Το μεγάλο ΟΧΙ είναι και σήμερα, 

που απειλείται  η κυριαρχία και η ακεραιότητα της χώρας μας από ''φίλους'' και εχθρούς, 

ΕΠΙΚΑΙΡΟ και ΑΝΑΓΚΑΙΟ

                                 ΕΞΟΥΣΙΕΣ

Το ναρκωτικό το μέγα μακριά από κάθε ουσία

θα το βρείς νύχτα μέρα και το λένε εξουσία

μάστιγα και πανδημία έχει γίνει από παλιά

το γνωρίζουν πρώτοι απ΄όλους τα αθώα τα παιδιά

Εξουσία ο πατέρας μεσ΄την οικογένεια

εξουσία τ'άφεντικό του θράσος και αγένεια

εξουσία οι από πάνω σε όσους έχουν από κάτω

και δεν σταματάν ακόμα κι αν αγγίξουνε και πάτο

Και αν δύναμη φαντάζει είναι μιά αδυναμία

σαν ναρκωτικό νεκρώνει κάθε μιά ευαισθησία

και μονότονα πηγαίνει απ'την άνοδο στην πτώση

με τη σκέψη να κολλάει διαρκώς μόνο στη δόση

Άρχοντες, δικτατορίσκοι, υπουργοί, πρωθυπουργοί

παίρνουν τη μεγάλη δόση στο χαμό είν'αυτουργοί

η χαρά τούς έχει αφήσει μένει μόνο η αγωνία

και ο φόβος για καρτέρι κάπου σε καμιά γωνία

Δεν υπάρχει μόνο έξω σε εμπόρους, βαποράκια

αν ψαχτούμε λίγο μέσα όλοι έχουμε σποράκια

που τα σπέρνουν κάθε μέρα το Εγώ και το δικό μου

και το όπλο που πληγώνει πάντα βρίσκεται επ'ώμου

Κι αν το βλέπουμε στους άλλους τους γνωστούς και τους μεγάλους

και το δάχτυλο τους δείχνει όμως τους ξεχνάει τους άλλους

που έχουν φτιάξει την ταινία που προβάλλεται στον τοίχο

κι έχει μέγεθος μεγάλο και εκκωφαντικό τον ήχο

Και το πιό κοινό στοιχείο των ανθρώπων ως εικός

πως εν τέλει ο καθένας είναι διαφορετικός

η εξουσία το ξεχνάει όλοι ίδιοι κι όλα οικεία

και το παιδικό το γέλιο είδος εν ανεπαρκεία

                        Τι είμαι ;

Χρόνια οι εξερευνήσεις συνεχίζονται αενάως

μέσα μου και αντικρίζω κάθε τόσο ένα χάος

κι ύστερα αναρωτιέμαι ποιός ρωτά ποιός απαντάει

μα ο παρατηρητής μου σιωπά και δεν μιλάει

Ψάχνω παρελθόν θυμώνω, ενοχές και αδικία

πανικόβλητος στο μέλλον πάλι η ίδια ιστορία

άγχος, φόβος, τι θα γίνει; Χάρυβδη αλλά και Σκύλα

απ'το μπρος πάω στο πίσω κάπου γίνομαι Σιβύλλα

Νιώθω ωστόσο μία γλύκα και μιάς λίμνης ηρεμία

όταν χάνονται για λίγο φόβος μα και αγωνία

είναι κάτι που συμβαίνει πάντα στο εδώ και τώρα

και μιά δύναμη αναβλύζει δίχως βιάση δίχως φόρα

Και εν τέλει ξεπροβάλλει το ερώτημα τι είμαι;

είμαι ό,τι λεν οι άλλοι, διαδόσεις ή και φήμες;

είμαι αυτό που κουβαλάω απ'τα παιδικά τα χρόνια;

ή της τύχης το παιχνίδι σε αλάνες και σαλόνια;

Τι δεν είμαι μόνο βρίσκω με το ψάξιμο της σκέψης

δύσκολα το συνεχίζω θα μουσκέψεις και θα ρέψεις

μου φωνάζουν κάποιοι φίλοι του όσα πάνε κι όσα ρθούνε

δεν μου αρέσω τους φωνάζω μα αυτοί δεν με ακούνε

Βρίσκω ένα σωρό σκουπίδια και κωλύματα και πρέπει

σαν κρεμμύδι ξεφλουδίζω για να βρω το εντός πού ρέπει

και γυμνός για λίγο αν μένω στιγμές είναι μαγικές

το γνώθι σαυτόν με αφήνει σε αισθήσεις μυστικές