ΓΕΝΕΘΛΙΟ
Σαν σήμερα μιά Κυριακή στου Πειραιά μιά γειτονιά
με έβγαλε στον κόσμο αυτό μαμή κι έριξα πετονιά
η μάνα μέσα γένναγε κι απέξω ο πατέρας
Και η γιαγιά στεκότανε δίπλα από το παιδί της
και πρώτη δώρο μού'δωσε να έχω την ευχή της
Τ 'αδέρφια μου απ'την αυλή ένα μυστήριο ζούσαν
να ακούνε κλάματα απ'αυτό που μήνες καρτερούσαν
Μένει μία εντύπωση πολύ βαθιά κρυμμένη
ο πόνος για το νέο φως είναι μιά ειμαρμένη
Στη λαϊκή τη γειτονιά χώμα μόνο πατούσα
τη μυρωδιά τ'απόβροχου αχόρταγα ρουφούσα
παιχνίδια έμπνευση στιγμής στο δρόμο, στην αλάνα
ψωμί στο χέρι με μπελτέ το νιάξιμο απ'τη μάνα
Οι δρόμοι είχανε ζωή από το παιδομάνι
μπάλα, ξυλίκι και γκαζές μοναδικό χαρμάνι
Η φαντασία κάλπαζε με ήλιο και φεγγάρι
Παρέα και ο Αλαντίν κρατώντας το λυχνάρι
Στα χρόνια που περάσανε μιά φλόγα επιμένει
πότε φουντώνει ξαφνικά πότε κρυμμένη μένει
Κοιτάζω στα μικρά παιδιά βλέμμα αγνό κι αθώο
και νιώθω αυτό το μυστικό που με κρατάει σώο
