Σε νέες 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες οι λιμενεργάτες by pcuser

Πορεία στο κέντρο της Αθήνας

Συνεχίζουν τις 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες που ξεκίνησαν την περασμένη Πέμπτη οι εργαζόμενοι σε ΟΛΠ και ΟΛΘ, «απέναντι στο ξεπούλημα των λιμανιών».

Αυτό αποφάσισαν την Κυριακή η Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδος (ΟΜΥΛΕ), η Ένωση Μονίμων και Δοκίμων Λιμενεργατών ΟΛΠ και ο Σύνδεσμος Εποπτών-Αρχιεργατών ΟΛΠ, που καλούν τους λιμενεργάτες σε συγκέντρωση στις 10 το πρωί στην πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία προς το Σύνταγμα.
Όπως αναφέρουν οι εργαζόμενοι στα λιμάνια, «η κυβέρνηση, παρά τις δηλώσεις ότι συμμερίζεται τις ανησυχίες των εργαζομένων και παρά τις διαβεβαιώσεις περί αποδοχής των αιτημάτων μας σε επίπεδο πρωθυπουργού, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη υλοποίησης της διασφάλισης σταθερών και ασφαλών θέσεων εργασίας».

O ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ - TTIP & οι συνέπειές της στην Διατροφική Βιοποικιλότητα

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

 Σε πρόσφατη συνέντευξή ο διακεκριμένος, Αμερικανός πανεπιστημιακός Μάικλ Χάντσον στο εναλλακτικό περιοδικό Counter Punch , υποστήριξε ότι "το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι η σύγχρονη μορφή του πολέμου", όπως αποδεικνύει η παράδοση της δημόσιας περιουσίας από την κυβέρνηση Τσίπρα, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει "ξεπουλημένη". Και καταλήγει: "Η σημερινή Ελλάδα μοιάζει από πολλές απόψεις με την βομβαρδισμένη από τους Ναζί Ισπανία, στον περίφημο πίνακα του Πικάσο (τη Γκουέρνικα). Αυτή είναι η εκδοχή του ΔΝΤ για τον βομβαρδισμό της Ισπανίας από τους Ναζί, αυτό είναι το μήνυμα στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης προκειμένου να υποταχθούν".  

ΑΡΚΕΤΑ - 15 Μαΐου 2016 - Σύνταγμα - Στεκόμαστε όρθιοι.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ

''Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε

τ'ουρανού σε κανένα από τα μέρη,

και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκά στο πρόσωπο τ'αέρι

που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα

«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,

όλοι μικροί μεγάλοι ετοιμαστήτε,

μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες

με το φώς της χαράς συμμαζωχτήτε,

ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε,

φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,

πέστε «Χριστός Ανέστη» εχθροί και φίλοι.''

Διονυσίου Σολωμού «Η ημέρα της Λαμπρής». 

Διεθνές Κάλεσμα του κινήματος Nuit Debout (Νύχτα Ορθίων) σε σύγκλιση όλων των κινημάτων σε μία κοινή συνέλευση στο Παρίσι στις 7-8 Μαΐου 2016 με στόχο την διοργάνωση καταλήψεων πλατειών σε Παγκόσμια κλίμακα (#GLOBALDEBOUT) και την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ το Σαββατοκύριακο της 15 Μαΐου 2016 !

https://www.facebook.com/events/254751298208004/

 

Στις 15 Απριλίου,δύο εβδομάδες μετά την μεγάλη κινητοποίηση στο Παρίσι στις 31 Μαρτίου ,το κίνημα της νύχτας των ορθίων (Nuit Debout)(ή Νυχτερινή Εξέγερση) εξαπλώνεται χωρίς σταματημό. Σε πολλές πόλεις της Γαλλίας και του εξωτερικού ,η γέννηση των καταλήψεων των πλατειών από τις "Νύχτες των ορθίων" μαρτυρά την ελπίδα των κοινών μας εξεγέρσεων. Όλες και όλοι που πέρασαν από τις καταλήψεις των πλατειών και όσες και όσοι συμμετέχουν στις συνελεύσεις εκεί ξέρουν καλά ότι κάτι συμβαίνει.

Κάτοικοι ολόκληρου του κόσμου , ας ρίξουμε τα σύνορα και ας χτίσουμε μαζί μία νέα Παγκόσμια Άνοιξη !Ελάτε να μας συναντήσετε στις 7 και 8 του επόμενου Μάη στην Πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι για να γνωριστούμε ,να συζητήσουμε , να μοιραστούμε τις εμπειρίες και την τεχνογνωσία μας και να ξεκινήσουμε να χτίζουμε μαζί τις κοινές μας προοπτικές και λύσεις.

Κυρίως ας προετοιμάσουμε και ας ξεκινήσουμε μαζί μία μεγάλη διεθνή δράση το Σαββατοκύριακο της 15 του Μάη (#76 Μαρτίου )για να κάνουμε τότε μαζικές καταλήψεις των δημόσιων πλατειών παντού στον Κόσμο.

Το κίνημα της "Νύχτας των ορθίων" καθόρισε σαν πρώτο του στόχο την δημιουργία ενός χώρου σύγκλισης των αγώνων. Αυτή η σύγκλιση θα μπορούσε να πάει ακόμα πιο μακριά και να εξαπλωθεί σε διεθνές επίπεδο. Υπάρχουν οι δεσμοί μεταξύ των πολυάριθμων κινημάτων ,που στις τέσσερεις γωνιές του κόσμου αντιστέκονται και αντιμάχονται τον κοινωνικό αποκλεισμό ,την χρηματοπιστωτική δικτατορία ,την καταστροφή του περιβάλλοντος ,τους πολέμους και τον μιλιταρισμό ,την υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας.

Απέναντι στον ανταγωνισμό και τον εγωισμό ,απαντάμε με την αλληλεγγύη την σκέψη και την συλλογική δράση. Οι διαφορές μας δεν είναι πιά πηγές διαίρεσης ,αλλά η βάση της αλληλοσυμπλήρωσής μας και της κοινής μας δύναμης. Ούτε εισακουόμενοι ,ούτε εκπροσωπούμενοι , εμείς, οι προσωπικότητες όλων των οριζόντων , ανακτούμε από κοινού τον δημόσιο λόγο και χώρο : κάνουμε την πολιτική -γιατί αυτό είναι πραγματικά - υπόθεση όλων μας.

Σήμερα δεν είναι πιά η ώρα για να αγανακτεί ο καθένας μόνος του στην γωνιά του , αλλά η ώρα να δράσουμε όλοι μαζί. Εμείς ,το 99% , έχουμε την ικανότητα να δράσουμε και να διώξουμε οριστικά το 1% και τον κόσμο τους , από τις πόλεις μας ,από τους χώρους της εργασίας μας , από τις ζωές μας.

Στις 7 και στις 8 του Μάη ας συγκλίνουμε όλοι μαζί στην Πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι ! Το Σαββατοκύριακο της 15 και 16 του Μάη ας εξεγερθούμε όλοι μαζί : " Νυχτερινή εξέγερση"#NuitDebout παντού , #GlobalDebout - Παγκόσμια Εξέγερση !

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :

https://www.facebook.com/events/254751298208004/

 

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Lwy_dgOJgWw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Ακέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται by anixneuseis  Χρήστος Γιανναράς. Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Μαρτίου 2016 Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί. Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία; Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει; Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών… Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν. Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη. Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες – ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας. Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη. Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα». Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015. Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας. Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

25 Μαρτίου 1821 - 25 Μαρτίου 2016

- Η Επανάσταση που ξεκίνησε με εχθρική την Ιερή Συμμαχία της Ευρώπης.
- Η Επανάσταση που μας κάνει περήφανους για τους προγόνους μας.
- Η Επανάσταση που δεν ολοκλήρωσε τους στόχους της.
- Η Επανάσταση που ζητάει την ολοκλήρωσή  της για να κάνουμε περήφανους τους απογόνους μας.

Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ο Ονειροπόλος» των μαθητών του Μειονοτικού Γυμνασίου - Λυκείου Κομοτηνής κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 2ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

''...Το ζητούμενο της εποχής είναι η ανάδυση της θηλυκής ποιότητας, που είναι καταπιεσμένη, διαστρεβλωμένη και κατασυκοφαντημένη τις πέντε τελευταίες χιλιετίες της πατριαρχικής κοινωνίας. Ενσυναίσθηση, συμπόνια, κατανόηση, εμβάθυνση, ήρεμη δύναμη με μεγάλη διάρκεια, διαίσθηση, δεκτικότητα, προσφορά, υπομονή, ανεκτικότητα, ταπεινότητα, σεβασμός της ζωής, ειρηνική διάθεση, τρυφερότητα, επαφή με τη φύση, σωματική ευαισθησία, φαντασία, αποδοχή του διαφορετικού, κοινωνική ευαισθησία και αγάπη είναι κάποιες ιδιότητες από το παρεξηγημένο περιεχόμενο της θηλυκής ποιότητας. Μιας θηλυκής ποιότητας που δεν έχει σχέση με την κυρίαρχη σήμερα γυναικεία ποιότητα της αυταρέσκειας, της εξάρτησης από ένα άλλο πρόσωπο, της φροντίδας αποκλειστικά για την εξωτερική εμφάνιση και του ‘’προορισμού’’ της, γάμος και παιδιά.

    Η προσπάθεια της γυναίκας να ανακτήσει τη χαμένη της ιδιαιτερότητα και ισότητα, πολλές φορές την ξεστρατίζει. Αμυνόμενη επιδιώκει να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, υιοθετεί και μιμείται ανδρικές συμπεριφορές με χαρακτηριστικά όχι αρσενικά, που έτσι και αλλιώς διαθέτει σε μικρότερο βαθμό και εκείνη, αλλά ανδροκρατικά, που έχουν να κάνουν με την στρεβλή εξουσιαστική μετάλλαξη της αρσενικής ποιότητας.

      Τα στοιχεία της αρσενικής ποιότητας όπως η σωματική δύναμη, η γραμμική αναλυτική σκέψη, η υψηλή ενέργεια μικρής διάρκειας, η αναζήτηση του καινούργιου και της αλλαγής και το πρακτικό πνεύμα, έχουν μεταλλαχτεί σε εργαλεία υπεροχής και εξουσίας, που η μίμησή τους από τις γυναίκες υπονομεύει την ισότιμη ερωτική σχέση....'' 

Απόσπασμα από το βιβλίο ''12 Ερωτικές Διαδρομές '' Εκδόσεις ΠΗΓΗ- Συλλογικό Έργο 12 συγγραφέων.                                            

Η πιο ξέγνοιαστη ηλικία, αδιαμφισβήτητα είναι η παιδική και η νεανική. Η πιο παραγωγική, συνήθως η μέση. Ποια όμως είναι η ηλικία, όπου είμαστε πιο χαρούμενοι από ποτέ;

Στην Βρετανία έγινε μια τεράστια έρευνα, ώστε να αποκαλυφθεί η περίοδος όπου ο άνθρωπος περνάει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του. Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι συμμετείχαν σε μια έρευνα, στην οποία συλλέχθηκαν πάρα πολλά αποτελέσματα. Ποια λοιπόν είναι η ηλικία που συνοδεύεται από την μέγιστη ευτυχία;

Πολλοί θα πίστευαν ότι αυτή είναι στα 20, όταν η ενέργεια, η δημιουργικότητα και η όρεξη χτυπούν... κόκκινο. Αλλοι θα επέλεγαν την μέση ηλικία, καθώς η ζωή του ανθρώπου έχει μπει για τα καλά σε ένα δρόμο σταθερό, κάνοντας τον να νιώθει πιο σίγουρος από ποτέ. Ομως η έρευνα έδειξε κάτι διαφορετικό. Τα πιο ευτυχισμένα μας χρόνια είναι μεταξύ 65-79 χρονών. Οταν όμως το... 8 μπει μπροστά, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Τα στατιστικά δεδομένα των Βρετανών επιστημόνων, που ήταν πάρα πολλά, έδειξαν πως στο αντίθετο άκρο βρίσκονται όσοι είναι μεταξύ 45-59 ετών. Μάλιστα στην συγκεκριμένη κατηγορία, οι άνδρες πιάνουν... πάτο, με τις γυναίκες να βρίσκονται ελαφρώς από πάνω τους. Σε αυτήν την δεκαπενταετία εντοπίζονται και τα μεγαλύτερα ποσοστά άγχους, κάτι πολύ ενδεικτικό, αλλά και σχετικό με την έρευνα.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως αυτό το φαινόμενο εξηγείται, καθώς οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας συνήθως περισσότερες υποχρεώσεις από ποτέ, ενώ παράλληλα έχουν να προσέχουν τόσο τα παιδιά τους όσο και τους γονείς τους. Η ισορροπία μεταξύ οικογένειας και δουλειάς, είναι επίσης ένας καθοριστικός παράγοντας.

Από την άλλη, οι νεώτεροι αλλά και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουν περισσότερο χρόνο στην διάθεση τους ώστε να επικεντρωθούν σε δραστηριότητες που τους ευχαριστούν. Από τους δύο όμως, νικητές βγαίνουν οι μεγαλύτεροι, που όπως φαίνεται, ξεφορτώνονται όλο το άγχος από πάνω τους.

Σχόλιο:  Η έρευνα βοηθάει να ανιχνεύσουμε κάποια ζητούμενα της εποχής για όλες τις ηλικίες :

                                         - Ελεύθερος χρόνος                                                                                                                   - Κοινωνική μέριμνα                                                                                                                           - Λιτή ζωή                                             - Ελεύθερη έκφραση των πραγματικών αναγκών                                                                -Αγάπη για τη ζωή  

OI ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΜΕΤΑ

 Νεκρώνουν τα Λιμάνια Τρίτη και Τετάρτη 16-17/2/2016

 Πανλιμενική απεργιακή κινητοποίηση έχει προκηρυχθεί σε όλα τα Λιμάνια της χώρας για την Τρίτη 16/2 και Τετάρτη 17/2. 
Οι εργαζόμενοι στα Λιμάνια αντιστέκονται στην πολιτική ιδιωτικοποίησης και ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας και ιδιαίτερα στην πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του ΟΛΠ και ΟΛΘ. 

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      17η συνέχεια

      Οι δράσεις θα πρέπει να είναι ατομικές και συλλογικές, με διαρκή επαγρύπνηση για τα φαινόμενα της ιδιοποίησης, της αυθαιρεσίας, της επιβολής, της αδιαφάνειας, της άνισης μεταχείρισης, της αυθεντίας, της αλαζονείας. Οι παρεμβάσεις και ο αριθμός των προβληματιζόμενων ενεργών πολιτών θα διευρύνονται  και θα δημιουργούνται συλλογικά μορφώματα κοινωνικής δράσης. Αυτές οι συλλογικότητες θα αποκαθιστούν μεταξύ τους υγιείς δεσμούς και θα δημιουργούν ένα δυναμικό κοινωνικό ιστό, που θα φτιάχνει τις πρώτες μορφές μίας νέας συνεκτικής κοινωνίας.

    Όλοι θα μπορούν να εκπροσωπούν και να εκπροσωπούνται, να ελέγχουν και να ελέγχονται, να ανακαλούν και να ανακαλούνται, για την αποφυγή όλων αυτών των φαινομένων που γεννά η εν λευκώ εφ΄άπαξ εκλογή για μεγάλα χρονικά διαστήματα, που δημιουργεί παραίτηση και παθητικότητα.

     Τα μέσα που θα χρησιμοποιούνται για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης θα πρέπει να προσδιορίζονται από το είδος των αλλαγών που θα γίνονται. Η ανιδιοτέλεια, η υπευθυνότητα, η σεμνότητα και η ειλικρίνεια των ενεργών πολιτών, λίγων στην αρχή αριθμητικά, θα ενεργοποιήσει την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, γιατί η δράση τους θα πηγάζει από τη βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης υπόστασης που είναι κοινή σε όλους. Είναι αυτή που αφυπνίζεται από την αθωότητα του παιδιού, την ανιδιοτελή προσφορά , την ομορφιά της φύσης, την απλότητα, την αληθινή αγάπη, την υπέρβαση του ΄΄Εγώ΄΄. Έτσι η τεράστια πλειοψηφία ενεργοποιημένη με τη συμμετοχή της στα κοινά θα αποδυναμώσει τα κέντρα εξουσίας, χωρίς την ανάγκη δημιουργίας άλλων κέντρων όπως γινόταν μέχρι σήμερα.     Η ανιδιοτέλεια, η υπευθυνότητα, η σεμνότητα και η ειλικρίνεια των ενεργών πολιτών, λίγων στην αρχή αριθμητικά, θα ενεργοποιήσει την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, γιατί η δράση τους θα πηγάζει από τη βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης υπόστασης που είναι κοινή σε όλους. Είναι αυτή που αφυπνίζεται από την αθωότητα του παιδιού, την ανιδιοτελή προσφορά , την ομορφιά της φύσης, την απλότητα, την αληθινή αγάπη, την υπέρβαση του ΄΄Εγώ΄΄. Έτσι η τεράστια πλειοψηφία ενεργοποιημένη με τη συμμετοχή της στα κοινά θα αποδυναμώσει τα κέντρα εξουσίας, χωρίς την ανάγκη δημιουργίας άλλων κέντρων όπως γινόταν μέχρι σήμερα. 

       Εάν η πορεία αυτή φαίνεται από πρώτη ματιά χρονοβόρα και όχι άμεσα αποτελεσματική ή ρεαλιστική, είναι πράγματι έτσι, εάν την κρίνουμε με τη σημερινή κυρίαρχη νοοτροπία του άμεσου αποτελέσματος και της γραμμικής λογικής. Η ζωή είναι ατίθαση και απρόβλεπτη, έχει τη δική της δυναμική και δεν μπαίνει σε καλούπια.  Σε συνθήκες μεγάλων κρίσεων, όπως η σημερινή, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, αλματώδεις και παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Ζούμε την εποχή όπου ισχύει ότι ‘’το χτύπημα των φτερών μιάς πεταλούδας στη Βραζιλία μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στο Τέξας’’. 

    Ας μετατρέψουμε τη σημερινή κρίση σε μια παγκόσμια αφύπνιση και συνεννόηση συνειδητών ανθρώπων ενεργών δημιουργών της ιστορίας των. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Ας τολμήσουμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της απάθειας ή της εκδικητικής εκτόνωσης. Ας αφήσουμε την γνωστή κοινωνία που ζούμε, που είναι για τους λίγους, και ας δημιουργήσουμε μία άγνωστη άλλη, που θα είναι για όλους.

       Όπως λέει και ο Ταγκόρ  ΄΄Η θάλασσα του κινδύνου, της αμφιβολίας και της άρνησης, γύρω στου ανθρώπου το μικρό νησάκι της βεβαιότητας, τον προκαλεί στο τόλμημα του αγνώστου΄΄. 

                                                                                                      

                                                                         Π.Μ.Π     

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      16η συνέχεια

                       9. Από πού να αρχίσουμε ;

     Η απάντηση για να έχει αξία θα πρέπει να δοθεί από τον καθένα. 

    Εκείνο που έχει σημασία είναι να αρχίσουμε τώρα. Η ίδια η ζωή θα μας δείχνει τα βήματα που μπορούμε να κάνουμε κάθε φορά. Δεν υπάρχει δρόμος για να μας τον δείξει κάποιος ΄΄φωτισμένος΄΄ άνθρωπος ή κάποια ΄΄φωτισμένη΄΄ ηγεσία, γιατί αυτός θα είναι ο δικός τους δρόμος, ένα δογματικό σχήμα και όχι μια ζωντανή αλήθεια.

  Οι δρόμοι οι εξ αποκαλύψεως δημιουργούν στρατιές ανελεύθερων ανθρώπων, που χρησιμοποιούν κάθε μέσον, για να επιβάλλουν τον στόχο που τους υπέδειξε κάποιος άλλος και στον οποίο στρατεύονται διευρύνοντας το΄΄ εγώ΄΄ τους. Έτσι γεννιέται ο φανατισμός με κυρίαρχη αρχή ΄΄ο σκοπός αγιάζει τα μέσα΄΄, που έχει καταστρέψει εκατομμύρια ανθρώπους και υλικά δημιουργήματα. Έχει πια αποδειχθεί, με τραγικό τρόπο, ότι τα μέσα εμπεριέχουν και προσδιορίζουν τελικά τον σκοπό.               

    Αν υπάρχει μια γενική αλήθεια που την επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή αυτή είναι ότι ‘’τίποτα δεν είναι δεδομένο για πάντα’’ ή όπως το είπε ο Ηράκλειτος ΄΄Τα πάντα ρεί΄΄. Από τις άπειρες μικρές αλλαγές δημιουργούνται κοσμογονικοί μετασχηματισμοί.  Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και αλλάζουν. Το προς τα που αλλάζουν για την κοινωνία, έχει να κάνει με το ποιοί είναι οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εάν παραμείνουν ελάχιστοι οι πρωταγωνιστές, όπως είναι σήμερα, που  κατευθύνουν τους πολλούς, τότε από τη σημερινή κρίση δύο είναι οι πιθανές εξελίξεις : ή στην χειρότερη περίπτωση θα καταστραφεί ο πλανήτης ή στην καλύτερη θα συνεχιστεί η ζωή με μεγαλύτερα προβλήματα αφού θα έχουν χαθεί πολλά εκατομμύρια ανθρώπων από πολέμους και πείνα και το περιβάλλον θα έχει υποστεί τεράστιες καταστροφές.

          Από πού λοιπόν να αρχίσουμε ;                                                                                                             

    Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα ΄΄μικρά΄΄. Μικρά είναι αυτά που έχουν να κάνουν με την ευθύνη του καθενός σε ότι συμβαίνει μέσα του και σε ότι συμβαίνει πολύ κοντά γύρω του. Αν προσπαθεί ο κάθε ένας καθημερινά να παρατηρεί ότι τον ενοχλεί μέσα του και γύρω του και να παρεμβαίνει εκεί που νιώθει την ανάγκη, σιγά –σιγά θα γίνεται ενεργός και θα διευρύνει τον κύκλο των παρεμβάσεων του σε μια γόνιμη συνεργασία με τους άλλους ανθρώπους. Από τον στενό προσωπικό του κύκλο οι παρεμβάσεις θα επεκτείνονται σε ευρύτερους κοινωνικούς σε μια όμως παράλληλη πορεία εξέλιξης του ΄΄μέσα΄΄ και του ΄΄έξω΄΄ κόσμου. 

Η οποιαδήποτε εξωτερική αλλαγή για να έχει αξία και διάρκεια πρέπει να συνοδεύεται από εσωτερικές αλλαγές και να στηρίζεται σε αυτές.    

    Αυτό που καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις και παραπέρα τις κοινωνίες είναι το διογκούμενο ΄΄εγώ΄΄ και το ΄΄δικό μου΄΄(Τι άλλο είναι το κυνήγι της εξουσίας και του χρήματος), που στο σημερινό σύστημα του καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. 

Αν παρατηρούμε τις εκδηλώσεις και των δύο καθημερινά, τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους, οι αλλαγές μέσα μας θα είναι ραγδαίες και η δράση μας έξω θα έχει αξιοπιστία, ειλικρίνεια, σεμνότητα, ανιδιοτέλεια, δημιουργικότητα και πρωτοτυπία.  

Ένα βαθιά ριζωμένο τεράστιο ΄΄εγώ΄΄ μπορεί να  πάρει ποικίλες εξωτερικές μορφές, «προοδευτικές» ή αντιδραστικές, κατοχής και επίδειξης υλικού ή ‘’πνευματικού πλούτου’’, αλλά η ουσία και τα αποτελέσματα είναι τα ίδια, αποκλεισμός για τους πολλούς γιατί θεωρούνται ανίκανοι, ανώριμοι ή ακαλλιέργητοι και προνόμια για τους λίγους που αυτοθεωρούνται εκλεκτοί. Συνεχίζεται                                                                                                          

                

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      15η συνέχεια

     στ) Επάγγελμα-κοινωνικός μισθός. Η ελεύθερη επιλογή επαγγέλματος, ανάλογα με την κλίση του καθενός, είναι προϋπόθεση και βασικός συντελεστής μιάς ελεύθερης κοινωνίας. Γιαυτό θα πρέπει να υπάρχει οικονομική ανεξαρτησία των νέων από τους γονείς τους μετά τα 18. Να χορηγείτα κοινωνικός μισθός,  το απαραίτητο  κατά περίπτωση διάστημα (σπουδές, εξειδίκευση, κ.λ.π.), για στέγη και έξοδα διαβίωσης  μέχρι την έναρξη της κανονικής εργασίας.

Η εργασία εν συνεχεία θα είναι προϊόν ελεύθερης και συνειδητής επιλογής και σαν τέτοια θα αποτελεί έκφραση του δημιουργικού δυναμικού και των προσωπικών δεξιοτήτων-ταλέντων. Δεν θα είναι άμεση ή έμμεση ικανοποίηση των φιλοδοξιών ή των απαιτήσεων των γονιών ή προïόν στενών οικονομικών κριτηρίων. Θα είναι παράγων ζωτικότητας και όχι αγγαρεία. Παράγων κοινωνικής προσφοράς και όχι καταδίκη ατομικής επιβίωσης. Θα είναι απαλλαγμένη από την κατ’ανάγκη συμμόρφωση για να μην απολυθεί (σημερινός ιδιωτικός τομέας ) ή από την παρασιτική νοοτροπία του βολέματος και της εξασφαλισμένης μη δημιουργικής μονιμότητας (σημερινός δημόσιος τομέας στις Δυτικές κοινωνίες ή εφαρμοσμένο σοσιαλιστικό μοντέλο στις Ανατολικές ).

    ζ) Υγεία. Η πρώτη ελευθερία του ανθρώπου είναι η ελευθερία της ύπαρξης. Αυτή πέρα από την τροφή απαιτεί και καλή υγεία. Οι φροντίδα για την υγεία πρέπει να εξασφαλίζεται ισότιμα και δωρεάν για όλους. 

Θα πρέπει να δοθεί βάρος στην προληπτική ιατρική, που προϋποθέτει ανθρώπους ενημερωμένους  σε θέματα υγείας και ενεργητικούς, που παρατηρούν και φροντίζουν τη σωματική, ψυχική και πνευματική τους υγεία, σε δημιουργική συνεργασία με τους ειδικούς. Σήμερα είναι παθητικοί αποδέκτες γνωματεύσεων και φαρμάκων, που θεοποιούν τον γιατρό και υποτιμούν τις δικές τους δυνατότητες.

Επίσης ο προσανατολισμός της ιατρικής θα πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της αναζήτησης και θεραπείας των αιτίων και όχι των συμπτωμάτων των ασθενειών. 

Ο γιατρός να εστιάζει στον κάθε ασθενή σαν  μοναδική περίπτωση και όχι στην ασθένεια. Να έχει μια συνολική εικόνα της πραγματικότητάς του ασθενή, δηλαδή, σωματική (προηγούμενες ασθένειες, διατροφή κλπ), ψυχική (συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα ) και πνευματική (ενημέρωση για θέματα υγείας και υγιεινής ζωής). Να τονώνει την άμυνα του οργανισμού και την αυτοθεραπεία και όχι να δημιουργεί φαρμακολαγνεία και εξαρτήσεις. Τα φάρμακα να είναι συμπλήρωμα της θεραπείας και αναγκαίο κακό και όχι πανάκεια.  Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                                                                                   

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      14η συνέχεια

    δ) Παιδεία - Τέχνη. Τα βασικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποιημένης παιδείας είναι : 

1) η μετάδοση και αναπαραγωγή έτοιμων ιδεών και απόψεων και η συσσώρευση γνώσεων-πληροφοριών αντί για ανακάλυψη-δημιουργία.

2) η συμμόρφωση εκπαιδευτών και εκπαιδευομένων σε άξονες-κατευθύνσεις από τα πριν δοσμένες χωρίς ελευθερία παρέκβασης και επιλογών.

3) η αποκοπή του παιδιού από τη φύση του (που είναι η κίνηση ) και από τη φύση.

4) η έλλειψη προσωπικής σχέσης και συνεργασίας δασκάλων – μαθητών, όσο μεγαλώνει η βαθμίδα της εκπαίδευσης, και η δημιουργία απρόσωπης σχέσης εντολέα – εντολοδόχου.

5) η αποσπασματική, μονόπλευρη παιδεία με μοναδικό στόχο την εξειδίκευση. Δεν αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος σφαιρικά με όλες τις ανάγκες του πνευματικές και υλικές, για να μπορεί να ζει ολοκληρωμένα την ύπαρξη και την ομορφιά της ζωής.

6) Δεν εξετάζονται οι ιδιαιτερότητες και οι κλίσεις του κάθε παιδιού αλλά αντιμετωπίζονται όλα σαν μια ομοιογενής μάζα που πρέπει να αποθηκεύσει μια ορισμένη ποσότητα γνώσεων. 

7) Δεν καλλιεργείται το δικαίωμα στη διαφωνία, τόσο σημαντικό για ανακάλυψη, δημιουργία, ανανέωση  και εμβάθυνση.
8) Δεν αντιμετωπίζονται το σώμα, το πνεύμα και το συναίσθημα σαν ενιαίο σύνολο που πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα και σε αρμονία μεταξύ τους.
9) Δεν αναδεικνύεται η σπουδαιότητα της σωματικής εργασίας σε συνδυαμό με την πνευματική.     

10) Επίσης η τέχνη δεν αντιμετωπίζεται ως βασικό συστατικό της παιδείας, που πρέπει να διατρέχει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης συμβάλλοντας στην ανάδειξη του φαντασιακού και του συναισθηματικού σε ισόρροπη σχέση με το λογικό -  νοητικό. 

     Για τα παραπάνω, και όχι μόνο, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης το σχολείο είναι βαρετό και όχι χαρούμενος χώρος δημιουργικής συνεύρεσης.  

    Τα χαρακτηριστικά αυτά ωθούν στη δημιουργία ανελεύθερων ανθρώπων, αυτοματοποιημένων, που δεν αμφισβητούν γόνιμα δεδομένες αλήθειες και δεν είναι δημιουργοί αλλά μιμητές και αντιγραφείς καθιερωμένων προτύπων ή βίαιοι αρνητές των.

   Οι απόπειρες του Summerhill στην Αγγλία, της Μπαρμπιάνκα στην Ιταλία, των σχολείων που ίδρυσε ο Ταγκόρ στην Ινδία κ.ά. (απόπειρες μικρού βεληνεκούς λόγω αρνητικού περιβάλλοντος) πρέπει να μελετηθούν, γιατί ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τη σημερινή. Αποσκοπούσαν στην παροχή ελεύθερης και δημιουργικής παιδείας με δασκάλους και μαθητές σε σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκπαίδευσης. Προς μια τέτοια κατεύθυνση θα πρέπει να στραφεί το εκπαιδευτικό σύστημα, όπου η ειδίκευση θα ακολουθεί, ενώ θα προηγείται η πολύπλευρη παιδεία με προσανατολισμό στην αναπτυγμένη κοινωνική και φυσική ευαισθησία και την απελευθέρωση της δημιουργικότητας και της πρωτοτυπίας του/της  καθένα/μίας .

Η παιδεία είναι βασική ανάγκη, δικαίωμα και συστατικό της ύπαρξης του ανθρώπου και σαν τέτοιο κοινωνικό αγαθό θα πρέπει να εξασφαλίζεται δωρεάν σε όλους. 

   ε) Επιστήμη-έρευνα. Η ανελεύθερη και μονοδιάστατη παιδεία και κοινωνία βρίσκει την έκφρασή της και στην επιστήμη. Ο ΄΄ορθός λόγος΄΄, η αποθέωση της εργαστηριακής επιβεβαίωσης, τα ΄΄άμεσα αποτελέσματα΄΄, το ‘’θαυματουργό χάπι΄΄ κλπ είναι ο πυρήνας της λογικής της κυρίαρχης επιστήμης που στηρίζεται στην γραμμική σκέψη. Απορρίπτονται αλαζονικά και δογματικά  διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας, που έχουν να κάνουν με την επισταμένη, ολιστική (και όχι αποσπασματική) παρατήρηση και καταγραφή φαινομένων και ανθρώπινων λειτουργιών, που έγιναν επί σειρά αιώνων από στοχαστικούς ανθρώπους παλαιότερα (αρχαίοι Έλληνες, Κινέζοι, Ινδοί, Άραβες κ.λ.π.) αλλά και  από σύγχρονους που ξεφεύγουν από τον ''κανονικό''  τρόπο (αντιμετώπιση απαξιωτική για τον  Αϊνστάιν στο ξεκίνημα του επειδή ξέφευγε από την τρέχουσα σκέψη). 

   Η διατύπωση ΄΄οριστικών΄΄ αληθειών και η συνεχής διάψευσή τους καθώς και η επανειλημμένη αναίρεση της ΄΄γραμμικής ΄΄ λογικής αίτιου και αιτιατού, θα πρέπει να οδηγήσουν την επιστήμη στο να αγκαλιάσει παραδοσιακές εμπειρικές και  υπερβατικές  προσεγγίσεις της πραγματικότητας, χωρίς αποκλεισμούς. Η επιστήμη θα ελέγχει την παράδοση αλλά και η παράδοση την επιστήμη με αμοιβαία εκτίμηση και παραπέρα σεβασμό και των δύο στη φύση και τον άνθρωπο. 

   Η έρευνα σήμερα βρίσκεται κυρίως στα χέρια των μεγάλων ιδιωτικών εταιριών και τα αποτελέσματά τους ΄΄φιλτράρονται΄΄ με κριτήριο το ‘’τι αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος’’. Έτσι σημαντικές εφευρέσεις στην κατεύθυνση περιβαλλοντικών ή φθηνών λύσεων, προσιτών στους πολλούς, παραμένουν στα συρτάρια. Η έρευνα θα πρέπει να  γίνει στοιχείο της κοινωνίας για την αναβάθμιση της ζωής.  Συνεχίζεται   

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      13η συνέχεια

Γ. Θεσμοί  Μια ριζική αλλαγή στο οικονομικό και το πολιτικό πεδίο προϋποθέτει και συνεπάγεται ταυτόχρονη αλλαγή και σε κρίσιμους θεσμούς. 

     α) Ιδιοκτησία-Κληρονομιά. Σε μια κοινωνία ελεύθερων δημιουργών, το ατομικό δημιούργημα (περιουσία) ανήκει πρώτα στον δημιουργό του και μετά στην κοινωνία ολόκληρη. Δεν έχουν θέση παρασιτικές καταστάσεις όπως η ιδιοποίηση πραγμάτων από μη δημιουργούς, που είναι οι κληρονόμοι. Η κατάργηση της κληρονομιάς θα έχει σαν συνέπεια ο κάθε ένας να δημιουργεί σε κλίμακα φυσιολογική και όχι αφύσικη, και να μην συσσωρεύει, όπως σήμερα, σπαταλώντας τη ζωή του και τα διαθέσιμα υλικά μέσα για να εξασφαλίσει΄΄ανίκανους΄΄ ανασφαλείς κληρονόμους. Η κοινωνική συνοχή θα παραμερίσει την ανασφάλεια και ο άνθρωπος θα χαίρεται το σήμερα, δημιουργώντας για τις πραγματικές ανάγκες του. Η ζωή από μαρτύριο για τους πολλούς και λαχείο για τους λίγους, θα γίνει δώρο για όλους.

    Παρόμοια και το συλλογικό δημιούργημα ανήκει στην κοινωνία και δεν μπορεί να το ιδιοποιείται ο ιδιώτης. Από την ανελεύθερη φάση της κατοχής των πραγμάτων από λίγους,  που σκλαβώνει και  τον κάτοχο και τους πολλούς, θα περάσει η κοινωνία στη ελεύθερη φάση της συνυπεύθυνης χρήσης από όλους. Τα μέσα παραγωγής-επιχειρήσεις θα πρέπει να περνούν σταδιακά σε κοινωνικό (αποκεντρωμένο-ευέλικτο) και όχι κρατικό (συγκεντρωτικό-γραφειοκρατικό ) έλεγχο και διαχείριση. Και οι παραγωγικές μονάδες θα συνδέονται για αμοιβαίο όφελος με την τοπική κοινωνία. Οι επιχειρήσεις θα συντονίζονται μεταξύ τους στη βάση των κοινωνικών αναγκών μετά από συλλογικές αποφάσεις σε ευρύτερο πεδίο. Και το χρήμα, για όσο καιρό θα είναι αναγκαίο να υπάρχει, δεν θα τοκίζεται. 

    β) Γάμος-Οικογένεια-παιδιά.  Απελευθέρωση της συνύπαρξης δύο ανθρώπων από κάθε κοινωνική και οικονομική σύμβαση και ελεύθερη επιλογή του τρόπου που θα συνυπάρξουν. Ο καθένας επιλέγει το σχήμα που ανταποκρίνεται στο βαθύτερο είναι του και αναζητά την αμοιβαιότητα. Κανείς δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και κανένας φορέας δεν μπορεί να καθορίσει ή επιβάλει ένα παραδεκτό σχήμα.

        Η οικογένεια δεν θα πρέπει να είναι το κλειστό σημερινό σχήμα της πλήρους αυθαιρεσίας, της αμοιβαίας καταπίεσης αλλά και της εξαντλητικής επιβάρυνσης κάποιων (κυρίως των γυναικών). Θα πρέπει να μετατραπεί σε πρώτο σχολείο συνεργασίας, αγάπης, ελευθερίας, αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και κοινωνικής ένταξης. Ανοιχτός πυρήνας στην κοινωνία και όχι ανταγωνιστικό γκέτο, που αναπαράγει άτομα υποταγμένα ή εξουσιαστικά, δηλαδή ανελεύθερα, και κατάλληλα για τη διατήρηση και την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος.

       Τα παιδιά δεν θα θεωρούνται ιδιοκτησία κανενός. Την φροντίδα τους θα έχουν πρώτα οι γονείς, αλλά με την ουσιαστική βοήθεια της κοινωνίας (σε επίπεδο τοπικό και όχι απρόσωπο κεντρικό), έτσι ώστε να είναι εξασφαλισμένα σε κάθε περίπτωση από γονικές ή κοινωνικές αδιαφορίες, αυθαιρεσίες ή εγκατάλειψη (ολοήμεροι δωρεάν παιδικοί σταθμοί και σχολεία με πολύ ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι). Θα τους εξασφαλίζεται η όλο και μεγαλύτερη συνύπαρξη με άλλα παιδιά, που είναι και το φυσιολογικό τους περιβάλλον καθώς και η επαφή με τη φύση που εξανθρωπίζει.

      γ) Θρησκεία. Διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, που δημιουργεί στρεβλώσεις και στα δύο.   Αποδοχή στην πράξη της θρησκείας σαν ελεύθερης πνευματικής επιλογής, η ύπαρξη της οποίας, τόσο πνευματικά όσο και υλικά, στηρίζεται στους πιστούς της και μόνο. Το να πιστεύει κάποιος ή όχι και το τι πιστεύει είναι προσωπική του υπόθεση, που δεν πρέπει να αλλοιώνεται από την κρατική παρέμβαση με υποστήριξη ή απαγόρευση.  Συνεχίζεται                                                                

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      12η συνέχεια

Β. Πολιτική  Το πολιτικό σκηνικό που θα πρέπει να διαμορφωθεί για να ανταποκριθεί στις οικονομικές προτάσεις που προαναφέρθηκαν θα καθοριστεί και από τα εξής δεδομένα και παραμέτρους:

    α) Τα πολιτικά κόμματα, κυρίως τα κόμματα εξουσίας, έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων. Βλέπουν πλέον ότι το κύριο μέλημά τους είναι η εξουσία σαν αυτοσκοπός ή σαν μέσον πλουτισμού ή και τα δύο. Στα μικρότερα κόμματα διακρίνουν έλλειψη σεμνότητας, ασαφείς θεωρητικολογίες, αλαζονεία, ηγεμονισμό, απροθυμία ενότητας, και κύριο στόχο την αύξηση της δύναμής τους.

  Σήμερα η οικονομική και πολιτική εξουσία τείνουν να συνενωθούν.            

  Η ψήφος ολοένα και περισσότερο είναι αρνητική προς το τελευταίο κυβερνόν κόμμα και όχι θετική για το άλλο που θα το διαδεχτεί ( και πάλι ξανά τα ίδια επαναλαμβάνονται σε μια εκβιαστική διαδικασία με την απειλή ακυβερνησίας ). Παράλληλα αυξάνεται η αποχή και το λευκό, με αποτέλεσμα να κυβερνούν κόμματα με την άνευρη ψήφο μιάς μειοψηφίας.     

    β) Σε μια κοινωνία ελεύθερων εργαζόμενων δημιουργών θέση έχει μόνο η συμμετοχική άμεση δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, με θεσμούς εκπροσώπησης ευέλικτους ( όπου είναι αναγκαίο να υπάρχουν ) .  Θεσμούς που ενώνουν, συσπειρώνουν και δεν αποξενώνουν, και εκπροσώπους ελεγχόμενους, ανακλητούς, με διαχειριστική και όχι εξουσιαστική υπόσταση.   Οι εκπρόσωποι πρέπει να είναι προσωρινοί διαχειριστές πολύ συνειδητοί για τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις, διατεθειμένοι να είναι πρωτοπόροι στις θυσίες και όχι στις απολαβές. 

  Μια κοινωνία ελεύθερα συνεργαζόμενων πολιτών που συναποφασίζουν δεν έχει ανάγκη από επαγγελματίες διαμεσολαβητές και ΄΄ισόβιους΄΄ εκπροσώπους (πολιτικούς).

  Η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου και η επιστροφή στα κοινά δημιουργεί πολίτες με υπευθυνότητα, αμοιβαίο σεβασμό και ικανότητα διαχείρισης. Και παράλληλα εκπροσώπους, εναλλασσόμενους, διαρκώς ελεγχόμενους και ανακλητούς. Η εκπροσώπηση έτσι μετατρέπεται σε κοινωνική προσφορά και όχι σε μέσο προβολής, παράνομου πλουτισμού και επιβολής.

Η ουσιαστική αμοιβή των εκπροσώπων θα είναι η ικανοποίηση που νοιώθει κανείς όταν κάνει κάτι για το ΄΄εμείς΄΄ ξεφεύγοντας από το απομονωτικό και επικίνδυνο σκέτο ΄΄εγώ΄΄. 

     γ) Η υλική βάση της άμεσης  δημοκρατίας σήμερα υπάρχει. Είναι αφ΄ενός οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές με το διαδίκτυο (μπορούν να εξασφαλίσουν πληροφόρηση, επικοινωνία και άμεση ψηφοφορία) και αφ΄ετέρου ο διαθέσιμος χρόνος, που σήμερα μπορεί να εξασφαλιστεί με την μείωση των ωρών εργασίας ( η υλική βάση της, περίφημης για την εποχή της, Αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν αφ’ενός οι δούλοι, οι γυναίκες στο σπίτι και η μικρή παραγωγή, για την ύπαρξη  ελεύθερου χρόνου στους Αθηναίους πολίτες, και αφ’ετέρου η μικρή αριθμητικά κοινωνία για την άμεση συμμετοχή ). Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                         

 Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      11η συνέχεια

Α. Οικονομία  Η διαχείριση των δυνάμεων της παραγωγής και η διανομή του παραγόμενου πλούτου θα πρέπει να αλλάξουν παίρνοντας υπόψη : 

   α) την ύπαρξη του τεράστιου αυτοματοποιημένου παραγωγικού δυναμικού, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο εάν ενταχθεί σε αυτό και το γιγαντιαίο δυναμικό παραγωγής οπλικών συστημάτων. 

   β) την ύπαρξη τεράστιου οικονομικού αποθέματος μετά την έκρηξη των αυτοματοποιημένων δυνάμεων της παραγωγής, κυρίως τα τελευταία 50 χρόνια (οι καταθέσεις σε off shore εταιρείες είναι περίπου 12 τρις. δολάρια, ποσό ικανό για την επίλυση του υποσιτισμού για 400 χρόνια, από στοιχεία του ΟΗΕ). 

   γ) την σταδιακή αντικατάσταση, που έχει συντελεστεί, του δημιουργικού ιδιοκτήτη της πρώτης φάσης του καπιταλισμού από τον παρασιτικό χρηματιστηριακό διαχειριστή κεφαλαίων.  

   δ) ότι η διαχείριση των μονάδων παραγωγής γίνεται από μια καλά  αμειβόμενη τεχνοκρατική ομάδα και όχι από τους ιδιοκτήτες-μετόχους.

   ε) τα τεράστια αυξανόμενα νούμερα της ανεργίας.

   στ) το ανεβασμένο μορφωτικό επίπεδο μίας όλο και αυξανόμενης μερίδας του πληθυσμού. 

   Όλα τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι όχι μόνο είναι δυνατή αλλά επιβάλλεται μια αλλαγή στη διαχείριση των παραγωγικών δυνάμεων. Η αλλαγή θα έχει σαν άξονες : 

   α) τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων (με συνέπεια την αύξηση του ενδιαφέροντος, της δημιουργικότητας άρα και της παραγωγικότητας, προς όφελος τους υλικό και πνευματικό). 

   β) την ύπαρξη του ελεγχόμενου κέρδους σαν κίνητρου ανάπτυξης για όσο καιρό το πνευματικό και το υλικό επίπεδο της ανθρωπότητας θα το έχει ανάγκη. 

Τα βασικά κίνητρα της ανθρώπινης δραστηριότητας σήμερα είναι η επιβίωση, η δημιουργία, το κέρδος, η έρευνα, και οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου ή των ατόμων με προβλήματα αυτοεξυπηρέτησης. Σε κάθε εποχή και στάδιο ανάπτυξης ένα από τα κίνητρα αυτά έχει τον αποκλειστικό ή τον κυρίαρχο ρόλο και τα άλλα συνυπάρχουν με διαφορετική βαρύτητα. Μια κοινωνία όπως η σημερινή, που μπορεί να λύσει ή αλλού έχει λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, θα πρέπει σιγά-σιγά να περιορίζει το κίνητρο του κέρδους, που ανταποκρίνεται σε μια κατώτερη βαθμίδα οικονομικής  κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης και να προσανατολίζεται στην ανάδειξη της δημιουργικότητας και εκείνο της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών σε κυρίαρχους άξονες.

   γ) την ελάττωση των ωρών εργασίας ώστε να εξαφανιστεί η ανεργία και να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος για τις άλλες δραστηριότητες (πολιτικές, κοινωνικές, ψυχαγωγία, άθληση, τέχνες). 

   δ) την ορθολογική διανομή του παραγόμενου πλούτου ( σήμερα οι 200 μεγαλύτερες ιδιωτικές περιουσίες αντιστοιχούν στα εισοδήματα του 47% των κατοίκων της γής).

Η κατώτερη αμοιβή θα πρέπει να είναι ικανή για μια αξιοπρεπή διαβίωση, κοινωνικά συμφωνημένη, άρα και αποδεκτή. Από εκεί και πάνω η αμοιβή θα είναι ανάλογη με το προσφερόμενο έργο με συντελεστές πάλι από κοινού συμφωνημένους σε κοινωνικό επίπεδο . Η ψαλίδα ανάμεσα σε ανώτερη και κατώτερη αμοιβή δεν θα πρέπει να δημιουργεί συνθήκες διαβίωσης για τους λίγους εντελώς ξένες από εκείνες των πολλών, γιατί διαφορετικά έχουμε την αποξένωση των λίγων από τον κοινωνικό ιστό και το σπάσιμο της συνοχής του, με όλες τις συνέπειες.

     Απαραίτητη προϋπόθεση για μια  κοινωνία συνεκτική με αλληλοσε-βασμό και αλληλεγγύη: η εργασία και ο τρόπος ζωής του καθενός να είναι εξασφαλισμένο δικαίωμα και αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής και όχι ζήτημα τύχης, αναγκαστικής λύσης ή επιβολής.
     Τα παραπάνω, συνολικά, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν πλήρως σε μία μόνο χώρα, γιατί κάτω από την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού θα κατέρρεε. Ωστόσο τα βασικά μπορούν να εφαρμοστούν ξεκινώντας από τα κάτω σε μικρή κλίμακα (τοπική, κλαδική κλπ) που συνεχώς θα διευρύνεται.

      Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί και παγκοσμιοποιημένες λύσεις (τουλά-χιστον στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες γιατί οι άλλες είναι σί-γουρο ότι θα ακολουθήσουν ). Τώρα πλέον υπάρχουν δυνατότητες και παραδείγματα διευρυμένων διεθνών συνεννοήσεων, συνεργασιών και κανονισμών. Για παράδειγμα όπως έχουν συμφωνηθεί διεθνείς κανονι-σμοί πιστοποίησης ISO για την ποιότητα των προϊόντων και των διαδι-κασιών παραγωγής, θα μπορούσαν να περιλάβουν οι κανονισμοί και τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας, την ελάχιστη αμοιβή σε σχέση με το κόστος διαβίωσης κ.λ.π., για να παίρνει έγκριση διάθεσης το παραγό-μενο προϊόν. Συνεχίζεται

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Καλύτερη χρονιά,
με υγεία, αισιοδοξία, ευαισθησία, νέες ιδέες, υπερβάσεις και δημιουργικότητα !