Στα 200 χρόνια
Γεννημένος στα Ταμπούρια έμαθα από παιδάκι
για το Γιώργο με το φέσι το γνωστό Καραϊσκάκη
είχε μάνα μέσ΄τους τοίχους έγκλειστη σε μοναστήρι
και πατέρα τον αγέρα, μέλισσα μαζί και γύρη
Ο Γιωργής ήταν λεβέντης, αθυρόστομος αθώος
ενοιαζόταν για τους άλλους, κι όχι πώς θα μείνει σώος,
με Ανδρούτσο, Μακρυγιάννη, Ρήγα, Διάκο, Οικονόμου,
Θοδωρή και Παπαφλέσσα κι άλλους αδαείς του τρόμου
Τη ζωή διαλαλούσαν τη φαμίλια τη μεγάλη
από τα παλιά κρατάει ήθελαν να γίνει άλλη
τις κολώνες εσηκώσαν γιατί νιώθαν τον παλμό τους
δεν φθονούσανε τους άλλους τόπο θέλανε δικό τους
Πάλεψαν με τα θηρία νέοι Κουταλιανοί αντάμα
κι αν τα γράμματά τους λίγα εν τω άμα και το θάμα
δίδαξαν γραμματισμένους πού'χαν χάσει την ψυχή τους
πως με αρετή και τόλμη έχει αξία η ζωή τους
Κι αν περάσανε διακόσια χρόνια δύσκολα ακόμα
η πατρίδα πότε κόρη λυγερή πότε σε κώμα
ψάχνει νά'βρει το ρυθμό της με μιά μουσική δική της
και του Σολωμού ο στίχος φωτεινός αποσπερίτης
Πέτρος Μπ.
