, και με εύκολη πρόσβαση φυσικά τοπία λεηλατούνται από την τουριστική βιομηχανία, που τα ΄΄αξιοποιεί ΄΄ δημιουργώντας ευχάριστες τουριστικές οάσεις για τους λίγους και αποκλεισμό για τους πολλούς.

     Η κυρίαρχη νοοτροπία και η σχετική ιδεολογία που προβάλλεται είναι ότι τα πράγματα κάπως έτσι ήταν πάντα, δεν μπορούν να αλλάξουν και για ό,τι άσχημο φταίει η κακή φύση του ανθρώπου. Συνεχίζεται 

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

6η συνέχεια

5.   Κοινωνικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

Στην εποχή του αχαλίνωτου κέρδους οι πάσης φύσεως κοινωνικές παροχές θεωρούνται ¨αντιοικονομικές¨ και βλαπτικές για την ανάπτυξη.

Οι τομείς της υγείας, της ασφάλισης, της πρόνοιας, της παιδείας κ.λ.π., χάνουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και παραδίδονται στο ανεξέλεγκτο ιδιωτικό κεφάλαιο. 

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται είναι εκείνο του δημοσιο-ϋπαλληλικού μαρασμού.Το πρόσχημα αυτό πείθει γιατί το φαινόμενο είναι υπαρκτό. Είναι όμως δημιούργημα του ίδιου του συστήματος, που λειτουργεί συγκεντρωτικά, διορίζει υπεράριθμους, με χαμηλό μισθό, δημιουργεί πελατειακές σχέσεις, απομονώνει τον εργαζόμενο από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τον αφήνει χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και τον μετατρέπει σε ατομικιστή και ιδιοτελή, που την μικρή του εξουσία μπορεί να την χρησιμοποιεί, εάν έχει αλλοτριωθεί,  για την αύξηση του προσωπικού του κέρδους, σε χρόνο (απουσίες, απραξία), ή σε χρήμα (χρηματισμός ή άλλη παράλληλη δουλειά). Δηλαδή τον οδηγεί στο να  λειτουργεί με τη λογική του ίδιου του συστήματος.           

O νέος στόχος είναι οι συντάξεις (αφού έχει προηγηθεί η κατα-λήστευση των ταμείων), οι οποίες ελαττώνονται και παράλληλα αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι οικονομικότερος για το σύστημα ένας «γέρος» εργαζόμενος, που συντηρεί ένα άνεργο ή μερικά απασχολούμενο και μερικά αμειβόμενο παιδί, από έναν συντα-ξιούχο και έναν νέο εργαζόμενο με πλήρη απασχόληση και μισθό. Έτσι οδηγούνται οι εργαζόμενοι σταδιακά στην ιδιωτική ασφάλιση με όλη την ανασφάλεια που αυτό συνεπάγεται, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων.

 Οι παροχές προς τις γυναίκες μητέρες, τους ηλικιωμένους και  τα άτομα με ειδικές ανάγκες όλο και περιορίζονται στα όρια μιάς επίφασης πρόνοιας. Όποιος δεν είναι οικονομικά παραγωγικός, δηλαδή κερδο-φόρος, απαξιώνεται και θεωρείται βάρος για το σύστημα.   Συνεχίζεται

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

5η συνέχεια

3.      Οικονομικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

     Από τα μονοπώλια των επί μέρους χωρών, σταδιακά δημιουργήθη-

καν οι πολυεθνικές, που απλώνονται σε όλο και περισσότερες χώρες. 

Η αρχική εθνική έδρα χρησιμεύει σαν εγγύηση και ΄΄μητρική αγκάλη΄΄ με κυβερνητική κάλυψη, για προστασία σε δύσκολες περιόδους και καταστάσεις (κρίσεις, χρεωκοπίες κ.λ.π.).

     Το προβαλλόμενο οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα το πλεονέκτημα του υγιούς ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός όμως όλο και περιορίζεται από την δράση των πολυεθνικών οι οποίες επιβάλουν πλέον τις τιμές από μόνες τους ή σε συνεργασία με άλλες ομοειδείς (Καρτέλ).Ο πραγματικός στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι να βάλει στη σφαίρα της κερδοσκοπίας τομείς που είχαν καθιερωθεί ως κοινωνικοί ή εθνικής ασφάλειας (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, ενέργεια κ.λ.π.).

        Οι τράπεζες πλέον παρεμβαίνουν σε όλους τους παραγωγι-

κούς  τομείς, όλο και περισσότερο σαν συνδιαχειριστές ή αποκλειστικοί διαχειριστές και λιγότερο σαν δανειστές. Επί πλέον επιδίδονται και σε δανεισμό κρατών σε συνδυασμό με κατασκευαστικές εταιρείες, που είναι υπό τον έλεγχό τους και απώτερο στόχο τη χρεοκοπία του δανειζόμενου κράτους και τη λεηλασία του πλούτου του.

        Το χρηματιστήριο έχει παγκοσμιοποιηθεί και ο ρόλος του γίνεται όλο και περισσότερο παρασιτικός, απειλώντας να τινάξει στον αέρα την παγκόσμια καπιταλιστική ισορροπία. Οι τιμές των μετοχών δεν αντιστοιχούν στη δυναμικότητα των επιχειρήσεων μόνο, όπως παλιά, αλλά επηρεάζονται, σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό, από τεχνητές ελλείψεις ή προσφορές των μεγάλων ΄΄παικτών΄΄. Τεράστια ποσά διακινούνται από το ένα χρηματιστήριο στο άλλο. Δεν διστάζουν οι ΄΄παίκτες΄΄ να παίζουν και με τις τιμές των τροφίμων αδιαφορώντας για τις συνέπειες (υποσιτισμός και λιμοκτονία για ολόκληρους λαούς). Παράλληλα σε εθνικό επίπεδο το χρηματιστήριο έχει μετατραπεί σε μέσον για την συγκέντρωση και εν συνεχεία ιδιοποίηση από λίγους του όποιου οικονομικού πλεονάσματος των πολλών, που παλαιότερα το οδηγούσαν στις τράπεζες με την καμπάνια της αποταμίευσης.  

          Στις αναπτυγμένες χώρες καταστρέφονται τα μεσαία στρώματα και πληθαίνουν τα κατώτερα, ενώ παράλληλα ανοίγει η ψαλίδα των εισοδη-

μάτων των πολλών από εκείνα των λίγων .  

         Πολλαπλασιάζονται τα τυχερά παιχνίδια, με τη συμβολή του κράτους, για καλλιέργεια ελπίδων και αυταπατών και συγκράτηση της δυσαρέσκειας των πολλών.  

        Συνεχώς δημιουργούνται στους απλούς πολίτες καινούργια οικονομικά δεσμά από τις τράπεζες, που επιδίδονται σε επαχθή και επικίνδυνο για τους δανειολήπτες δανεισμό. Οι άνθρωποι βρίσκονται νωρίς χρεωμένοι για πραγματικές ή πλασματικές ανάγκες και περιορί-ζονται οι δυνατότητες να διαμαρτυρηθούν για ό,τι τους αφορά, αφού η απόλυση τους θα σημάνει αδυναμία πληρωμής των χρεών (εξώσεις, κατασχέσεις κ.λ.π.). Η ενδεχόμενη κατάσχεση ή φυλάκιση, σε περί-

πτωση μη εξόφλησης, δημιουργεί συνθήκες δουλοπαροικίας.  

       Οι ώρες εργασίας αντί να μειώνονται, με την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, την αυτοματοποίηση και την χρήση των υπολογιστών, συνεχώς αυξάνονται και το οκτάωρο αποτελεί για τον ιδιωτικό τομέα παρελθόν. 

       Οι συλλογικές συμβάσεις επιδιώκεται στην πράξη να γίνουν ατομι-

κές, για να μην υπάρχει έλεγχος στις εργασιακές σχέσεις και να μην μπορεί να υπάρξει συλλογική δράση.

       Τα συνδικάτα σιγά - σιγά έχουν ενταχθεί πλήρως στη λογική του συστήματος (εν λευκώ εκπροσώπηση με γενικόλογες υποσχέσεις, δημιουργία ελίτ συνδικαλιστών ) και περιορίζονται σε συμβάσεις άσχετες με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και τίποτα περισσότερο. Έτσι βαθμιαία απαξιώνονται στη συνείδηση των τελευταίων, οι οποίοι λειτουργούν σαν ανίσχυρες μονάδες. 

      Στις φτωχές χώρες οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές καταλη-

στεύονται μέσω εξαγοράς ντόπιων ηγετών ή χορήγησης επαχθών δανείων, που ένα μέρος τους εξοφλείται σε είδος και το υπόλοιπο δημιουργεί κατάσταση διαρκούς ομηρίας. Η γεωργική τους παραγωγή οδηγείται σε μονοκαλλιέργειες όπου οι σπόροι, τα φυτοφάρμακα και το προϊόν τους βρίσκονται στη διάθεση των πολυεθνικών που επιβάλλουν εκβιαστικά τους όρους τους. Το αποτέλεσμα είναι ο ντόπιος πληθυσμός να λιμοκτονεί και να οδηγείται μαζικά σε εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση. 

Στις χώρες αυτές επίσης μεταφέρονται οι κατασκευαστικές δραστη-

ριότητες (εργοστάσια, εξοπλισμός) των πλούσιων χωρών για μεγιστοποίηση του κέρδους. Παντού υπάρχουν παραρτήματα πολυεθνικών, που κινούν τα οικονομικά νήματα των χωρών αυτών και επιβάλλουν εργασιακές σχέσεις δουλείας με μεροκάματα, ωράριο και οι συνθήκες εργασίας εξοντωτικές.                                                             

       Τις σχέσεις αυτές προσπαθούν να τις αναγάγουν σε παγκόσμιο μοντέλο ΄΄μείωσης του κόστους΄΄. Μάλιστα χρησιμοποιούν στις μητροπόλεις την απειλή μεταφοράς της παραγωγής εκβιαστικά, για να πετύχουν υψηλότερα κέρδη και ανοχή.
Έτσι φτάσαμε σήμερα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να ζεί με εισόδημα μέχρι δύο (2) δολάρια την ημέρα και το 1% των πλουσίων να κατέχει το 45% του παγκόσμιου πλούτου.                                                                            

       Επακόλουθα αυτού του οικονομικού μοντέλου είναι α) τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, που αφήνουν τεράστια περιθώρια  για να χειροτερεύουν οι διοικούντες τους όρους εργασίας (μείωση αποδοχών, αύξηση ωρών εργασίας, περιορισμένη απασχόληση, ανασφάλιστη εργασία) και β) η ανέχεια ή η πείνα, που απλώνονται σε περισσότερα στρώματα και λαούς (34.000 παιδιά πεθαίνουν από υποσιτισμό κάθε ημέρα στον κόσμο). Συνεχίζεται