η Α.Μ. το ΕΓΩ
Θέλω πλούτη και παλάτια κι όσα δουν τα δυό μου μάτια
Θέλω εύγε και βραβεία τη γνωστή μας αριστεία
Και τις γνώμες πού'χουν άλλοι γιά εμένα στο κεφάλι
Ζω μονάχα μ' αναμνήσεις, ρόλους, μέλλον και ταυτίσεις
Θέλω νάμαι πάντα πρώτος με μαστίγιο ή καρότο
Δίκιο έχω σ'ότι κάνω και γιαυτό το ξανακάνω
Έχω τη σωστή τη γνώμη άχρηστη είναι η συγγνώμη
Αν άδειος νιώθω στο βάθος και μικραίνω κατά λάθος
στη στιγμή ψηλά πετιέμαι κι από άλλονε κρατιέμαι
διάσημο, σοφό, μεγάλο να μου δίνει για ρεγάλο
τη σπουδαία του τη φήμη να την έχω για προζύμι
Μου αρέσουν οι συγκρούσεις, οι εχθροί, οι παρακρούσεις
Θέλω διαρκώς να κρίνω σχεδόν όλους κατακρίνω
όμως και να με προσέχουν να μου δίνουν ό,τι έχουν
και θυμώνω όταν δεν παίρνω στο μυαλό μου όσα σπέρνω
Ειμ'ωραίος και καυχιέμαι δεν πιστεύω ότι πλανιέμαι
Θέλω πρώτη τη φυλή μου και να έχω την Αυλή μου
Η αλήθεια είναι μία δεν χρειάζομαι καμία
γνώμη άλλων, εικασία, όραμα και φαντασία
---------------------------------------------------------------
Το μικρό εγώ, το μέγα
Απ'το άγνωστο ανεβαίνω και στο άγνωρο πηγαίνω
Ένα πέρασμα η ζωή μου στο ταξίδι η προσμονή μου
Θαύμα γύρω μου υπάρχει, άσχετο αυτό που άρχει
Από μέσα η δύναμή μου, η σιωπή η προσευχή μου
Ένα σύμπαν έχω εντός μου κι ένα άλλο ο διπλανός μου
Δεν χωράνε οι συγκρίσεις όλες τους παρανοήσεις
Δεν μετριέται ό,τι αξίζει τη ζωή μεζούρα βρίζει
Το εσύ είναι εγώ μου με κλαδί ελιάς επ΄ώμου
Με το Όλο είμαι ένα και φοράω μιά καδένα
από ήλιο καμωμένη, με φωτίζει, με ζεσταίνει
Ουρανός και Γη γονείς μου, ευλογία της αφής μου
πέτρα, δέντρο, ερωμένη πύλες για την οικουμένη
Ο Μεγάλος αδερφός μου με χλευάζει πως το φως μου
είναι κάλπικο μου λέει μα όταν τον αγγίζω κλαίει
Ζει μονάχα με το ψέμα και στις φλέβες του το αίμα
κάποιοι το'χουν μεταγγίσει που για όλα του'χουν λύση
Τα παιδιά οι δάσκαλοί μου, ανεμόμυλοι μαζί μου
που γυρίζουν όλο χάρη και αλέθουν το σιτάρι
της ζωής την πεμπτουσία του εδώ την παρουσία
Από τους μεγάλους θέλουν ύμνο στη ζωή να ψέλουν
Πέτρος Μπ.
