Παράθυρο στον κόσμο 1

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΜΑΣ ;

Γράφει ο Jean-Jacques Crèvecoeur, συγγραφέας του βιβλίου
«Le langage de la guérison – Η γλώσσα της θεραπείας».

«Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο στο πυρηνικό εργαστήριο
από το να αλλάξει ένας άνθρωπος αυτό που πιστεύει» έλεγε ο Αϊνστάιν.

Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές

και στις καινοτομίες καταναλώνοντας για αυτό ένα μέρος από την ενέργειά

τους. Αυτό είναι ανέκαθεν γνωστό. Ισχύει για όλους και ακόμη περισσότερο

για τους επιστήμονες, που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν τις νέες

θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν πάντα απώλεια ισχύος,

χρήματος και γοήτρου για τους ίδιους και όσους αποτελούν το επιστημονικό

κατεστημένο.

Όταν άρχισα τις σπουδές μου στις φυσικές επιστήμες ήμουν πεπεισμένος

ότι θα ερχόμουν σε επαφή με την λαμπρή ομάδα των ανδρών και των

γυναικών που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην αφιλοκερδή έρευνα της

αλήθειας και της γνώσης, με απώτερο στόχο να φέρουν την ευτυχία σε

ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκείνη την εποχή νόμιζα ότι η επιστημονική

διαδικασία βασιζόταν αποκλειστικά σε αντικειμενικά γεγονότα και ότι οι

επιστήμονες επεδίωκαν ακούραστα να αναδείξουν τις σχέσεις αιτίας και

αιτιατού που παρατηρούνται ανάμεσα στους διάφορους παράγοντες.

Πίστευα επίσης ότι οι ερευνητές είχαν ανοιχτό μυαλό, ήταν ανοιχτοί στον

διάλογο, αναθεωρούσαν συνεχώς τις διάφορες υποθέσεις και

αποδεχόντουσαν την αντιπαραβολή απόψεων. Αφού αφιέρωσα 5 χρόνια

της ζωής μου σε αυτό το περιβάλλον αποφάσισα να το εγκαταλείψω,

ευτυχής που είχα λάβει αυστηρή μόρφωση από εξαιρετικούς δασκάλους και

απέκτησα κριτική σκέψη, αλλά και απογοητευμένος από την αδιαλλαξία, τη

στενοκεφαλιά, τις απάτες, το κυνήγι της δημοσιότητας και την υποδούλωση

των επιστημόνων στους χορηγούς τους. Δεν είχα υποπτευθεί τότε, ότι στον

ιατρικό κόσμο, που υποτίθεται ότι είναι στην υπηρεσία της ζωής και της

υγείας, οι προστριβές ήταν ακόμη πιο σκληρές και βίαιες.

Άρχισα τότε μια σειρά μαθημάτων κατάρτισης στη γενική φιλοσοφία (μετά

τη διακοπή του διδακτορικού μου στις φυσικές επιστήμες) και συγχρόνως

ήμουν για δύο χρόνια ερευνητής στην παιδαγωγική. Εκείνη την εποχή, το

1984, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την επιστημολογία της ιατρικής, δηλαδή

την κριτική μελέτη της λειτουργίας της ιατρικής, των αξιωμάτων της, των

μεθόδων συλλογιστικής της. Έτσι βαθμιαία εξοικειώθηκα με όλα τα είδη της

ιατρικής σκέψης, από την επιστημονική ιατρική μέχρι την Κινεζική ιατρική

και ανάμεσά τους μια ολόκληρη σειρά θεραπειών, οι οποίες αδίκως

ονομάζονται «παράλληλες ιατρικές».

Όντας επιστήμονας, φιλόσοφος και παιδαγωγός, έχω χρησιμοποιήσει τα

εργαλεία που διδάχτηκα για να συσχετίζω και να ελέγχω τη συνέπεια των

διαδικασιών και των δημοσιεύσεων. Κυρίως, όμως, έχω δοκιμάσει αρκετές

από αυτές τις ιατρικές, γινόμενος ο ίδιος παρατηρούμενο πειραματόζωο

και συγχρόνως παρατηρητής. Το συμπέρασμά μου είναι ότι βιώνουμε, στην

ιατρική, μια επανάσταση του ίδιου εύρους με αυτή που γνώρισε η φυσική με

τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο κατά τον δέκατο έκτο αιώνα.

Και όπως εκείνοι οι αστρονόμοι και μαθηματικοί, έτσι και οι πρωτοπόροι

αυτής της νέας προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας υφίστανται τις

χειρότερες παρενοχλήσεις, τις χειρότερες κατηγορίες και τις χειρότερες

απειλές.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 2

Γιατί η ιατρική βρίσκεται σε αδιέξοδο;

Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 οι προσωπικές συνομιλίες μου με

συναδέλφους ερευνητές στον τομέα της ιατρικής και της βιολογίας μου

είχαν ήδη βάλει ψύλλους στ' αυτιά. «Στην ιατρική, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο.

Το ξέρουμε μερικά χρόνια τώρα και δεν ξέρουμε προς τα πού να

προσανατολίσουμε τις έρευνές μας». Αυτές οι παρατηρήσεις αφορούσαν το

σύνολο της ιατρικής έρευνας και όχι ένα μόνο μικρό απομονωμένο τομέα,

δυστυχώς. Οι εκμυστηρεύσεις γινόντουσαν ανεπίσημα, μια και κανένας δεν

τολμούσε να τις κοινοποιήσει στα επιστημονικά συνέδρια, από φόβο μήπως

και διακοπούν αμέσως οι επιχορηγήσεις, οι απαραίτητες για να

συνεχιστούν οι εργασίες στα εργαστήρια.

Έτσι, τότε είχα πολύ αποσπασματικές πληροφορίες σχετικά με την

απόγνωση, στην οποία βρισκόντουσαν οι ερευνητές στην ιατρική και τη

βιολογία. Δεν καταλάβαινα όμως γιατί βρισκόντουσαν σε αδιέξοδο. Με την

ευκαιρία αυτή ανακάλυψα επίσης ότι στην πλειοψηφία των επιστημόνων

είχε (και έχει) επιβληθεί καθεστώς σχεδόν πλήρους απουσίας ελευθερίας

στη σκέψη, την έρευνα και την έκφραση. Έτσι, εκείνοι που υποτίθεται ότι

ενσωμάτωναν όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας μου έδιναν ξαφνικά την

εντύπωση εκφοβισμένων προλετάριων, ξεπουλημένων και στο έλεος

κάποιου ιατροφαρμακευτικού βιομηχανικού συμπλέγματος, που αποφάσιζε

όχι μόνο το τι είναι σωστό ή καλό για την υγεία των ατόμων, αλλά και το τι

πρέπει να παραχθεί και να νομιμοποιηθεί επιστημονικά, ώστε να αυξήσει

τα κολοσσιαία οφέλη τους.

Εν τω μεταξύ, πολλές στατιστικές αποδείκνυαν αυτό που οι ερευνητές

συνάδελφοί μου μού είχαν ήδη ανακοινώσει. Ανάμεσα στο 1970 και το 1990

έχει παρατηρηθεί στατιστικά ότι αυτοί που προσβάλλονται από σοβαρές

ασθένειες (καρδιαγγειακές, καρκινώδεις, εκφυλιστικές, αυτοάνοσες, κ.λπ.)

είναι κατά πέντε χρόνια νεώτεροι από παλαιότερα. Κατά την ίδια περίοδο,

η εκδήλωση κάποιων ασθενειών (το ετήσιο ποσοστό εμφάνισής τους),

αυξήθηκε κατά 3 έως 10 φορές. Κανένα πραγματικό φάρμακο δεν έχει

βρεθεί για τον καρκίνο, το AIDS, τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αλλεργίες

έχουν κυριολεκτικά εκραγεί μέσα σε 20 χρόνια. Τα περισσότερα από τα

αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσματικά καθώς η αντίσταση των

προσαρμοσμένων πια βακτηριδίων αυξάνεται. Τα εμβόλια αμφισβητούνται

όλο και περισσότερο, όχι μόνο εξαιτίας των παρενεργειών τους, αλλά

κυρίως εξαιτίας του ότι αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (από τις

στατιστικές που δυστυχώς αποκρύβονται από τα μάτια του ευρέως κοινού),

ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι μόνον υποθετική. Παρά την καθαρή

αύξηση των δαπανών για την υγεία, η ποιότητα της ζωής και της υγείας

του ανθρώπου στις χώρες της Δύσης έχει επιδεινωθεί.

Από τότε οι πολυάριθμες μελέτες μου, οι συνομιλίες μου με κάθε είδους

θεραπευτές και οι προσωπικές μου εμπειρίες με έκαναν να καταλάβω γιατί

η ιατρική, όπως είναι σήμερα, όχι μόνο βρίσκεται σε αδιέξοδο, αλλά επίσης

και σε λάθος δρόμο. Έχω ακόμη καταλάβει ότι βασική αιτία αυτής της

συλλογικής επιδείνωσης της κατάστασης υγείας στον πλανήτη είναι η

μέθοδος που χρησιμοποιεί η ιατρική. Επομένως έχουμε απομακρυνθεί πολύ

από τη συμβουλή που έδινε στους μαθητές του ο Ιπποκράτης: «Προ πάντων,

μην βλάπτετε» ...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας εξετάσουμε ποια είναι τα θεμέλια της

σύγχρονης ιατρικής σκέψης (τα οποία κατά την άποψη του συγγραφέα ΔΕΝ

ισχύουν). Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να τα συνοψίσει ως εξής:

1. Η ασθένεια υπάρχει, είναι κάτι το μοιραίο που πρέπει να το

εξαφανίσουμε.

2. Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από νοσώδη συμπτώματα (πόνοι,

ερυθρότητες, πυρετός, σπυριά, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λπ.).

3. Η θεραπεία κάποιας ασθένειας συνίσταται στην εξαφάνιση, το

συντομότερο δυνατόν, όλων αυτών των νοσωδών συμπτωμάτων, με τη

βοήθεια του οπλοστασίου των φαρμάκων.

4. Η ασθένεια είναι ουσιαστικά μια φυσική (αντικειμενική) πραγματικότητα

που έχει επιπτώσεις σε κάποιο ιδιαίτερο όργανο του φυσικού σώματος και

θεωρείται βίο-φυσικό-χημικός μηχανισμός που μπορεί να απορυθμιστεί.

5. Πολλές ασθένειες προκαλούνται από παθογόνους παράγοντες (μικρόβια,

μύκητες, βακτηρίδια, ιοί), καρκινογόνους παράγοντες, ή αλλεργιογόνους

παράγοντες. Πρέπει επομένως να αποφύγει κανείς κάθε επαφή με αυτούς

τους παράγοντες (σε αυτήν την περίπτωση κάνουμε πρόληψη). Εάν αυτό δεν

είναι δυνατόν, θα προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε, ή να εξαφανίσουμε

αυτούς τους παράγοντες (τότε κάνουμε θεραπεία).

6. Μερικές άλλες ασθένειες έχουν γενετική προέλευση και διαβιβάζονται

από γενιά σε γενιά. Αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα.

7. Εάν ολόκληρο το θεραπευτικό οπλοστάσιο αποδειχθεί ανίσχυρο ή

αναποτελεσματικό, τότε θα πρέπει να αφαιρέσουμε το όργανο που έχει

καταληφθεί από την ασθένεια, επιτρέποντας έτσι στον ασθενή να επιζήσει.

Οι επιστημονολόγοι αποκαλούν αυτό το είδος απαρίθμησης «βασικά

αξιώματα» κάποιας θεωρίας, ή πρακτικής.

Σ' αυτό το άρθρο θα αντιπαρατεθώ σε αυτά τα αξιώματα, ελέγχοντας την

εσωτερική τους συνέπεια και παραθέτοντας παρατηρήσεις, που είναι μεν

υπαρκτές, αλλά που συχνά τις αρνούνται οι ερευνητές...

Η ασθένεια δεν είναι πια αυτό που ήταν

Και εάν η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική; Και εάν τα φαινόμενα

παραπλανούν; Και εάν υπάρχει η πιθανότητα, αντιστρέφοντας τα

αξιώματα, να εξηγηθούν καλύτερα τα αποτελέσματα όλων εκείνων των

«παράλληλων» προσεγγίσεων, από τις οποίες επωφελούνται εκατομμύρια

ασθενών και οι οποίες δεν έχουν αναγνωριστεί από την επίσημη

επιστημονική ιατρική ;

Σας προσκαλώ να εξερευνήσετε μαζί μου αυτήν την αντίθετη άποψη και να

την δεχτείτε ως μια υπόθεση εργασίας για σκέψη και έρευνα και όχι ως μια

οριστική αλήθεια. Και εάν κάτι από αυτά που εγώ διαισθάνομαι λέει κάτι

μέσα σας, σας προσκαλώ να μην παραμείνετε στην απλή ανάγνωση του

άρθρου αλλά να ερευνήσετε το θέμα, εμβαθύνοντας.

Ας το γλεντήσουμε, λοιπόν, ξαναγράφοντας τα κλασικά αξιώματα της

ιατρικής μου ..

. ΣΥΝΕΧΕΙΑ 4

Νέο αξίωμα αρ. 1:

Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο και δεν

είναι απαραίτητο να την εξαφανίσουμε.

Σύμφωνα με πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις, η ασθένεια δεν υπάρχει.

Μόνο ο ασθενής υπάρχει και σε αυτόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή

του γιατρού ή του θεραπευτή. Επιπροσθέτως, και αυτό θα το αποδείξουμε

αργότερα, η «ασθένεια» είναι σημάδι ανισορροπίας που προέρχεται, τις

περισσότερες φορές, από τη συμπεριφορά του ασθενή, συνειδητή ή

ασυνείδητη, επομένως δεν είναι μοιραία και αναπόφευκτη (εκτός εάν

θεωρήσει κανείς ότι το ασυνείδητο είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο).

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, τα συμπτώματα είναι οι ορατές ενδείξεις

μιας φυσικής ή ψυχικής ανισορροπίας, η οποία είναι μη-ορατή. Τα

συμπτώματα επομένως δεν είναι αυτή καθαυτή η ανισορροπία. Για να το

καταλάβουμε αυτό, ας πάρουμε μια πρώτη μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το

σώμα μας (φυσικό όχημα) με ένα αμάξι (αυτοκίνητο όχημα). Όταν ελαττωθεί

το νερό του ψυγείου ή το λάδι του κινητήρα, αυτό δεν γίνεται αμέσως

αντιληπτό. Εντούτοις, η ανισορροπία υπάρχει ήδη εκεί, μόνο που δεν

μπορούμε ούτε να την δούμε ούτε να την ακούσουμε. Είναι αυτό που θα

αποκαλέσουμε πραγματική ασθένεια. Όταν η υπερθέρμανση του κινητήρα

υπερβεί το όριο, κάποια εξαρτήματα που έχουν σχεδιαστεί για αυτό το

σκοπό θα σπάσουν (βαλβίδα, εύκαμπτος, κ.λπ.), απελευθερώνοντας αμέσως

πολύ ατμό. Αυτή είναι η στιγμή κατά την οποία τα πράγματα

φανερώνονται, γίνονται ορατά. Αυτά είναι τα συμπτώματα. Η εκτόνωση του

ατμού δεν είναι σε καμία περίπτωση η ασθένεια του αυτοκινήτου: πρόκειται

για μια διαδικασία που δημιουργήθηκε (σύμφωνα με τους νόμους της

φυσικής) για να επιτρέψει στην υπέρ-πίεση να εκτονωθεί και εξαφανιστεί,

έτσι ώστε το σύστημα να επιστρέψει στην ισορροπία και την κανονικότητα.

Για να μην φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο, οι κατασκευαστές

αυτοκίνητων έχουν εφεύρει έναν άλλο μηχανισμό: τοποθετούν φωτεινούς

δείκτες στον πίνακα ελέγχου του αυτοκινήτου. Μόλις υπάρξει κίνδυνος να

μην εξασφαλίζεται, να μην γίνεται σεβαστή ή να μην ικανοποιείται κάποια

θεμελιώδης ανάγκη, το λαμπάκι ανάβει, ειδοποιώντας τον οδηγό να

εξετάσει την κατάσταση και να την διορθώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση τι

θα λέγατε για τον μηχανικό που θα σας συμβούλευε να ξεβιδώσετε - ή να

σπάσετε - το αναμμένο λαμπάκι;

Εντούτοις, αυτό κάνει η επιστημονική ιατρική εδώ και δεκαετίες: εξ

ορισμού, θεωρεί ότι τα συμπτώματα είναι κακά και πρέπει να

εξαφανιστούν. Αλλά γιατί θα πρέπει να εξαφανίζουμε συστηματικά τα

συμπτώματα, αφού αν εξετάσουμε το νόημα του μηνύματος που στέλνουν

και προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που προκάλεσε την ανισορροπία θα

είμαστε σε θέση να αποκαταστήσουμε την αρχική αρμονία, έτσι ώστε το

φως στο ενδεικτικό λαμπάκι να σβήσει από μόνο του;

Εάν αλλάξετε την άποψή σας σχετικά με τα συμπτώματα και τα δείτε ως

συμμάχους που σας μεταφέρουν πολύτιμες πληροφορίες (που θα πρέπει να

αποκωδικοποιηθούν), δεν θα συγχέετε ποτέ πια την ασθένεια (την

ανισορροπία που συμβαίνει αθόρυβα) με την διαδικασία της θεραπείας της

(τα συμπτώματα που μερικές φορές φανερώνονται θορυβωδώς).

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 5

Νέο αξίωμα αρ. 2:

Όταν εμφανίζονται συμπτώματα (πόνοι, ερυθήματα, πυρετός, σπυριά,

εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λπ.), αυτό είναι σημάδι ότι το σώμα

αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του

Έχω συναντήσει αυτήν την αντίληψη τόσο στην ομοιοπαθητική, τον

βελονισμό, την οστεο-παθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική του γιατρού Ρίκε

Γκέερτ Χάμερ (Γερμανία), στην Ολιστική Βιολογία των Ζωντανών Υπάρξεων

του γιατρού Κλωντ Σαμπά (Γαλλία) και σε άλλες ακόμη προσεγγίσεις.

Για να το κατανοήσουμε αυτό, ας πάρουμε μια δεύτερη πολύ απλή

μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το σώμα μας (το ζωντανό) με ένα σπίτι

(κατοικημένο). Η ζωή στο σπίτι παράγει κανονικά μια κάποια ποσότητα

σκουπιδιών, καθημερινώς. Φανταστείτε ότι κάποιος δημοτικός νόμος σας

απαγορεύει να βγάλετε τον σκουπιδοτενεκέ σας στο πεζοδρόμιο μέχρι να

έρθει νεότερη διαταγή. Αποφασίζετε τότε να τα αποθηκεύσετε μέσα σε ένα

δωμάτιο. Μερικές εβδομάδες αργότερα, και ενώ η απαγόρευση πάντα

ισχύει, ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο δωμάτιο χρησιμοποιείται για τα

σκουπίδια, που προκαλούν μια όλο και περισσότερο αφόρητη μυρωδιά στο

εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το στάδιο, μπορούμε να πούμε ότι το σπίτι

σας έχει χάσει την ισορροπία του, την αρμονία του: είναι μολυσμένο και

δηλητηριασμένο.

Μην αντέχοντας πια, ας φανταστούμε ότι αποφασίζετε να βγάλετε έξω

από μόνος σας τους σκουπιδοτενεκέδες σας, παρά την απαγόρευση.

Κάνοντάς το αυτό εκδηλώνετε τη θέλησή σας να αποκαταστήσετε την

ισορροπία μέσα στο σπίτι, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Αρχίζει

λοιπόν το σπίτι να επανέρχεται σε κατάσταση υγείας... Όμως, οι γείτονές

σας ή η δημοτική αστυνομία δεν το βλέπουν καθόλου με το ίδιο μάτι:

σύντομα, κάποιοι επεμβαίνουν και όχι μόνο επαναφέρουν τους

σκουπιδοτενεκέδες μέσα στο σπίτι σας, αλλά επιπλέον καρφώνουν μερικές

σανίδες στις πόρτες και στα παράθυρα του ισογείου, για να σας

αποθαρρύνουν από το να επαναλάβετε την πράξη σας.

Για να επιστρέψουμε στο σώμα, κατά την περίοδο που η ανισορροπία

εγκαθίσταται μέσα μας βαθμιαία (επώαση της μόλυνσης, συσσώρευση

τοξινών, ανάπτυξη κάποιου όγκου, εκφυλισμός κάποιου οργάνου, μυός ή

του αίματος, κ.λπ.), η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, ασυμπτωματική.

Οι Κινέζοι μιλούν για ψυχρή ασθένεια ...

Αντιθέτως, όταν το σώμα «αποφασίσει» (θα δούμε αργότερα το γιατί) να

αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη

μόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το

όργανο που έχει προσβληθεί, τον μυ ή το αίμα. Σε αυτήν την περίπτωση, το

σώμα βγάζει τους σκουπιδοτενεκέδες του (πυρετός, σπυριά, εξανθήματα

κ.λπ.). Η ασθένεια αρχίζει να «μιλάει», εμφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται

συμπτώματα. Οι Κινέζοι μιλούν για θερμή ασθένεια ... Η εμφάνιση των

συμπτωμάτων είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την

ισορροπία του.

Αυτό που εκπλήσσει και προκαλεί σύγχυση με αυτήν την άποψη, είναι ότι

αυτό που αποκαλούμε «ασθένεια» θα πρέπει σχεδόν πάντα να ερμηνεύεται

ως η αρχή της θεραπείας. Εμείς όμως, κάνουμε το ανάποδο.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 6

Νέο αξίωμα αρ. 3:

Η θεραπεία μιας ασθένειας συνίσταται στο να ακούσουμε τα συμπτώματά

της και να τα δούμε σαν ενδεικτικές πινακίδες του δρόμου που πρέπει να

ακολουθήσουμε για να θεραπευτούμε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, φαίνεται καθαρά ότι το αξίωμα αυτό είναι η

λογική συνέπεια της άποψης που αναπτύχθηκε στο αξίωμα αρ. 2. Τα

συμπτώματα, όχι μόνο είναι οι σκουπιδοτενεκέδες που το σώμα προσπαθεί

να εκκενώνει τακτικά για να βρει την ισορροπία του, αλλά συγχρόνως μας

δείχνουν επίσης αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για να

βοηθήσουμε τον οργανισμό να επιτύχει πλήρως αυτήν την ισορροπία.

Εάν δεν έχουμε καθόλου υπερένταση, εάν το επίπεδο ζωτικής ενέργειας

(βιοενέργειας) μέσα μας είναι υψηλό, πιθανώς το σώμα μας θα έχει αρκετές

δυνάμεις για να βγάλει έξω από μόνο του όλους τους σκουπιδοτενεκέδες

του, κάθε φορά που είναι ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο. Όμως συχνά το σώμα

είναι κουρασμένο... Αρχίζει επομένως την εργασία, βγάζει έξω τους

πρώτους σκουπιδοτενεκέδες, αλλά δεν προλαβαίνει να τους βγάλει όλους.

Σε αυτήν την περίπτωση, ο ρυθμός με τον οποίο γίνεται η απόρριψη των

σκουπιδοτενεκέδων είναι πολύ μικρότερος από τον ρυθμό με τον οποίο το

σώμα γεμίζει ξανά με νέους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή είναι η κατάσταση

που ονομάζουμε χρόνια ασθένεια, η οποία δεν σταματάει να εκφράζεται

και ψάχνει μια ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαμβάνεται αυτό, θα προσπαθήσει

τότε να αφουγκραστεί τα συμπτώματα και θα ξεκινήσει μια διαδικασία που

θα αποσκοπεί στο να φέρει στον οργανισμό πρόσθετη ενέργεια ώστε να

επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συμπτωμάτων (δηλαδή την

έξωση-απόρριψη των σκουπιδοτενεκέδων). Αυτό κάνει και η ομοιοπαθητική

(ορίζοντας μια θεραπεία που προκαλεί στο άτομο τα ίδια συμπτώματα με

εκείνα που επιδιώκει να απομακρύνει), ο βελονισμός (ελευθερώνοντας τα

ενεργειακά κυκλώματα και με αυτό τον τρόπο επιτρέποντας να

επιταχυνθούν οι διεργασίες επαν-εξισορρόπησης), η οστεοπαθητική

(απελευθερώνοντας τις λειτουργικές ή οργανικές εμπλοκές), η νηστεία και η

ανάπαυση (βάζοντας περισσότερη ενέργεια στη διάθεση του σώματος ώστε

αυτό να μπορέσει να καθαριστεί), η λήψη ελεγμένων διατροφικών

συμπληρωμάτων, κ.λπ..

Η ιατρική, επιχειρώντας να εξαφανίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα

συμπτώματα, όχι μόνο στερείται ουσιαστικών πληροφοριών για την φυσική

και ριζική θεραπεία του ασθενούς, αλλά επιπλέον απομακρύνεται από τη

σοφία που βασίζεται στο να αφουγκράζεσαι τη φύση, στρεφόμενη όλο και

περισσότερο προς την έπαρση και την αλαζονεία μιας εκλογικευμένης

γνώσης, αποσυνδεδεμένης από την πραγματικότητα.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 7

Νέο αξίωμα αρ. 4 :

Η ασθένεια είναι κάτι το πολυδιάστατο, και συνδέεται με μια περίπλοκη
και συστημική πραγματικότητα στοιχείων, που βρίσκονται σε μόνιμη

αλληλεπίδραση μεταξύ τους

Η σύγχρονη ιατρική είναι βασισμένη σε ένα διπλό αξίωμα που στηρίζεται

στο διαχωρισμό του σωματικού από το ψυχικό. Πρώτον, θεωρεί ότι εάν ένα

φαινόμενο εκδηλώνεται στο σωματικό επίπεδο, αυτό συμβαίνει επειδή είναι

φαινόμενο που αφορά το σώμα. Δεύτερον, όταν έχει προσβληθεί ένα

συγκεκριμένο όργανο, ως αιτία θεωρείται η κακή λειτουργία του οργάνου.

Όμως, στην καθημερινή μας εμπειρία παρατηρούμε ότι μια άσχημη

ψυχολογική κατάσταση, μια άσχημα βιωμένη διαπροσωπική σύγκρουση, η

απώλεια του νοήματος της ζωής, ένα φιλοσοφικό δίλημμα, η υπερένταση

της καθημερινής ζωής, όλα αυτά, επηρεάζουν έντονα την σωματική μας

υγεία. Αντιστρόφως, σωματικές διαταραχές μπορούν να μας εμποδίσουν να

αισθανόμαστε καλά μέσα μας, μπορεί να μας κάνουν να χάσουμε την πίστη

μας, ή να μας κατακρημνίσουν σε βαθιά κρίση. Το να προσπαθείς να

θεραπεύσεις κάποιον άνθρωπο διαχωρίζοντας την σωματική, την ψυχική,

την κοινωνική και την πνευματική του διάσταση, μου φαίνεται ότι

προέρχεται από αδυναμία αντίληψης της ίδιας μας της ανθρώπινης φύσης,

κάτι που είναι αναποτελεσματικό αλλά και επιβλαβές. Απλά Επειδή το

σωματικό επηρεάζει το ψυχικό, όπως και το ψυχικό επηρεάζει το

σωματικό.

Επιπλέον, ακόμα και αν περιοριστούμε αυστηρά στη σωματική σφαίρα, η

Κινεζική ιατρική, η ομοιοπαθητική, η οστεοπαθητική αλλά ακόμη και άλλοι

κλάδοι όπως η ορθοδοντική, η αίτιο-παθητική, η ολιστική ιατρική, μας

έχουν καταδείξει ότι η ανισορροπία κάποιου ιδιαίτερου οργάνου,

προκαλείται συχνά από την ανισορροπία κάποιου άλλου οργάνου. Δεν είναι

σπάνιο το γεγονός οι ιγμορίτιδες να θεραπεύονται απελευθερώνοντας τις

τοξίνες τους στο συκώτι, ο πόνος της ράχης να ανακουφίζεται με

ξεμπλοκάρισμα των εντέρων, οι πονοκέφαλοι να εξαλείφονται με ανάταξη

του κόκκυγα, ή τα προβλήματα των γονάτων να ρυθμίζονται με

αναπροσαρμογή του κλεισίματος των σαγονιών ... Και πάλι, δεν πρόκειται

να βρούμε την λύση στο πρόβλημα επιτιθέμενοι στο ίδιο το όργανο. Θα ήταν

περισσότερο πρόσφορο να επανεισαγάγουμε στην ιατρική την ολιστική και

συστημική θεώρηση ώστε να μπορέσουμε να ενεργήσουμε πιο

αποτελεσματικά.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 8

Νέο αξίωμα αρ. 5:

Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύμμαχοί της.

Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι υπεύθυνοι για τον καρκίνο (εκτός από

το 1% των περιπτώσεων). Αλλεργιογόνοι παράγοντες δεν υπάρχουν .

Θα χρειαζόμουν πολύ περισσότερο χώρο για να τα αποδείξω αυτά με

επιστημονικό και λεπτομερή τρόπο. Στη συνέχεια, όμως, όταν θα ασχοληθώ

με τις εργασίες του γιατρού Χάμερ και του γιατρού Σαμπά, θα καταλάβετε

καλύτερα γιατί το αξίωμα αυτό αποτελεί λογική συνέπεια της θεώρησης

για την υγεία και την ασθένεια που παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό.

Προς το παρόν, ας χρησιμοποιήσουμε μια τρίτη μεταφορά. Όταν συμβαίνει

ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, στον τόπο του ατυχήματος παρατηρείται

συχνά η παρουσία αστυνομικών, χωροφυλάκων, οδηγών ασθενοφόρων,

πυροσβεστών και γιατρών. Αυτό είναι γεγονός. Σε αυτές τις περιπτώσεις

συχνά καταφθάνουν και δημοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Γενικά,

εκτός και αν έχουν ιδιαίτερες πηγές πληροφοριών, οι ανταποκριτές

φθάνουν μετά το ατύχημα και μετά τις δυνάμεις της αστυνομίας και των

πρώτων βοηθειών. Εάν δεν ήταν εκ προϊμίου γνώστης της πραγματικότητας

(αν ερχόταν από άλλο πλανήτη), κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος θα

έβλεπε ένα δυστύχημα θα μπορούσε να συμπεράνει, με καλή πίστη, ότι οι

αστυνομικοί, οι χωροφύλακες, οι οδηγοί των ασθενοφόρων, οι πυροσβέστες

και οι γιατροί είναι η αιτία όλων των ατυχημάτων που συμβαίνουν στους

δρόμους. Και στατιστικά, μια και θα βασιζόταν μόνο στις εκ των υστέρων

παρατηρήσεις του, θα είχε σχεδόν πάντα δίκιο!

Φυσικά, θα μου πείτε ότι αυτό είναι ένα χονδροειδές σφάλμα λογικής,

εφόσον το ατύχημα έχει προηγηθεί της άφιξης των πρώτων βοηθειών, και

όχι το αντίστροφο. Φανταστείτε όμως για μια στιγμή ότι το χονδροειδές

αυτό σφάλμα συμβαίνει επίσης με αυτό που αποκαλούμε ασθένεια.

Ξέρουμε ήδη ότι όταν εμφανίζεται κάποιο σύμπτωμα, γεγονός που

θεωρείται ότι αποτελεί την αρχή της ασθένειας, στην πραγματικότητα

αρχίζει η διαδικασία του καθαρισμού, της επανεξισορρόπησης και της

θεραπείας. Αν το σώμα μας δεν έχει αρκετή ενέργεια για να βρει εντελώς

την ισορροπία του, εξαντλείται μέσα σε αυτήν την προσπάθεια και δεν

εκπληρώνεται ποτέ η θεραπεία του. Αυτή είναι και μια από τις αιτίες για

τις οποίες λέμε ότι πεθαίνουμε «εξαιτίας» της ασθένειας. Με άλλα λόγια,

όταν αρχίζει να φαίνεται κάτι (στο μεταφορικό παράδειγμα του σπιτιού, η

έξοδος των σκουπιδοτενεκέδων), αυτό γίνεται επειδή πολλά αόρατα

πράγματα έχουν συμβεί ήδη προηγουμένως, όπως π.χ., η συσσώρευση των

σκουπιδοτενεκέδων στο εσωτερικό του σπιτιού. Μερικοί ερευνητές

αναγνωρισμένοι για την αποτελεσματικότητά τους ως θεραπευτές, έχουν

αποδείξει ότι οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι μύκητες κινητοποιούνται από το

σώμα (με διαταγή του εγκεφάλου) τη στιγμή που αρχίζει η

επανεξισορρόπηση, για να βοηθήσουν να εκπληρωθεί η διαδικασία. Είτε για

να φέρουν υλικά προς επαν-οικοδόμηση των κυττάρων που βλάπτονται, ή

για να πετάξουν έξω τα κύτταρα που αχρηστεύονται.

Προφανώς, εάν η αρχική ανισορροπία (ψυχρή και μη ορατή φάση της

ασθένειας) υπήρξε υπερβολικά βαθιά, μακρά ή/και υπερβολικά έντονη, ο

καθαρισμός θα είναι τόσο βίαιος και τόσο έντονος που μπορεί να σπάσει τη

ζωτικής σημασίας ισορροπία του οργανισμού και να προκαλέσει το θάνατό

του. Αλλά βασικά, καθώς οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες, και καθώς οι

παράγοντες που αποκαλούνται μολυσματικοί εμφανίζονται τη στιγμή της

διαδικασίας της θεραπείας, ολόκληρη η θεωρία του Παστέρ καταρρέει προς

όφελος μιας πολύ πιο δυναμικής θεώρησης, που έχει ως στόχο μάλλον την

ενίσχυση του εδάφους και της ισορροπίας, παρά την εξαφάνιση των

παραγόντων καθαρισμού (ιοί) ή ανοικοδόμησης (μύκητες και βακτηρίδια).

Όσον αφορά τους καρκινογόνους παράγοντες, διάφορες έρευνες έχουν

δείξει ότι μόνο στο 1% των περιπτώσεων οι καρκίνοι προκλήθηκαν από

αυτούς. Είναι η περίπτωση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ή σε κάποιες πολύ

τοξικές ουσίες σε ισχυρή δόση. Αντιθέτως, το 99% των άλλων καρκίνων

οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες, όπως βίαια ψυχολογικά σοκ που

βιώνονται, χωρίς να εκφράζονται βιολογικά - οργανικά, συνδέονται δε

συχνά με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά.

Ο γιατρός Χάμερ ήταν ο πρώτος που το απέδειξε με επιστημονικό τρόπο, σε

περισσότερες από 8.000 περιπτώσεις καρκίνου. Η αξία του έγκειται στο ότι

μπόρεσε να αποδείξει ότι η ανάπτυξη του καρκίνου έγινε σύμφωνα με

κάποιους πολύ ακριβείς και αμετάβλητους νόμους. Θα το δούμε αυτό

αργότερα.

Τελικά, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες είναι δημιούργημα της φαντασίας,

ανάλογο με εκείνο που θέλει τους αστυνομικούς και τους άλλους να

προκαλούν τα ατυχήματα. Όλες οι αλλεργίες χωρίς εξαίρεση, είναι στην

πραγματικότητα διαδικασία θεραπείας μιας τεράστιας εσωτερικής

σύγκρουσης αποχωρισμού - διχασμού (αφού είναι κάτι που εκδηλώνεται:

σπυριά, δερματικά εξανθήματα, αναπνευστικές δυσκολίες).

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 9

Νέο αξίωμα αρ. 6:

Η Γενετική αντανακλά την κατάσταση της υγείας του σώματος και δεν
είναι η υγεία αυτή που αντανακλά την Γενετική Αιτιοκρατία (γενετικό

ντετερμινισμό).

Εδώ, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για μια ακόμη φορά, τη

μεταφορά μας για τα οδικά δυστυχήματα που προκαλούνται δήθεν από

τους αστυνομικούς και τους συνεργούς τους. Πράγματι, γενετιστές που

διαφωνούν με τις επικρατούσες θεωρίες της γενετικής, έχουν ανακαλύψει

ότι ο γενετικός χάρτης μας μεταβάλλεται συνεχώς, εξαιτίας θετικών ή

αρνητικών αγχωτικών καταστάσεων που βιώνουμε σε όλη τη διάρκεια της

ζωής μας.

Σύμφωνα με την ίδια αρχή, που ισχύει και στο προηγούμενο αξίωμα και

αφορά την διαμόρφωση του αντικειμενικού κόσμου γύρω μας, η αγχωτική

κατάσταση, το στρες είναι αυτό που προηγείται. Αυτό προκαλεί μια βαθιά

και διαρκή ανισορροπία στον οργανισμό και το άτομο. Τότε επέρχεται μια

γενετική αλλαγή για να απεικονισθούν τα νέα δεδομένα της κατάστασής

μας, μέσα  στη δομή του DNA μας. Αυτό μοιάζει σαν η γενετική κληρονομιά

μας να έχει αναλάβει ως αποστολή την παράδοση, την απομνημόνευση

όλης της ιστορίας μας, για να διαβιβάσει την πληροφορία, στο μέλλον του

ατόμου και του είδους του.

Το να πιστεύουμε επομένως ότι το συγκεκριμένο χρωμόσωμα είναι

υπεύθυνο για την συγκεκριμένη ασθένεια είναι, για μια φορά ακόμα, σαν να

διαβάζουμε αντίστροφα την χρονική αλυσίδα των γεγονότων.

Επομένως το να συμπεραίνουμε ότι αντικαθιστώντας κάποιο «παθογόνο»

χρωμόσωμα με ένα «υγιές» μπορούμε να εξαφανίσουμε την ασθένεια, είναι

σα να λέμε ότι, καταστρέφοντας τη φωτογραφία (τη μνήμη) κάποιου

ατυχήματος, ακυρώνεται το ατύχημα ή επισκευάζεται η ζημιά. Είναι

ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι με παρόμοιο συλλογισμό οι γενετιστές, που

μας υπόσχονται θαύματα (όπως άλλοι έκαναν με τον καρκίνο σαράντα

χρόνια νωρίτερα), εμπλέκονται σε μια νέα μορφή αναθεωρητισμού, σχετικά

όμως με τα κύτταρα αυτή τη φορά: «Εάν σβήσω τη μνήμη κάποιου

γεγονότος, σβήνω το γεγονός». Αυτή είναι δυστυχώς η βάση πάνω στην

οποία στηρίζονται οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που γίνονται σήμερα

στην γενετική...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 10

Νέο αξίωμα αρ. 7:

Δεν σώζεται η ζωή του ασθενούς αφαιρώντας του ένα όργανο.

Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο αξίωμα, σε συνδυασμό με όλα τα

προηγούμενα, θα καταλάβετε ότι αυτό που ευρέως αποκαλείται ασθένεια

δεν είναι παρά η έκφραση μιας ανισορροπίας (μη ορατή διαδικασία) που

προσπαθεί να επανέλθει σε ισορροπία (ορατή διαδικασία). Μέσα σε αυτό το

πλαίσιο, το όργανο πρέπει να θεωρείται μόνο ως το σημείο εκδήλωσης,

μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφραστεί, η διαδικασία της θεραπείας.

Σε καμία περίπτωση, δεν είναι η πρωταρχική αιτία. Η αιτία, αυτό το είδαμε

ήδη, είναι η εσωτερική σύγκρουση, το έντονο στρες, το οποίο όταν λυθεί,

ξεπεραστεί, επιτρέπει τη θεραπεία.

Όταν αφαιρούμε το όργανο, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αφαιρούμε

ένα σημείο εκδήλωσης της ασθένειας. Και εάν η εσωτερική σύγκρουση

παραμένει ακόμη ενεργή, ο οργανισμός θα βρει άλλα σημεία συνήθως

γειτονικά, για να συνεχίσει να εκδηλώνει αυτό που έχει ανάγκη να

εκδηλώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες γυναίκες, αφού

υποβλήθηκαν σε ολική αφαίρεση στήθους, παρουσιάζουν γάγγλια ενώ

άλλες όχι. Οι πρώτες δεν έχουν ακόμη λύσει το στρες που είναι υπεύθυνο

για τον καρκίνο τους, και για αυτό συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα.

Αυτά τα επτά νέα αξιώματα που σας προτείνω να σκεφτείτε, είναι

αποτέλεσμα δικής μου σύνθεσης, μετά από 15 χρόνια ενασχόλησής μου, σε

βάθος, με τις παραδοσιακές και τις διάφορες ολιστικές ιατρικές. Με

ενέπνευσαν επίσης οι ανακαλύψεις που έκαναν επιστήμονες που είχαν το

θάρρος να βγουν από την πεπατημένη της μοναδικής κυρίαρχης και

ολοκληρωτικής σκέψης που είναι διαδεδομένη στην επιστημονική κοινότητα.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 11: Βρίσκεται στη Σελίδα :

Παράθυρο στον κόσμο 2