Η πανδημία της κρίσης, η κρίση της πανδημίας, και τα εθελοντικά Κοινωνικά Ιατρεία
Την τελευταία δεκαετία περίπου ζούμε μία συνεχιζόμενη κρίση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, που έχει αρνητικό αντίκτυπο και στην προσωπική ζωή.
Στην κρίση αυτή που είναι πανδημική, γιατί πλήττει την τεράστια πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, ήρθε να προστεθεί τον τελευταίο ενάμισι χρόνο και η κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού. Η αντιμετώπιση και της μιας κρίσης, αλλά και της άλλης, γίνεται από την επίσημη Πολιτεία με τρόπο που οδηγεί στην αποδυνάμωση ή καταστροφή υλικών και ψυχικών πόρων για τους πολλούς (τους από κάτω) με παράλληλο δυνάμωμα για κάποιους λίγους (τους από πάνω).
Στα Κοινωνικά Ιατρεία (Κ.Ι.), που δημιουργήθηκαν από εθελοντές, για να αντιμετωπίσουν στον τομέα της υγείας τις επιπτώσεις της πανδημίας της πολύπλευρης κρίσης , αναδείχθηκε η σημασία της αλληλεγγύης, που εκφραζότανε με την παράλληλη ιατροφαρμακευτική και ψυχολογική στήριξη των εξυπηρετούμενων αφενός, και αφετέρου με την αντιμετώπισή τους ολιστικά, με τις ανθρώπινες ανάγκες τους και όχι μόνο σαν ασθενών. Οι εγκαταλειμμένοι από την επίσημη Πολιτεία άνεργοι, άποροι, ανασφάλιστοι ασθενείς, και κατά το πλείστο καταρρακωμένοι από την απαξίωση της αξιοπρέπειάς τους , βρήκαν στήριξη και σεβασμό, που τους βοήθησε και τους βοηθάει να σταθούνε στα πόδια τους, και μάλιστα πολλοί από αυτούς να γίνουν εθελοντές των Κ.Ι. ή να προσφέρουν άλλες υπηρεσίες που είναι αναγκαίες για τη λειτουργία τους.
Παράλληλα οι εθελοντές γιατροί με την ολιστική αντιμετώπιση των ασθενών, έδιναν ένα μήνυμα πολύπλευρης αντιμετώπισης της όποιας ασθένειας με τόνωση της σημασίας της καλής φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης μαζί με τη λελογισμένη χρήση φαρμάκων.
Η κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού βρήκε το Δημόσιο Σύστημα Υγείας με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, ιατροφαρμακευτικό υλικό και υποδομές. Ιδιαίτερα στη συνέχεια, για την άμεση αντιμετώπιση της ίωσης, στο πρώτο της στάδιο με τα ήπια συμπτώματα, από το Α'βάθμιο σύστημα (ΠΕΔΥ, οικογενειακός γιατρός), δεν έγινε απολύτως τίποτα. Κι έτσι στο τσουνάμι της πανδημίας, δεν υπήρξε αυτό το πρώτο ανάχωμα του Α'βάθμιου συστήματος, με αποτέλεσμα να κατακλυστεί το Γ'βάθμιο (Νοσοκομεία), από κύματα ασθενών, που με τις τεράστιες ελλείψεις του, έχει τις οδυνηρές επιπτώσεις στους ασθενείς, παρόλες τις υπεράνθρωπες προσπάθειες, μέχρις εξαντλήσεως, του υπάρχοντος υγειονομικού προσωπικού.
Παράλληλα, σε αυτές τις ελλείψεις ήρθε να προστεθεί η εκστρατεία φόβου και ενοχοποίησης των πολιτών για να καλυφθούν οι διαχρονικές ευθύνες αυτών που έχουν την συλλογική ευθύνη αφενός, και αφετέρου η ταυτόχρονη χρήση της πανδημίας για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, παγκόσμια και τοπικά (αντικοινωνικοί νόμοι, περιορισμοί δημοκρατικών δικαιωμάτων, παραπέρα ιδιωτικοποίηση της υγείας κλπ.).
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης δεν υπήρξε καμία συστηματικά οργανωμένη ψυχολογική στήριξη, και ούτε ανάδειξη του θετικού γεγονότος ότι ήταν πολύ μεγάλο το ποσοστό των ασυμπτωματικών μαζί με εκείνους που νοσούσαν ελαφρά. Ούτε υπήρξε υπογράμμιση της σημασίας της φυσικής άμυνας του οργανισμού (φυσική ανοσία) με υποδείξεις και προσφορές για ενίσχυση της ( κατάλληλη βιταμινούχα διατροφή, δωρεάν βιταμινούχα πρόσθετα, άσκηση του σώματος, έκθεση στον ήλιο για βιταμίνη D κλπ). Αντίθετα σπέρνοντας φόβο καθημερινά συντελούσαν στη εξασθένιση του αμυντικού συστήματος του ατόμου και της κοινωνίας.
Εν τέλει όλα αφέθηκαν στον από μηχανής θεό, το εμβόλιο, όταν και ο ΠΟΥ ομολογεί ότι δεν φτάνει μόνο το εμβόλιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Πολύ περισσότερο δε, όταν ακολουθούν πάντα και οι μεταλλάξεις.
Τα εθελοντικά Κ.Ι. που, τηρώντας αυστηρά προστατευτικά μέτρα για ασθενείς και εθελοντές, συνέχισαν και συνεχίζουν την λειτουργία τους , και στον καιρό της πανδημίας του κορωνοϊού, εκτός από την ιατροφαρμακευτική στήριξη, παρέχουν με την παρουσία τους ένα μήνυμα καθημερινού αγώνα για ζωή με αξιοπρέπεια, αλληλοσεβασμό, ανιδιοτέλεια, υπευθυνότητα και αλληλεγγύη.
