ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Αριστοτέλη "Πολιτικά":

"Δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς το δ'αιρετάς ολιγαρχικόν" ( δημοκρατικό είναι η κλήρωση των διοικούντων και ολιγαρχικό είναι η εκλογή τους)

"Πολίτης δ'απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή το μετέχειν κρίσεως και αρχής" (Πολίτης μπορεί να οριστεί μόνον αυτός που συμμετέχει στον έλεγχο και τη συμμετοχή στη διοίκηση)

Ζαν Ζακ Ρουσώ " Κοινωνικό συμβόλαιο" :

"Δημοκρατία υπάρχει εκεί που κανένας δεν είναι αρκετά πλούσιος για να εξαγοράσει τον άλλον και κανείς δεν είναι αρκετά φτωχός για να πουλήσει τον εαυτό του".

"Η λαϊκή κυριαρχία ουσιαστικά βρίσκεται στη γενική βούληση, και η βούληση δεν υπόκειται στην αντιπροσώπευση".

Τζέφερσον Τόμας (3ος πρόεδρος ΗΠΑ 1801-1809) "Η αλληλογραφία Κοραή-Τζέφερσον και ο αμερικανικός φιλελληνισμός" :

"Χωρίστε τις Περιφέρειες σε Συνοικίες. Η ρώμη της Επανάστασής μας οφειλόταν στις μικρές δημοκρατίες μας, που ωθούσαν όλο το έθνος σε επαναστατική δράση".

"Σε ιεραρχικές κοινωνίες οι άνθρωποι λειτουργούν σαν ρόλοι και χάνουν την πολύπλευρη υπόστασή τους και την δυνατότητά τους για αυθεντικές ανθρώπινες συνδιαλλαγές".

ΓΕΝΕΘΛΙΟ

 ΓΕΝΕΘΛΙΟ

Σαν σήμερα μιά Κυριακή στου Πειραιά μιά γειτονιά

με έβγαλε στον κόσμο αυτό μαμή κι έριξα πετονιά

Στο τέλειωμα της Άνοιξης στη μέση της ημέρας

η μάνα μέσα γένναγε κι απέξω ο πατέρας

Και η γιαγιά στεκότανε δίπλα από το παιδί της

και πρώτη δώρο μού'δωσε να έχω την ευχή της

Τ 'αδέρφια μου απ'την αυλή ένα μυστήριο ζούσαν

να ακούνε κλάματα απ'αυτό που μήνες καρτερούσαν

Μένει μία εντύπωση πολύ βαθιά κρυμμένη

ο πόνος για το νέο φως είναι μιά ειμαρμένη

Στη λαϊκή τη γειτονιά χώμα μόνο πατούσα

τη μυρωδιά τ'απόβροχου αχόρταγα ρουφούσα

παιχνίδια έμπνευση στιγμής στο δρόμο, στην αλάνα

ψωμί στο χέρι με μπελτέ το νιάξιμο απ'τη μάνα

Οι δρόμοι είχανε ζωή από το παιδομάνι

μπάλα, ξυλίκι και γκαζές μοναδικό χαρμάνι

Η φαντασία κάλπαζε με ήλιο και φεγγάρι

Παρέα και ο Αλαντίν κρατώντας το λυχνάρι

Στα χρόνια που περάσανε μιά φλόγα επιμένει

πότε φουντώνει ξαφνικά πότε κρυμμένη μένει

Κοιτάζω στα μικρά παιδιά βλέμμα αγνό κι αθώο

και νιώθω αυτό το μυστικό που με κρατάει σώο

 Στον Όλυμπο

Στα πόδια του, Λιτός χώρος

Στην κεφαλή του, αφθονία λευκή

Φιδωτά μονοπάτια προς

Αποδρομή, αφύπνιση ενέργειας

Κορμοί ευθυτενείς, τάση ανοδική

Νερό κελαριστό, χαρά ζωής

Παραλλαγές πράσινου, εικαστικό ερέθισμα

Πέταγμα πουλιών, μυστήριο ελευθερίας

Καλύβα μαρτυρά ανάγκη μοναχικότητας

Ο κούκος μηνάει ρυθμό

Μιά αλεπουδίτσα πρόσκληση εγγύτητας

Κούραση ανεβάσματος, περιορισμός σώματος

Αίσθηση ενότητας, απεριόριστο ψυχής

Γιά τη γιορτή της Μητέρας

 ΜΗΤΕΡΑ

Μήνυμα στέλνει η μητέρα για αγάπη, προσφορά

σε μιά εποχή που δίνει μοναχά αποφορά

Για ζωή νέα μηνάει σε ημέρες σκοτεινές

και για μακρινές παρέες που θα γίνουν κοντινές

Θηλυκή όπως η Φύση ευλογία να γεννά

δίχως τυμπανοκρουσίες, ταπεινή πάντα περνά

το μυστήριο σε όλους για την κάθε μιά ζωή

με φροντίδα για να μείνει ζωντανή κάθε πνοή

Νοιάξιμο για το παιδί της και για όλα τα παιδιά

χρώματα τ'ουράνιου τόξου μέσα σε μιά αγκαλιά

Η καρδιά της πάντα νέα μιά σημαία της ζωής

και με το χαμόγελό της γαληνεύει όπου γης

Οι πολέμοι είναι εχθροί της τη σκοτώνουν δυό φορές

νιώθει τι'ναι αυτό που αξίζει και τι είναι συμφορές

Είναι της ειρήνης δόξα και τιμή και φυλαχτό

όραμα παλιό και νέο διώχνει κάθε κουρνιαχτό

Πέτρος Μ.

 Αντιγράφοντας... :

'' Α! αι εκλογαί, αυτή είναι η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας αφ'ότου ηλευθερώθημεν, αφότου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους δια των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον όπως μη αποδειχθῆ ψευδὲς το δημώδες λόγιον “Άλλαξε ο Μανολιὸς κι έβαλε τα ρούχ’ αλλοιώς”.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : " Άι μου Γιώργη" 1892

Για μιά άλλη Πρωμαγιά

 Αναστάσιμο πένθος

''Πάτα πάνω μου για να βγεις''

Η φωνή μέσα απ' τα συντρίμμια

Η φωνή του συνεπιβάτη στο τρένο

Η φωνή ενός νέου ανθρώπου

Η φωνή του αυτοσχέδιου διασώστη

Η φωνή ένός άλλου κόσμου

Η φωνή για ένα άλλο κόσμο

Η φωνή με αντίλαλο εις το διηνεκές

Η φωνή μιάς άλλης Ανάστασης

 ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

Ω του θαύματος, με μάτι λίγο ανοιχτό η Θέμις

ξέπλυνε δολοπλοκίες και μας ήρθε ο γκαντέμης

Κληρονομικώ δικαίω αν κανείς μπορεί να λέει

και με ίντριγκες και κόλπα, πολύς κόσμος τώρα κλαίει

Με τις πρώτες τις ημέρες νόμοι-σχέδια αράδα

που θυμίζαν τη μαφία μα και Σπάρτη με Καιάδα

Λες και έφερε τον κόβιντ ξέσπασε η πανδημία

με φιρμάνια, απαγορεύσεις καταστρέφει με τη μία

Συνεργάτες του μαζεύει όλο σκέρτσο κι όλο Νάζι

Σκίτσο του μεσοπολέμου που χολή μονάχα στάζει

Με κουπόνια, καλαθάκια, ρόπαλα και κατασχέσεις

τυλιγμένα με κουρέλια κι όλο νέες υποσχέσεις

Ό,τι είχε απομείνει απ'αυτούς που'χαν περάσει

από θάλασσες και όρη, πεδιάδες μα και δάση

σαν ακρίδα έχει πέσει κι η καταστροφή εν τέλει

γκαντεμιά θυμίζει πάλι και ξεκουρδισμένο τέλι

Και στο τέλος της θητείας δυό καταστροφές ακόμη

παν περίπατο αποφάσεις, διατάγματα και νόμοι

Το νεράκι το πουλάει καταταστρέφει και τα νιάτα

λες και κατοχή τελειώνει και πυκνώνουν τα μαντάτα

Τριγυρίζει όλο ύφος στου εγκλήματος τα μέρη

και σε όσους τον ρωτάνε απαντάει πως δεν ξέρει

ΤΟ 1821 ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ

Είχε μάνα πού'χαν κλείσει μέσα σ 'ένα μοναστήρι

κι έναν άφαντο πατέρα μέλισσα μαζί και γύρη

Μπεσαλής, αψύς, λεβέντης, αθυρόστομος, παιδάκι

ενοιαζόταν για τους άλλους κι όχι για τον Καραϊσκάκη

Λευτεριά διαλαλούσε με τη σπάθα τη μεγάλη

για ζωή που από τα πρώτα έδειχνε πως θά'ταν άλλη

Σήκωσε μαζί με άλλους τις κολώνες τις πεσμένες

που τις είχαν κάποιοι άλλοι από χρόνια ξεχασμένες

Πάλεψε με τα θηρία δίχως διόλου να κιοτέψει

και το σχέδιο στη μάχη τού'ρχονταν με μιάς στη σκέψη

Δίδαξε γραμματισμένους πού'χαν χάσει τη ψυχή τους

πως στην τόλμη και το δίκιο έχει αξία η ζωή τους

Κι αν τον πρόδωσαν δικοί του με τους ξένους τότε αντάμα

έχει μείνει μια για πάντα του λαού το μέγα θάμα

Όλοι πιά τον μνημονεύουν δίπλα στον Κολοκοτρώνη

και το δρόμο τους τραβάνε νέοι τώρα απογόνοι

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

 

''....Δεν το'χα σκεφτει πως ο θανατος είχε

ξεκάνει τόσους πολλούς...

Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας

με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές..''

T.S.Eliot ''Έρημη χώρα'' 1922

ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟ....

Από παλιά ο ποιητής σε παραλόγου φόρα

μίλησε απλά με νόημα για μιά έρημη χώρα

γι ανθρώπους σκόρπιους σαν φτερά στον άνεμο ριγμένα

και για καρδιές που πάγωσαν, γι'αγάπη στα ληγμένα

Μαζεύτηκαν τελώνια τσιμέντο λεν ας γίνει

ξωκλήσι, δάσος και πλαγιά, η πέτρινη η κρήνη

και τα αποδημητικά τον χάσανε το δρόμο

ψάχνουν ανάστατα να βρούν έναν αρχαίο νόμο

Μπορεί και να'ναι γιά καλό εκείνο που συμβαίνει

ό,τι τον πάτο πάτησε ύστερα ανεβαίνει

Το νοιάξιμο δειλά-δειλά ίσως το χέρι απλώσει

ο ένας με τον άλλονε το βάρος να σηκώσει

Π.Μ.

ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΤΕΜΠΩΝ

Μεγάλη η οδύνη

Γνωστοί οι ένοχοι

Γνωστές και οι αιτίες

Γνωστά και τα θύματα

τα ίδια πάντα

Αφύπνιση πένθους

Αποτροπή μύριων κακών που έπονται

Εξάλειψη αιτίων

 Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα για την τραγωδία των Τεμπών

 ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Λίγη κόλλα τρία καλάμια και χαρτί γλασέ για ουρά

φτιάχναν τ'όνειρο που ο σπάγκος το κρατούσε χαλαρά

αμολούσα την καλούμπα στο απέραντο να πάει

κι η ψυχή μαζί πετάει και τη γη την παρατάει

Ήτανε το πέταγμά του σκίρτημα ελευθερίας

και μεσ'το γαλάζιο φόντο του κενού και της αιθρίας

με τσαλίμια και καπάτσα να μου κόβουνε το αίμα

η ζωή ακροπατούσε με αλήθεια δίχως ψέμα

Κι αν στα χρόνια αυτά τα νέα φτιάχνουνε τους πλαστικούς

όνειρα έτοιμα κονσέρβα από κάποιους ειδικούς

κάνω εγώ αυτό που ξέρω και με τεντωμένο χέρι

το χαρταετό πετάω κι έχω σύμμαχο τ'αγέρι

 '' Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ''

Θα περάσει καιρός μέχρι να μάθουμε τα ακριβή μεγέθη της καταστροφής και των απωλειών που προκάλεσε ο σεισμός. Είναι αδύνατο να νιώσουμε την οδύνη των πληγέντων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν.
Οι εθελοντές του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελλάδας (ΜΚΙΕ) παρέδωσαν στις 8/2/2023 στο Διασχολικό Κέντρο Γλυφάδας 5 μεγάλα χαρτοκιβώτια με ιατροφαρμακευτικό υλικό (ορούς, ελαστικούς επιδέσμους, υλικά επίδεσης, ηλεκτρολύτες για ενδοφλέβια χορήγηση) συμμετέχοντας στην έκκληση του Δήμου Γλυφάδας (Municipality of Glyfada).
Την επόμενη ημέρα ακολούθησε η δεύτερη φάση της βοήθειας του ΜΚΙΕ με τρόφιμα και ρούχα.
Ελπίζουμε να φτάσουν έγκαιρα στη Συρία και την Τουρκία και να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο.

 O tempora, o mores

Κλοπές υπό και βιασμοί, καμένη γη, αναδασμοί

Εξώσεις, πτώχευση, χαμός, όπου κι αν δεις χάσκει γκρεμός

πίσω το ρεύμα ορμητικό δίλημμα μπαίνει τραγικό

Λόγια όλο ψέμμα διαρκώς από οθόνη καθεστώς

Στρατόπεδα και εγκλεισμοί, αόρατοι εχθροί μικροί

Χάνεται ''η μικρή Νανώ'' με φόβο για το διπλανό

Τρέχει επάνω στα βουνά ο χάρος κι έλικα κρατά

Και η αρκούδα η πολική μαυρίζει μεσ'τη φυλακή

Σκουπίδια απλώθηκαν παντού φτάσανε ως το Κατμαντού

ξεθώριασε το γαλανό και για τροφή μόνο σανό

Γέμισε πτώματα η γη με μιά στριγγή διαταγή

Στο χειρουργείο αναμονή έτι και έτι σε Μονή

Αδιάφορα σφυρά ο μωρός και δώστου γέλια ο τιμωρός

Φαντάζεται ο δυστυχής πως θά'ρθει ο από μηχανής

Και η γύμνια στο κεφάλι με τα μπάιτ σε σαφάρι

οι πολλοί λίγοι να μένουν και πιό λίγοι ν'απονέμουν

Φιλοδώρημα να ζήσεις και στη κάμερα εξηγήσεις

Αστροναύτης στο κενό σου κι ο Μεγάλος Αδελφός σου

δάχτυλο διαρκώς κουνάει, κάτσε, σήκω, παντού πάει

Φωνάζει πάλι ο μικρός '' Ο Βασιλιάς είναι γυμνός''

Π.Μ.

Πρωτοχρονιά

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

με του πολέμου τη φωτιά

Να μην αφήσουμε ξανά

του χάρου αυτή τη παγανιά

Ειρήνη σ'όλους τους λαούς

με ξόρκι στους εξοπλισμούς

και στους μωρούς εγωισμούς

τα ''εμείς' ευχή για τους φραγμούς

Καλή χρονιά μας φίλοι μου

κι ας είν'ο ορισμός μας

ζωή αγαπησιάρικη

στη Γη στ'αρχοντικό μας

ΚΑΛΗΝ ΗΜΕΡΑ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΕΣ

ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΑΝΤΑΜΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΑ'ΧΟΥΜΕ

ΣΑΝ ΦΥΛΑΧΤΟ, ΣΑΝ ΤΑΜΑ 

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελλάδας (ΜΚΙΕ)

 ΓΕΝΕΘΛΙΟ

Ημέρα γενεθλίων με χαρμολύπη.

Ημέρα χαράς και λύπης, που συνεχίζει το έργο του.

Ημέρα αναστοχασμού.

Πριν 11 χρόνια, στον απόηχο του κινήματος της Πλατείας Συντάγματος για αντιμετώπιση της πολύπλευρης κρίσης του συστήματος, του ''κοίτα την πάρτη σου'', ήρθε η αυθόρμητη απάντηση της κοινωνίας των πολιτών για αλληλεγγύη με αυτοοργάνωση και με πρόταγμα συνύπαρξης την άμεση δημοκρατία. Έτσι γεννήθηκε και το ΜΚΙΕ και ένωσε την ευαισθησία με την πράξη της προσφοράς μέσα από μία συλλογικότητα ισότιμης συνύπαρξης.

Τα 11 αυτά χρόνια το μήνυμά του για μιά άλλη στάση ζωής βοήθησε και παράλληλα άγγιξε χιλιάδες ανθρώπους, και συνεχίζει να αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα ότι υπάρχει και άλλος τρόπος κοινωνικής συνύπαρξης .

Η πολύπλευρη κρίση του συστήματος συνεχίζεται και βαθαίνει. Μαζί συνεχίζει και η ανάγκη ύπαρξης του ΜΚΙΕ με διαρκή ανανέωση, αξιοποιώντας τα διδάγματα από τις αδυναμίες και τα λάθη του, και αντλώντας δύναμη από την ομορφιά της αλληλεγγύης προς τους ωφελούμενους αλλά και προς τους συνεθελοντές. Και ακόμα, αντλώντας δύναμη από την ομορφιά της προσπάθειας για υπέρβαση του ''εγώ'' για μιά αρμονική σχέση με τους άλλους και με τον εαυτό μας.

Buen Vivir : ο τρόπος των αυτόχθονων της Λατινικής Αμερικής

 

-Όλες οι μορφές ύπαρξης είναι ισότιμες. 

-Όλοι και όλα συνυπάρχουμε σε μία σχέση συμπληρωματικότητας και επομένως ότι ζει και υπάρχει είναι σημαντικό.

- Στο  Buen Vivir ευημερούμε ζώντας αρμονικά με όλους και με όλα, σε μία συνύπαρξη, όπου όλοι φροντίζουμε για όλους και για όλα όσα μας περιβάλλουν. Το πιο σημαντικό από όλα δεν είναι ούτε μόνο ο άνθρωπος ούτε το χρήμα αλλά η αρμονία με τη φύση και τη ζωή. Αυτή είναι η βάση για να σώσουμε την ανθρωπότητα και τη Μάνα Γη από τους κινδύνους που προκαλεί μία μειοψηφία ατομιστών και βαθιά εγωιστών. 

-Το Buen Vivir στοχεύει σε μία απλή ζωή, η οποία θα μειώνει τη βουλιμία των ανθρώπων για κατανάλωση και θα διατηρεί την παραγωγή σε ισορροπία με τη φύση, χωρίς να καταστρέφει το περιβάλλον.

 

-Το Buen Vivir σημαίνει ότι η ποιότητα της ζωής βρίσκεται στον κοινοτισμό, στην αδελφοσύνη και ιδιαίτερα στη συμπληρωματικόκότητα. Εκεί που όλα είναι κοινά υπάρχει αρμονία και αυτάρκεια,  συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον και μοιραζόμαστε τα πάντα χωρίς ανταγωνισμό. Αυτή είναι η βάση για να υπερασπίσουμε τη φύση, την ίδια τη ζωή και την ανθρωπότητα συνολικά.

-Εμείς δεν θέλουμε μόνο να παίρνουμε αποφάσεις με δημοκρατικό τρόπο, αν αυτό συνεπάγεται την υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Γιατί το να επιβάλλεσαι στον συνάνθρωπό σου δεν είναι Buen Vivir. Για το λόγο αυτό θέλουμε να παίρνουμε τις αποφάσεις μας με συναίνεση.

-Το Buen Vivir δεν ταυτίζεται με το να ζούμε καλύτερα, όταν αυτό γίνεται σε βάρος των άλλων. Αυτό είναι εγωισμός, αδιαφορία για τους άλλους, ατομικισμός και μοναδικό στόχο έχει το κέρδος και οδηγεί αναγκαστικά στην εκμετάλλευση, δημιουργεί έντονο ανταγωνισμό και συμβάλλει στο να συγκεντρώνεται ο  πλούτος σε λίγα χέρια. 

 -Για να ζει κάποιος καλά πρέπει να βρίσκεται σε καλή κατάσταση όχι μόνο από πλευράς υγείας, αλλά και από κάθε πλευρά, να είναι σε αρμονία με τον εαυτό του κι ύστερα να ξέρει να κάνει σχέσεις  και να συνυπάρχει με όλες τις μορφές υπάρξης.

 Για το Πολυτεχνείο του 1973, με τα λόγια του ποιητή για μιά άλλη ''Έξοδο'', 30 χρόνια πριν, στην κατεχόμενη Αθήνα του 1943 :

''Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἔκαναν σύναξη μυστικὴ τὰ παιδιὰ καὶ λάβανε τὴν ἀπόφαση, ἐπειδὴ τὰ κακὰ μαντάτα πλήθαιναν στὴν πρωτεύουσα, νὰ βγοῦν ἔξω σὲ δρόμους καὶ σὲ πλατείες, μὲ τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ τους εἶχε ἀπομείνει : μιὰ παλάμη τόπο κάτω ἀπό τ’ ἀνοιχτό πουκάμισο, μὲ τὶς μαῦρες τρίχες καὶ τo σταυρουδάκι τοῦ ἥλιου. Ὅπου εἶχε κράτος κι ἐξουσία ἡ Ἄνοιξη......

Καὶ νωρὶς ἐβγήκανε καταμπροστὰ στὸν ἥλιο, μὲ πάνου ὡς κάτου ἀπλωμένη τὴν ἀφοβιὰ σὰν σημαία, οἱ νέοι ...... ποὺ τους ἔλεγαν ἀλήτες. Καὶ ἀκολουθούσανε ἄντρες πολλοί, και γυναῖκες....... Ὅπου ἔβλεπες ἄξαφνα στὴν ὄψη τους τόσες χαρακιές, πού `λεγες εἴχανε περάσει μέρες πολλὲς μέσα σὲ λίγην ὧρα.

Τέτοιας λογῆς ἀποκοτιές, ὡστόσο, μαθαίνοντες οἱ Ἄλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν. Καὶ φορὲς τρεῖς μὲ τὸ μάτι ἀναμετρῶντας τὸ ἔχει τους, λάβανε τὴν ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἔξω σὲ δρόμους καὶ σὲ πλατείες, μὲ τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ τους εἶχε ἀπομείνει: μία πήχη φωτιὰ κάτω ἀπ’ τὰ σίδερα, μὲ τὶς μαῦρες κάννες καὶ τὰ δόντια τοῦ ἥλιου. Ὅπου μήτε κλῶνος μήτε ἀνθός, δάκρυο ποτὲ δὲν ἔβγαλαν. Καὶ χτυπούσανε ὅπου νά `ναι, σφαλῶντας τὰ βλέφαρα μὲ ἀπόγνωση. ....

Σὰν νὰ μὴν ἤτανε ἄλλος δρόμος πάνω σ’ ὁλάκερη τὴ γῆ γιὰ νὰ περάσει ἡ Ἄνοιξη παρὰ μονάχα αὐτός, καὶ νά τον εἶχαν πάρει ἀμίλητοι, κοιτάζοντας πολὺ μακριά, πέρ’ ἀπ’ τὴν ἄκρη τῆς ἀπελπισίας, τὴ Γαλήνη ποὺ ἔμελλαν νὰ γίνουν, οι νέοι ...... που τους έλεγαν αλήτες, καί οἱ ἄντρες, καὶ οἱ γυναῖκες....

Καὶ περάσανε μέρες πολλὲς μέσα σὲ λίγην ὧρα. Καὶ θερίσανε πλῆθος τὰ θηρία, καὶ ἄλλους ἐμάζωξαν''.

Από '' Το Άξιον Εστί '' (Η Μεγάλη Έξοδος) του Οδυσσέα Ελύτη

Το ΕΓΩ και το εγώ ή ο εχθρός και ο φίλος

 η Α.Μ. το ΕΓΩ

Θέλω πλούτη και παλάτια κι όσα δουν τα δυό μου μάτια

Θέλω εύγε και βραβεία τη γνωστή μας αριστεία

Και τις γνώμες πού'χουν άλλοι γιά εμένα στο κεφάλι

φορεσιά για να αρέσω για να λύσω και να δέσω

Ζω μονάχα μ' αναμνήσεις, ρόλους, μέλλον και ταυτίσεις

Θέλω νάμαι πάντα πρώτος με μαστίγιο ή καρότο

Δίκιο έχω σ'ότι κάνω και γιαυτό το ξανακάνω

Έχω τη σωστή τη γνώμη άχρηστη είναι η συγγνώμη

Αν άδειος νιώθω στο βάθος και μικραίνω κατά λάθος

στη στιγμή ψηλά πετιέμαι κι από άλλονε κρατιέμαι

διάσημο, σοφό, μεγάλο να μου δίνει για ρεγάλο

τη σπουδαία του τη φήμη να την έχω για προζύμι

Μου αρέσουν οι συγκρούσεις, οι εχθροί, οι παρακρούσεις

Θέλω διαρκώς να κρίνω σχεδόν όλους κατακρίνω

όμως και να με προσέχουν να μου δίνουν ό,τι έχουν

και θυμώνω όταν δεν παίρνω στο μυαλό μου όσα σπέρνω

Ειμ'ωραίος και καυχιέμαι δεν πιστεύω ότι πλανιέμαι

Θέλω πρώτη τη φυλή μου και να έχω την Αυλή μου

Η αλήθεια είναι μία δεν χρειάζομαι καμία

γνώμη άλλων, εικασία, όραμα και φαντασία

---------------------------------------------------------------

Το μικρό εγώ, το μέγα

Απ'το άγνωστο ανεβαίνω και στο άγνωρο πηγαίνω

Ένα πέρασμα η ζωή μου στο ταξίδι η προσμονή μου

Θαύμα γύρω μου υπάρχει, άσχετο αυτό που άρχει

Από μέσα η δύναμή μου, η σιωπή η προσευχή μου

Ένα σύμπαν έχω εντός μου κι ένα άλλο ο διπλανός μου

Δεν χωράνε οι συγκρίσεις όλες τους παρανοήσεις

Δεν μετριέται ό,τι αξίζει τη ζωή μεζούρα βρίζει

Το εσύ είναι εγώ μου με κλαδί ελιάς επ΄ώμου

Με το Όλο είμαι ένα και φοράω μιά καδένα

από ήλιο καμωμένη, με φωτίζει, με ζεσταίνει

Ουρανός και Γη γονείς μου, ευλογία της αφής μου

πέτρα, δέντρο, ερωμένη πύλες για την οικουμένη

Ο Μεγάλος αδερφός μου με χλευάζει πως το φως μου

είναι κάλπικο μου λέει μα όταν τον αγγίζω κλαίει

Ζει μονάχα με το ψέμα και στις φλέβες του το αίμα

κάποιοι το'χουν μεταγγίσει που για όλα του'χουν λύση

Τα παιδιά οι δάσκαλοί μου, ανεμόμυλοι μαζί μου

που γυρίζουν όλο χάρη και αλέθουν το σιτάρι

της ζωής την πεμπτουσία του εδώ την παρουσία

Από τους μεγάλους θέλουν ύμνο στη ζωή να ψέλουν

Πέτρος Μπ.