Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      10η συνέχεια
  

   Αλλά τότε τι; 

   Η απάντηση στο ερώτημα για να είναι ρεαλιστική και πραγματο-ποιήσιμη, και να ξεφεύγει από τη σφαίρα του ιδεατού και απραγ-ματοποίητου (ουτοπικού, όπως στο παρελθόν ), θα πρέπει να παίρνει υπόψη της τη σημερινή υλική και πνευματική πραγματικότητα και τη δυναμική της. Και το βασικότερο η απάντηση θα πρέπει να απασχολήσει τον καθένα χωριστά. Εφαρμογή και αξία θα έχουν εκείνες οι απαντήσεις, που θα προέρχονται από την τεράστια πλειοψηφία των πολιτών και θα είναι υλοποίηση και προϊόν ελεύθερης επιλογής, συναπόφασης, δράσης και όχι αποτέλεσμα επιβολής. Ελεύθερης συνδιαμόρφωσης και όχι συμμόρφωσης (σε μια αυθεντία, άτομο ή ομάδα).

   Οι πρακτικές, για να έχουν αξία, θα πρέπει να εφαρμόζονται κατ’αναλογία από τον καθένα ατομικά άμεσα, και να διευρύνονται μέχρι την κλίμακα της κοινωνίας μέσα από συλλογικές διαδικασίες όλο και ευρύτερες. Θα πρέπει οι απαντήσεις -πρακτικές να αφορούν τις σχέσεις των ανθρώπων: 

α)  με τον εαυτό τους(αυτοσυνείδηση για κίνητρα, σκέψεις, επιθυμίες, παγιωμένες ιδέες),    

β) με τους άλλους (συγκρίσεις, αλαζονεία, υποτίμηση κ.λ.π.), 

γ)   με τα υλικά πράγματα (ταύτιση με αντικείμενα, χρήμα, περιουσία κ.λ.π.), 

δ) με την παραγωγική διαδικασία (ενεργός συμμέτοχος ή παθητικός εντολοδόχος, ανάπτυξη στην υπηρεσία του ανθρώπου ή του κέρδους κ.λ.π.), 

ε) με το φυσικό περιβάλλον (καταπατητές-βιαστές της φύσης ή μέρος ενός ζωντανού οργανισμού και συνύπαρξη με σεβασμό),

στ) με τη διανομή του παραγόμενου πλούτου (κάλυψη πραγματικών αναγκών όλων ή μόνο των ΄΄ικανών΄΄), 

ζ) με τους άλλους λαούς (όλοι είμαστε πρώτα απ΄όλα άνθρωποι ή κάποιοι λαοί είναι εκλεκτοί;).

            Παρακάτω επιχειρείται να δοθούν κάποιες απαντήσεις, σαν συμβολή στον προβληματισμό για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης, που πλέον αγγίζει τα όρια αντοχής του ανθρώπινου είδους. Συνεχίζεται

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      9η συνέχεια
                                                                                                                                    8.  Η ανάγκη υπέρβασης της σημερινής κατάστασης

            Τα οικονομικά – πολιτικά μοντέλα που κυριαρχούν τα τελευταία 90 χρόνια είναι το καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό ανατολικού τύπου. 

Και τα δύο έχουν το κοινό χαρακτηριστικό, ότι η πολιτική και οικονομική εξουσία βρίσκεται στα χέρια λίγων, επώνυμων ιδιοκτητών ή κρατικών διαχειριστών.

Αφετηρίες των δύο μοντέλων ήταν η Γαλλική (1789) και η Ρωσική (1917) επανάσταση. Επιβλήθηκαν πολιτικά από κάποιες ομάδες που συμμετείχαν πρωταγωνιστικά στην επανάσταση (Ιακωβίνοι, μπολσεβίκοι). Διαμόρφωσαν ένα δόγμα άλλοτε ελαστικό και άλλοτε άκαμπτο και το επέβαλαν με τη βοήθεια μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, στο σύνολο της, με  ηθική υποταγμένη στο ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’. Οι σκοποί και των δύο ήταν για την εποχή τους προοδευτικοί. Εκφράσανε τον καιρό εκείνο, σε κρίσιμες στιγμές, τους πιο καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους. Την ανάγκη τους για ψωμί και ελευθερία. Οι θεσμοί που ακολούθησαν όμως δεν εξασφάλισαν την διατήρηση αυτής της αρχικής πολιτικής κατάστασης μιας επαναστατημένης κοινωνίας. Εστιάσανε στο ‘’ψωμί’’ και ξεχάσανε την ελευθερία. Έτσι σταδιακά με τις κατάλληλες προσαρμογές, έγινε ο αποκλεισμός των πολλών από την ενεργή συμμετοχή στο πολιτικό και το ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι. Σημερινή τους κατάληξη είναι το δικομματικό και το μονοκομματικό μοντέλο, και τα δύο με ολιγαρχικό περιεχόμενο. 

        Θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά;  

Εάν το μέσο επίπεδο συνειδητότητας της κοινωνίας και η υλική πραγματικότητα προσδιορίζουν και τις λύσεις που δίνονται τότε η απάντηση είναι όχι. 

      Σημασία όμως έχει να σταθούμε στο τώρα. Να  εντοπίσουμε τα αίτια της παθογένειας του σημερινού γίγνεσθαι και να το υπερβούμε εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις.

      Σήμερα οι θεσμοί και το σύστημα έχουν θεοποιηθεί. Έχουν αναχθεί σε αιώνιες αμετακίνητες αξίες και το κυρίαρχο πολιτικό αξίωμα είναι το ’’αποφασίζουμε πριν από σας για σας, αφού μας έχετε εκλέξει’’. Η γνώμη και η συμμετοχή του απλού πολίτη θεωρείται άχρηστη έως επικίνδυνη, και γιαυτό εξουδετερώνεται και αποκλείεται από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων με κάθε τρόπο ‘’δημοκρατικό’’ ή μη. 

     Σε όλες τις βαθμίδες από το σωματείο ,το Δήμο, μέχρι και την κυβέρνηση λειτουργεί η αντιπροσώπευση για μεγάλα χρονικά διαστήματα ‘’εν λευκώ’’, με ολοένα ασαφέστερες δεσμεύσεις των υποψήφιων αντιπροσώπων, χωρίς έλεγχο και  χωρίς τη δυνατότητα να ανακληθούν.  

       Όλα γίνονται εν ονόματι του λαού αλλά χωρίς τον λαό, εν ονόματι της τάξης αλλά η αταξία αυξάνεται, εν ονόματι μίας μελλοντικής ευμάρειας αλλά η λιτότητα διευρύνεται, εν ονόματι της ελευθερίας αλλά ο Μεγάλος Αδελφός παίρνει σάρκα και οστά.

     Η τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας, περισσότερο βιωματικά και ενστικτώδικα και λιγότερο συνειδητά, νοιώθει ότι και τα δύο μοντέλα δεν την εκφράζουν. Ωστόσο είναι παγιδευμένη στο δίλημμα που  της βάζουν τα μπλοκ εξουσίας: ‘’ή το ένα μοντέλο ή το άλλο’’. Αυτό που αναδύεται σιγά-σιγά όμως είναι η διάθεση ‘’ούτε το ένα ούτε το άλλο’’. 

   Αλλά τότε τι;      Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Χρόνια πολλά με ανθρωπιά, αισιοδοξία και δημιουργικότητα
για μια άλλη παγκοσμιοποίηση !

 8η συνέχεια          

7.  Μια άλλη παγκοσμιοποίηση γεννιέται

   Παράλληλα με την παγκοσμιοποίηση αυτή από τα πάνω, γεννιέται σιγά-σιγά και μία άλλη, αυτή από τα κάτω. Δεν επιβάλλεται, είναι αυθόρμητη. Σπάει σύνορα και προκαταλήψεις. Πηγαίνει πέρα από τα τείχη που έχτισαν οι διακρίσεις κάθε είδους (φυλετικές, φύλλου, ταξικές, εθνικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές κ.λ.π.). Ξεφεύγει από τη νοοτροπία τη στενά ‘’ατομική’’(του όποιου ατόμου-ομάδας) και γίνεται συλλογική και πανανθρώπινη. Το νέο κοινωνικό φύτρο είναι ο άνθρωπος δημιουργός, που βλέπει τους άλλους και τη φύση ‘’ως εαυτόν΄.΄     

     Όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό βιωματικά, με τραγικό πλέον τρόπο, ότι οποιαδήποτε στάση και σχέση εκμετάλλευσης, επιβολής, αυθεντίας ή συμμόρφωσης , είναι καταστρεπτική τόσο για αυτόν που επιβάλλει, καθοδηγεί ή ΄΄πείθει΄΄, όσο και για αυτόν που τα υφίσταται. Ο πρώτος συγκεντρώνοντας πνευματική ή υλική δύναμη αποκόβεται από τους πολλούς και γίνεται αλαζονικός και εξουσιαστικός και συνεπακό-λουθα συντηρητικός, που βασικά φροντίζει μόνο για την πλεονεκτική του θέση. Και παραπέρα γίνεται φρένο για την εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ο δεύτερος μετατρέπεται σε άκριτο οπαδό, άβουλο όν, που αναζητά και αποθέτει την ασφάλεια του και την ύπαρξή του στον ‘’αρχηγό’’, αγνοώντας και παραχωρώντας τις δημιουργικές του δυνάμεις. Και οι δύο στο τέλος δημιουργούν μια σχέση αρρωστημένης αλληλε-ξάρτησης και ανελευθερίας.

       Η υλική βάση για την ανάπτυξη αυτής της άλλης παγκοσμιοποίησης, από τα κάτω,  υπάρχει. Είναι η δυναμικότητα της τεχνολογικής ανάπτυξης και ο τεράστιος πλούτος που έχει δημιουργηθεί (ικανός να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες όλης της ανθρωπότητας), η ταχεία ανταλλαγή της τεχνογνωσίας , η δυνατότητα πληροφόρησης, γνώσης και επικοινωνίας χωρίς φραγμούς, και η επαφή των λαών από τη διευρυνόμενη μετανάστευση και τον τουρισμό. Παράλληλα η πολιτική και πνευματική βάση είναι η τεράστια εμπειρία που αποκτήθηκε τους δύο τελευταίους αιώνες από τις ΄΄εφόδους στον ουρανό΄΄ των λαών.

      Δέκτες και φορείς αυτού του αέρα της αλλαγής είναι εκείνοι που υφίστανται σκληρότερα τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης: Οι άνεργοι, η νεολαία (με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας), οι μετανάστες, οι μειονότητες, οι απολυμένοι, τα στρώματα που χάνουν κάποια οικονομική επάρκεια που είχαν, και τέλος οι λαοί που λιμοκτονούν ή που οι χώρες τους βρίσκονται στα όρια της χρεωκοπίας.

       Επίσης φορείς είναι το υγιές τμήμα του παλιού προοδευτικού κινή-ματος, ενταγμένο σε σχήματα –κόμματα ή ανένταχτο, που δεν έχασε την ευαισθησία του και την διάθεσή του να προσφέρει, για μια κοινωνία δίκαιη, με ελευθερία, χωρίς βία, εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι εκείνοι που είδαν να καταρρέουν θεσμοποιημένες ιδεολογίες.

Είναι  εκείνοι που ξεφεύγουν από τη λογική της επιβολής των πεποιθήσεων τους με κάθε μέσον, για το ΄΄καλό΄ των άλλων και τη δική τους ΄΄δικαίωση΄΄. Συνεχίζεται

      Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      7η συνέχεια

      6.      Πολιτιστικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

     Το πολιτιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης είναι ο ωραιοποιημένος αμερικάνικος τρόπος ζωής. Αυτός προβάλλεται μέσω της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Το μοντέλο αυτό προβάλλει  την αποθέωση του χρήματος, τον ατομικισμό, τη δύναμη επιβολής του ενός, την κομπίνα, την καταναλωτική μανία, τον κοσμοπολιτισμό, την ατομική εκτόνωση. 

        Η διαφήμιση έχει πάρει διαστάσεις νόμιμης συλλογικής απάτης και μέσον καλλιέργειας αυταπατών, επιβαρύνοντας τις τιμές των προïόντων με παρασιτικές δραστηριότητες.

     Θεοποιούνται οι λίγοι επώνυμοι (καλλιτέχνες, αθλητές) και τα αθλητικά ή καλλιτεχνικά γεγονότα έχουν μετατραπεί σε τεράστιες εμπορικές επιχειρήσεις, με θύματα και τους ίδιους τους καλλιτέχνες ή αθλητές, που τους σκοτώνουν οι εξοντωτικοί ρυθμοί, ο εύκολος πλουτισμός, η προβολή, η ΄΄λατρεία΄΄ των οπαδών, τα αναβολικά, τα ναρκωτικά, η ανία κ.ά. Οι τεράστιες αμοιβές των πρωταγωνιστών του πολιτισμού και του αθλητισμού είναι αποτέλεσμα αυτού του πολιτιστικού μοντέλου, που με τη σειρά τους το ενισχύουν. 

       Τα έργα τέχνης έχουν μετατραπεί σε τραπεζογραμμάτια για ιδιωτική αποταμίευση.

       Αποθεώνεται ο πρωταθλητισμός και τα αθλήματα που επιτελούν το δοκιμασμένο από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία ΄΄άρτος και θεάματα’’  ( Οι Ολυμπιακοί των ρεκόρ, το ‘’λαϊκό’’ ποδόσφαιρο και το μπάσκετ).  Ο αθλητισμός από άσκηση για όλους έχει μετατραπεί σε επάγγελμα για λίγους και οικονομική επένδυση για ακόμα πιο λίγους. Όπως στην πολιτική έτσι και στον αθλητισμό, για τους πολλούς η συμμετοχή  έχει περιοριστεί στο να είναι παθητικοί οπαδοί, που όλο τους το δυναμικό εκτονώνεται στη νίκη της ομάδας και τη συντριβή των αντιπάλων με κάθε μέσον. Έτσι η προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών ζωής και η συμμετοχή στα κοινά έχει εκτραπεί σε φανατική ενασχόληση (πολλές αθλητικές εφημερίδες, ατέλειωτες εκπομπές, έξαλλη συμπεριφορά) για την επικράτηση της ομάδας.Το στραπατσαρισμένο υγιές ΄΄εγώ΄΄ (ατομικότητα-ιδιαιτερότητα) και το νεανικό δυναμικό βρίσκει διέξοδο στο διογκωμένο μεταλλαγμένο ΄΄Εγώ΄΄ της ομάδας. 

       Το πιο δυναμικό πολιτιστικό εργαλείο αυτού του παγκοσμιοποιημέ-νου πνεύματος λάμψης, επιφάνειας, οπαδοποίησης, παθητικότητας, ιδιώτευσης και απομόνωσης είναι η τηλεόραση. Για αυτό το λόγο αν και καταχρεωμένη η ιδιωτική, δέχεται τις κρατικές οικονομικές ενισχύσεις. 

       Η εκπαίδευση όλο και περισσότερο παίρνει το χαρακτήρα συλλογής αποσπασματικών πληροφοριών, αντιγραφής προτύπων, μηχανικής αναπαραγωγής και εξεταστικού πρωταθλητισμού. Έτσι το περιεχόμενο της εκπαίδευσης αντί να είναι πλούσιο και πολύπλευρο είναι φτωχό, δογματικό και μονόπλευρο. Η δημιουργικότητα και η κριτική σκέψη μέσα από την ελευθερία είναι η εξαίρεση, που καλλιεργείται από λίγους φωτισμένους δασκάλους. Ουσιαστική επικοινωνία δασκάλων-μαθητών δεν υπάρχει. Γιαυτό η εκπαιδευτική διαδικασία είναι βαρετή και αντι-μετωπίζεται από το σύνολο των εκπαιδευομένων σαν αναγκαίο κακό.

     Η επαφή με τη φύση, που εξανθρωπίζει και εναρμονίζει τον άνθρωπο με το περιβάλλον του, όλο και περιορίζεται, αφού πλέον και αυτό που κάποτε ήταν εύκολο έχει γίνει δυσεύρετο και ΄΄ακριβό΄΄. Οι τσιμεντουπόλεις απλώνονται κατατρώγοντας την φυσική ομορφιά. Τα ωραία, και με εύκολη πρόσβαση φυσικά τοπία λεηλατούνται από την τουριστική βιομηχανία, που τα ΄΄αξιοποιεί ΄΄ δημιουργώντας ευχάριστες τουριστικές οάσεις για τους λίγους και αποκλεισμό για τους πολλούς.

     Η κυρίαρχη νοοτροπία και η σχετική ιδεολογία που προβάλλεται είναι ότι τα πράγματα κάπως έτσι ήταν πάντα, δεν μπορούν να αλλάξουν και για ό,τι άσχημο φταίει η κακή φύση του ανθρώπου. Συνεχίζεται 

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

6η συνέχεια

5.   Κοινωνικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

Στην εποχή του αχαλίνωτου κέρδους οι πάσης φύσεως κοινωνικές παροχές θεωρούνται ¨αντιοικονομικές¨ και βλαπτικές για την ανάπτυξη.

Οι τομείς της υγείας, της ασφάλισης, της πρόνοιας, της παιδείας κ.λ.π., χάνουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και παραδίδονται στο ανεξέλεγκτο ιδιωτικό κεφάλαιο. 

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται είναι εκείνο του δημοσιο-ϋπαλληλικού μαρασμού.Το πρόσχημα αυτό πείθει γιατί το φαινόμενο είναι υπαρκτό. Είναι όμως δημιούργημα του ίδιου του συστήματος, που λειτουργεί συγκεντρωτικά, διορίζει υπεράριθμους, με χαμηλό μισθό, δημιουργεί πελατειακές σχέσεις, απομονώνει τον εργαζόμενο από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τον αφήνει χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και τον μετατρέπει σε ατομικιστή και ιδιοτελή, που την μικρή του εξουσία μπορεί να την χρησιμοποιεί, εάν έχει αλλοτριωθεί,  για την αύξηση του προσωπικού του κέρδους, σε χρόνο (απουσίες, απραξία), ή σε χρήμα (χρηματισμός ή άλλη παράλληλη δουλειά). Δηλαδή τον οδηγεί στο να  λειτουργεί με τη λογική του ίδιου του συστήματος.           

O νέος στόχος είναι οι συντάξεις (αφού έχει προηγηθεί η κατα-λήστευση των ταμείων), οι οποίες ελαττώνονται και παράλληλα αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι οικονομικότερος για το σύστημα ένας «γέρος» εργαζόμενος, που συντηρεί ένα άνεργο ή μερικά απασχολούμενο και μερικά αμειβόμενο παιδί, από έναν συντα-ξιούχο και έναν νέο εργαζόμενο με πλήρη απασχόληση και μισθό. Έτσι οδηγούνται οι εργαζόμενοι σταδιακά στην ιδιωτική ασφάλιση με όλη την ανασφάλεια που αυτό συνεπάγεται, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων.

 Οι παροχές προς τις γυναίκες μητέρες, τους ηλικιωμένους και  τα άτομα με ειδικές ανάγκες όλο και περιορίζονται στα όρια μιάς επίφασης πρόνοιας. Όποιος δεν είναι οικονομικά παραγωγικός, δηλαδή κερδο-φόρος, απαξιώνεται και θεωρείται βάρος για το σύστημα.   Συνεχίζεται

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

5η συνέχεια

3.      Οικονομικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

     Από τα μονοπώλια των επί μέρους χωρών, σταδιακά δημιουργήθη-

καν οι πολυεθνικές, που απλώνονται σε όλο και περισσότερες χώρες. 

Η αρχική εθνική έδρα χρησιμεύει σαν εγγύηση και ΄΄μητρική αγκάλη΄΄ με κυβερνητική κάλυψη, για προστασία σε δύσκολες περιόδους και καταστάσεις (κρίσεις, χρεωκοπίες κ.λ.π.).

     Το προβαλλόμενο οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα το πλεονέκτημα του υγιούς ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός όμως όλο και περιορίζεται από την δράση των πολυεθνικών οι οποίες επιβάλουν πλέον τις τιμές από μόνες τους ή σε συνεργασία με άλλες ομοειδείς (Καρτέλ).Ο πραγματικός στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι να βάλει στη σφαίρα της κερδοσκοπίας τομείς που είχαν καθιερωθεί ως κοινωνικοί ή εθνικής ασφάλειας (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, ενέργεια κ.λ.π.).

        Οι τράπεζες πλέον παρεμβαίνουν σε όλους τους παραγωγι-

κούς  τομείς, όλο και περισσότερο σαν συνδιαχειριστές ή αποκλειστικοί διαχειριστές και λιγότερο σαν δανειστές. Επί πλέον επιδίδονται και σε δανεισμό κρατών σε συνδυασμό με κατασκευαστικές εταιρείες, που είναι υπό τον έλεγχό τους και απώτερο στόχο τη χρεοκοπία του δανειζόμενου κράτους και τη λεηλασία του πλούτου του.

        Το χρηματιστήριο έχει παγκοσμιοποιηθεί και ο ρόλος του γίνεται όλο και περισσότερο παρασιτικός, απειλώντας να τινάξει στον αέρα την παγκόσμια καπιταλιστική ισορροπία. Οι τιμές των μετοχών δεν αντιστοιχούν στη δυναμικότητα των επιχειρήσεων μόνο, όπως παλιά, αλλά επηρεάζονται, σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό, από τεχνητές ελλείψεις ή προσφορές των μεγάλων ΄΄παικτών΄΄. Τεράστια ποσά διακινούνται από το ένα χρηματιστήριο στο άλλο. Δεν διστάζουν οι ΄΄παίκτες΄΄ να παίζουν και με τις τιμές των τροφίμων αδιαφορώντας για τις συνέπειες (υποσιτισμός και λιμοκτονία για ολόκληρους λαούς). Παράλληλα σε εθνικό επίπεδο το χρηματιστήριο έχει μετατραπεί σε μέσον για την συγκέντρωση και εν συνεχεία ιδιοποίηση από λίγους του όποιου οικονομικού πλεονάσματος των πολλών, που παλαιότερα το οδηγούσαν στις τράπεζες με την καμπάνια της αποταμίευσης.  

          Στις αναπτυγμένες χώρες καταστρέφονται τα μεσαία στρώματα και πληθαίνουν τα κατώτερα, ενώ παράλληλα ανοίγει η ψαλίδα των εισοδη-

μάτων των πολλών από εκείνα των λίγων .  

         Πολλαπλασιάζονται τα τυχερά παιχνίδια, με τη συμβολή του κράτους, για καλλιέργεια ελπίδων και αυταπατών και συγκράτηση της δυσαρέσκειας των πολλών.  

        Συνεχώς δημιουργούνται στους απλούς πολίτες καινούργια οικονομικά δεσμά από τις τράπεζες, που επιδίδονται σε επαχθή και επικίνδυνο για τους δανειολήπτες δανεισμό. Οι άνθρωποι βρίσκονται νωρίς χρεωμένοι για πραγματικές ή πλασματικές ανάγκες και περιορί-ζονται οι δυνατότητες να διαμαρτυρηθούν για ό,τι τους αφορά, αφού η απόλυση τους θα σημάνει αδυναμία πληρωμής των χρεών (εξώσεις, κατασχέσεις κ.λ.π.). Η ενδεχόμενη κατάσχεση ή φυλάκιση, σε περί-

πτωση μη εξόφλησης, δημιουργεί συνθήκες δουλοπαροικίας.  

       Οι ώρες εργασίας αντί να μειώνονται, με την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, την αυτοματοποίηση και την χρήση των υπολογιστών, συνεχώς αυξάνονται και το οκτάωρο αποτελεί για τον ιδιωτικό τομέα παρελθόν. 

       Οι συλλογικές συμβάσεις επιδιώκεται στην πράξη να γίνουν ατομι-

κές, για να μην υπάρχει έλεγχος στις εργασιακές σχέσεις και να μην μπορεί να υπάρξει συλλογική δράση.

       Τα συνδικάτα σιγά - σιγά έχουν ενταχθεί πλήρως στη λογική του συστήματος (εν λευκώ εκπροσώπηση με γενικόλογες υποσχέσεις, δημιουργία ελίτ συνδικαλιστών ) και περιορίζονται σε συμβάσεις άσχετες με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και τίποτα περισσότερο. Έτσι βαθμιαία απαξιώνονται στη συνείδηση των τελευταίων, οι οποίοι λειτουργούν σαν ανίσχυρες μονάδες. 

      Στις φτωχές χώρες οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές καταλη-

στεύονται μέσω εξαγοράς ντόπιων ηγετών ή χορήγησης επαχθών δανείων, που ένα μέρος τους εξοφλείται σε είδος και το υπόλοιπο δημιουργεί κατάσταση διαρκούς ομηρίας. Η γεωργική τους παραγωγή οδηγείται σε μονοκαλλιέργειες όπου οι σπόροι, τα φυτοφάρμακα και το προϊόν τους βρίσκονται στη διάθεση των πολυεθνικών που επιβάλλουν εκβιαστικά τους όρους τους. Το αποτέλεσμα είναι ο ντόπιος πληθυσμός να λιμοκτονεί και να οδηγείται μαζικά σε εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση. 

Στις χώρες αυτές επίσης μεταφέρονται οι κατασκευαστικές δραστη-

ριότητες (εργοστάσια, εξοπλισμός) των πλούσιων χωρών για μεγιστοποίηση του κέρδους. Παντού υπάρχουν παραρτήματα πολυεθνικών, που κινούν τα οικονομικά νήματα των χωρών αυτών και επιβάλλουν εργασιακές σχέσεις δουλείας με μεροκάματα, ωράριο και οι συνθήκες εργασίας εξοντωτικές.                                                             

       Τις σχέσεις αυτές προσπαθούν να τις αναγάγουν σε παγκόσμιο μοντέλο ΄΄μείωσης του κόστους΄΄. Μάλιστα χρησιμοποιούν στις μητροπόλεις την απειλή μεταφοράς της παραγωγής εκβιαστικά, για να πετύχουν υψηλότερα κέρδη και ανοχή.
Έτσι φτάσαμε σήμερα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να ζεί με εισόδημα μέχρι δύο (2) δολάρια την ημέρα και το 1% των πλουσίων να κατέχει το 45% του παγκόσμιου πλούτου.                                                                            

       Επακόλουθα αυτού του οικονομικού μοντέλου είναι α) τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, που αφήνουν τεράστια περιθώρια  για να χειροτερεύουν οι διοικούντες τους όρους εργασίας (μείωση αποδοχών, αύξηση ωρών εργασίας, περιορισμένη απασχόληση, ανασφάλιστη εργασία) και β) η ανέχεια ή η πείνα, που απλώνονται σε περισσότερα στρώματα και λαούς (34.000 παιδιά πεθαίνουν από υποσιτισμό κάθε ημέρα στον κόσμο). Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση
4η συνέχεια

2 .    Οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης

      H πηγή, η κινητήρια δύναμη και οι στόχοι της παγκοσμιοποίησης είναι το αχαλίνωτο κέρδος και η συγκέντρωση όλο και περισσότερης εξουσίας απ΄τους λίγους. 

Και οι δύο στόχοι εξυπηρετούνται από την τεράστια ανάπτυξη του παραγωγικού μηχανισμού αφενός, και των μέσων επικοινωνίας και ελέγχου αφετέρου, που με τη σειρά τους ενισχύουν αυτούς τους στόχους. Αυτό γίνεται πλέον και με την καταπάτηση των νόμων και των αρχών που έχουν θεσπίσει οι ίδιοι οι κρατούντες(η παρανομία, η διαφθορά και τα σκάνδαλα είναι στην ημερήσια διάταξη). 

       Ο παράγων άνθρωπος – κοινωνία όλο και περιθωριοποιείται με επακόλουθο την εξαθλίωση όλο και περισσότερων στρωμάτων του πληθυσμού, σε όλο πλέον τον κόσμο, και ταυτόχρονα την σταδιακή καταστροφή του ίδιου του πλανήτη.

       Η φτώχεια  η πείνα και οι αρρώστιες στην Αφρική και την Ασία, το δουλεμπόριο και το τεράστιο ρεύμα μετανάστευσης, η μόλυνση του περιβάλλοντος ( νέφος και καταστροφή του όζοντος στον αέρα, ρύπανση της θάλασσας, τοξικά  και πυρηνικά απόβλητα στη στεριά ), οι μολυσμένες τροφές, η καταστροφή των δασών, η εξαφάνιση πολλών ειδών (με ανατροπή της ισορροπίας των οικοσυστημάτων), η πυρηνική απειλή, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις ανεπτυγμένες χώρες, η ανασφάλεια, το άγχος, η αυξανόμενη ανεργία, η γενικευμένη πορνεία, η μείωση των κοινωνικών παροχών, η δημιουργία σύγχρονων δούλων  (το 8ωρο  συνεχώς μεγαλώνει και οι κινέζοι εργάτες δείχνουν τραγικά το προς τα πού πάμε ), είναι οι βασικότερες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης.

       Συνέπειες της παγκοσμιοποίησης υφίστανται και οι ίδιοι οι κυρίαρχοι του συστήματος. Ζουν σε μία έντονη ανασφάλεια τόσο για τα υπάρχοντά τους και τις επιχειρήσεις τους (αγχωτική ανάπτυξη ή πτώχευση, διαρκής απειλή από χρηματιστηριακά παιχνίδια ), όσο και για τις ζωές τους. Βιώνουν τη δική τους ανελευθερία εγκλωβισμένοι σε χρυσό ΄΄κλουβί΄΄. Οι προσωπικές σχέσεις τους έχουν διαλυθεί πλήρως και ζουν σε μία πλήρη απομόνωση, υποψιαζόμενοι τους πάντες και τα πάντα και προσπαθούν να γεμίσουν το κενό τους με υλικά πράγματα. Είναι τραγικά «δυνατοί» αδύνατοι. Είναι δημιουργοί ενός Φρανκεστάïν που στρέφεται και ενάντιά τους. Οι ίδιοι στρέφονται ενάντια στην κοινωνία. 

        Αυτή η παγκοσμιοποίηση με τις συνέπειές της είναι το οριακό στάδιο του καπιταλισμού που πλέον δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε την αναπαραγωγή του, αφού απειλεί με εξαφάνιση την ίδια τη ζωή. Η καταστροφή πλέον απειλεί όλους τους κατοίκους της γης αδιακρίτως. Αυτή είναι τραγική μορφή της σημερινής «ισότητας», η τραγική κατάληξη αυτού του συστήματος που πλέον έχει σαπίσει . Συνεχίζεται                                                 

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση
3η συνέχεια

Όλη αυτή η κατάσταση προκαλεί την συνειδητή δράση ή την ενστικτώδη ασυνείδητη αντίδραση όλο και περισσότερων ανθρώπων.                 

Η στάση και οι ενέργειες αυτών που υφίστανται τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης είναι ποικίλες και μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες:

α) Τις αντιδράσεις. Τέτοιες είναι οι εξεγέρσεις με βία και καταστροφή (νέων, μεταναστών, ιθαγενών, , μειονοτήτων, κ.λ.π.), οι  τρομοκρατικές ενέργειες μικρών ομάδων (Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη κ.λ.π.), οι θρησκευτικοί φανατισμοί, η θρησκοληψία, η αποστροφή προς την πολιτική, ο ατομικισμός, η ιδιώτευση, η καχυποψία προς όλους κ.ά.   

Είναι η εφηβική φάση της εναντίωσης σε ένα καταπιεστικό σύστημα ή κατάσταση. 

Επειδή κάθε αντίδραση έχει σχέση εξάρτησης με εκείνο στο οποίο αντιδρά γι΄αυτό φέρνει έντονα τα στοιχεία του και το αναπαράγει με άλλη μορφή. 

Η κατάληξη των αντιδράσεων είναι η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης με κάποιες ίσως, ανώδυνες για το σύστημα, αλλαγές ή η αύξηση των μέτρων καταστολής .                                                                 

β) Τις δράσεις.  Οι δράσεις έχουν το στοιχείο της υπέρβασης του παλιού και της δημιουργίας καινούργιας ποιότητας.                                                                   
Η κατανόηση του αδιεξόδου του παλιού και του αναπόφευκτου θανάτου του, οδηγεί όχι σε εξαρτημένη αντίδραση με τα ίδια μέσα, αλλά σε αντικατάσταση του παλιού με άλλα μέσα και νοοτροπία ( χωρίς επιθετική βία κάθε μορφής, χωρίς δόγματα, χωρίς ΄΄νικητές΄΄). Με κατανόηση και εφαρμογή της αλήθειας ότι τα μέσα που χρησιμοποιούνται προσδιορίζουν τον σκοπό και τον περιέχουν, και ότι η καινούργια ποιότητα  φαίνεται από το πρώτο βήμα. Με αίσθηση ότι μόνο παράλληλες αλλαγές στον ΄΄μέσα΄΄ (προσωπικό), και στον ΄΄έξω΄΄ (κοινωνικό), κόσμο δημιουργούν καινούργιες ποιότητες. Έτσι έχουμε:                                                                              
          Δράσεις σε συλλογικό επίπεδο  : 

- Τα κινήματα προστασίας εθνοτήτων ή μειονοτήτων από εξολόθρευση (Ζαπατίστας, Παλαιστινιακή αντίσταση, αλληλεγγύης στους μετανάστες κ.ά.)

 -Oι κοινότητες αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας που απλώνονται σήμερα σε πολλές χώρες.

- Η δημιουργία και οι παρεμβάσεις των διαφόρων μη κυβερνητικών οργανώσεων (μη κρατικά επιχορηγούμενων), που ξεκινάνε με αγνή διάθεση για προσφορά. Δημιουργούν νέου τύπου σχέσεις με ομάδες ανθρώπων και με προβλήματα ( πείνα, αρρώστιες, θεομηνίες,  κ.λ.π. 

- Τα διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας με διεθνή συμμετοχή ( Σηάτλ, Γένοβα κ.λ.π.) κατά των κραυγαλέων συνεπειών της παγκοσμιοποίησης (χρέη τρίτου κόσμου, αμερικάνικη πολεμική πολιτική υπερδύναμης, μεταλλαγμένα , περιβάλλον κ.ά.). 

- Κοινωνικές και πολιτικές παρεμβάσεις από μικρά κοινωνικά, πολιτικά σχήματα και ομάδες που επιζητούν την συνεργασία μεταξύ τους ή και με ευρύτερες κοινωνικές ομάδες για επί μέρους προβλήματα χωρίς διάθεση αποκλειστικής ηγεμόνευσης του κινήματος (Ο Μάης του ’68 ανέδειξε και ενίσχυσε αυτήν τη τάση).

- Πολιτιστικές δραστηριότητες από ομάδες με διευρυνόμενη κοινωνική δράση.

- Ομάδες αυτογνωσίας που δίνουν προτεραιότητα στην εσωτερική αλλαγή . 

Δράσεις σε ατομικό επίπεδο  :                          

 -Οι αθέατες ενέργειες ανώνυμων ανθρώπων που κάνουν την αλλαγή στις σχέσεις τους με τον εαυτό τους, τους άλλους, τις ιδέες και τα υλικά πράγματα. Δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο και όλα τα επανεξετάζουν με φρέσκια δημιουργική ματιά.  Τη ζωή που τους προσφέρεται τη βρίσκουν επιφανειακή ή ανούσια και θέλουν να την υπερβούν. Νοιώθουν ότι η ουσία της ύπαρξης βρίσκεται στο ΄΄είναι΄΄ και όχι στο ΄΄έχειν΄΄. Ότι το καίριο είναι η δημιουργία αρμονίας στον μέσα και τον έξω κόσμο, η δημιουργική έκφραση και η ένταξη του καθενός σε ένα συνεκτικό κοινωνικό σύνολο, χωρίς να χάνεται η βαθύτερη ουσία της ιδιαιτερότητας του κάθε ατόμου.                         

- Η πρακτική πολιτικοποιημένων ανθρώπων που δεν εντάσσονται σε σχήματα, αλλά αγωνιούν για την πορεία της ανθρωπότητας. Παρακολουθούν ή συμπορεύονται κατά περίπτωση αλλά σε απόσταση ΄΄ασφαλείας΄΄ από τα διάφορα σχήματα, και συμμετέχουν στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι ενεργά, χωρίς ΄΄πρέπει΄΄ και ΄΄άνωθεν΄΄ εντολές.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες οι παραπάνω περιπτώσεις ατομικής δράσης είναι έξω από την κυρίαρχη λογική της ιδιοτέλειας. Συνεχίζεται                       

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση
2η συνέχεια

1.      Η παγκοσμιοποίηση

Ο όρος παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια, για να περιγράψει τη σημερινή φάση της παγκόσμιας κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής κατάστασης, που έχει ορισμένα νέα χαρακτηριστικά ή κάποια παλιά σε οξυμένο βαθμό.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης είναι : 
-Η δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς εμπορευμάτων και υπηρεσιών.       
-Η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων. 
-Η κυριαρχία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. 
-Η παγκόσμια αγορά τεχνογνωσίας .  
-Η παγκόσμια αγορά εργασίας. 
-Η δημιουργία ενιαίας καταναλωτικής συνείδησης.
-Η δημιουργία παγκόσμιας τράπεζας πληροφοριών και επικοινωνίας (διαδίκτυο).
-Η μεταφορά μεγάλων παραγωγικών μονάδων σε υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες  χώρες . 
-Η συναίνεση και συμμετοχή των ηγέτιδων δυνάμεων του ανεπτυγμένου κόσμου στους κανόνες του μοντέλου αυτού, και η σταδιακή επιβολή του, και στις υπόλοιπες χώρες.   
       Το ρόλο του ‘’μαέστρου’’ της παγκοσμιοποίησης σήμερα τον παίζει η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία προσπαθεί με το ‘’καλό’’ ή με το άγριο να επιβάλει τους όρους της και μέχρι τώρα το καταφέρνει, έχοντας ξεσηκώσει την παγκόσμια κατακραυγή. 
       Τα εθνικά κράτη είναι προσαρμοσμένα στους κανόνες της παγκοσμιο-ποίησης και για να την διευκολύνουν  έχουν ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία  και τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα.
       Το άπλωμα των αγορών, για την απορρόφηση του τεράστιου όγκου προϊόντων που παράγουν τα μεγαθήρια των πολυεθνικών, δημιούργησε την ανάγκη μιάς ενιαίας παγκόσμιας καταναλωτικής συνείδησης, που να απορροφά ό,τι προσφέρεται και όπως προσφέρεται.
       Οι ανάγκες των ανθρώπων διαμορφώνονται κατά το πλείστον από τα μονοπώλια μέσω της διαφήμισης με την παράλληλη βοήθεια του τραπεζικού δανεισμού.
       Η ιδεολογία «καταναλώνω άρα υπάρχω» περνάει μέσα από τα καταναλω-τικά πρότυπα , κυρίως τα αμερικάνικα. H καταναλωτική συνείδηση συνεχώς περιορίζει την επίγνωση των πραγματικών αναγκών, την προσωπική έκφραση και αισθητική, τις ιδιαιτερότητες, τα τοπικά εθνικά χαρακτηριστικά, την «δημιουργική ματιά». 
       Σιγά-σιγά οι άνθρωποι βιώνουν μια ύπουλη σκλαβιά, τη σκλαβιά του καταχρεωμένου και εξαρτημένου καταναλωτή. 
       Η κυρίαρχη αξία είναι το «πόσα βγάζεις» ανεξάρτητα από τις μεθόδους που χρησιμοποιείς. 
       Το χρηματιστήριο μετατράπηκε σε παγκόσμιο εργοστάσιο παραγωγής χρήματος, σε παγκόσμιο καζίνο για μεγάλους παίκτες. 
       Τα όργανα και τα μέσα που εξυπηρετούν την παγκοσμιοποίηση ή υπάρχουν για την επιβολή της ή την αποδοχή της είναι : οι ενώσεις κρατών (Ευρωπαϊκή Ένωση, Αφρικανική Ένωση κ.λ.π.), οι  διεθνείς οργανισμοί (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Διεθνής Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κ.λ.π.),οι διάφορες λέσχες (Μπίλντεμπεργκ, G8, κλπ), τα Μ.Μ.Ε. (κυρίως η τηλεόραση), ο πρωτα-θλητισμός (Ολυμπιακοί των πολυεθνικών, αλλεπάλληλοι διεθνείς αγώνες ), το ποδόσφαιρο (με συνεχείς διεθνείς διοργανώσεις), διάφορα επιχορηγούμενα εκπαιδευτικά ή ερευνητικά προγράμματα, η διαφήμιση, η ακατάσχετη παροχή καταναλωτικών δανείων από τις τράπεζες, η εξαγορά συνειδήσεων, η κρατική τρομοκρατία και τέλος ο πόλεμος. Συνεχίζεται                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

Δημοσιεύουμε σε συνέχειες μία ανάλυση του Π.Μ.Π. για τη σημερινή πραγματικότητα και κάποιες προτάσεις του για υπέρβασή της.
Ελπίζουμε να αποτελέσει αφετηρία για ένα γόνιμο διάλογο, με κοινωνική ευαισθησία, εντός και εκτός του blog μας.
1η :

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

« Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από » τον κόσμο, το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης από τα «κάτω».

Το φάντασμα της ελεύθερης διάθεσης, συνύπαρξης, συνεύρεσης, επικοινωνίας και συνεργασίας ανθρώπων ισότιμων και ελεύθερων από δεσμά παρελθόντος,  εξουσίες παρόντος, και υποσχέσεις μέλλοντος.

Ελεύθερων ανθρώπων από παραμορφωτικά κριτήρια φύλου, φυλής, εθνικότητας, χρώματος, δεξιοτήτων, προτιμήσεων, μόρφωσης και γενικά κάθε κριτηρίου που δημιουργεί διαίρεση, ανταγωνισμό και σύγκρουση.

Ελεύθερων από τη λογική της εκμετάλλευσης των πιο ‘’καθυστερημένων’’ χωρών, λαών, εθνών, ανθρώπων.

Ελεύθερων από κοσμικές και πνευματικές, ατομικές ή ομαδικές εξουσίες κάποιων, που κατέχουν την ΄΄αλήθεια΄΄ και δημιουργούν πειθήνιους οπαδούς.

Ελεύθερων από απατηλές υποσχέσεις, που τους καθιστούν μέρος μιάς  λογικής, εκείνης της επανάπαυσης, της  συναλλαγής και της ιδιοτέλειας.

Το φάντασμα αυτό απλώνεται σε όλα τα μέρη της γης και στο πέρασμά του καταστρέφει όλες τις αγκυλώσεις στις σχέσεις των ανθρώπων.

Συστήματα διακυβέρνησης, οικονομία, κόμματα, συνδικάτα, ιδεοληψίες, θεσμοί, τρίζουν έτοιμα για κατάρρευση.

Η κρίση σε όλους τους τομείς, που απλώνεται  σε όλο τον πλανήτη, φέρνει στην επιφάνεια σιγά-σιγά ένα υγιές πνεύμα πρωτοφανέρωτο. Συνεχίζεται 

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Η εκπαίδευση, ειδική και γενική, για να γίνει ουσιαστικό συστατικό μιάς ανθρωπιστικής και δημοκρατικής παιδείας θα πρέπει κύρια: 

Να αποσκοπεί στην απελευθέρωση και έκφραση των δημιουργικών ικανοτήτων κάθε ανθρώπου μέσω της αμφισβήτησης, της έρευνας και του πειραματισμού δηλαδή μέσω της ενεργητικής συμμετοχής.

Να συντελεί στη βαθειά γνώση του σωματικού, πνευματικού και συναισθηματικού εαυτού  και του κόσμου που τον περιέχει, τόσο των επί μέρους στοιχείων τους όσο και της διασύνδεσής τους σε μια ολότητα.

Να εστιάζει στην ποιότητα των γνώσεων και όχι στην ποσότητα.

Να κάνει τη γνώση μια διαδικασία ανακάλυψης κύρια και όχι αποκάλυψης.

Να γεφυρώνει τη λογική με τη φαντασία μέσω της τέχνης.

Να ενώνει τον άνθρωπο με τη Φύση καθιστώντας την τόπο μάθησης, πέρα από τις αίθουσες διδασκαλίας που ως σήμερα λειτουργούν κυρίως ως χώροι εγκλεισμού.

Να απελευθερώνει από προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, εξαρτήσεις και αυτοματισμούς που δημιουργούνται από άγνοια της κίνησης του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου.

Να καταργεί την κοινωνική διάκριση ανάμεσα σε πνευματική και σωματική εργασία.

Να συντελεί στην ανάδειξη της δυναμικής της ομάδας αυτόνομων ατόμων που συμμετέχουν και συνεργάζονται χωρίς διακρίσεις, με ρόλους εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενου ρευστούς και εναλλασσόμενους στην πράξη.

Να διαπαιδαγωγεί στη δημοκρατία, μέσω των συνελεύσεων όσων εμπλέκονται σε κάθε εκπαιδευτικό στάδιο, όπου θα αποφασίζουν για ό,τι τους αφορά άμεσα και θα το εφαρμόζουν οι ίδιοι. 

Εντέλει η εκπαίδευση θα πρέπει να γίνει άσκηση ελευθερίας ισότιμων ανθρώπων.

Στη σημερινή κοινωνία η εκπαίδευση, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τη μεθοδολογία και τις δομές της, αναπαράγει τις κυρίαρχες αρχές  δηλαδή, την καταπίεση της ιεραρχίας, τη διαστρωμάτωση (καλοί και κακοί μαθητές, βαθμολογία) και τον ανταγωνισμό. Καλλιεργεί την παθητικότητα, τη συμμόρφωση, την υποταγή, τη συσσώρευση αποσπασματικών γνώσεων, το φαίνεσθαι και τη ματαιοδοξία. Αποθεώνει την καριέρα και τον οικονομισμό. Ωθεί στην προσήλωση σε  δόγματα και αποκόβει τον άνθρωπο από την Φύση, την φύση του και το κοινωνικό περιβάλλον.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2015

                                  ΚΑΠΟΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Το Πολυτεχνείο έδωσε στην εξέλιξή του στις τρείς μέρες πολλά μηνύματα.

Ξεκίνησε με την εναντίωση στη Χούντα των Συνταγματαρχών και την ανάγκη για δημοκρατικές ελευθερίες και προχώρησε βαθύτερα, στο ζήτημα της εξάρτησης από ξένα κέντρα και την αμφισβήτηση των πολιτικών που συνδέονται με αυτά.

 Έθεσε δηλαδή ζητήματα καίρια που αφορούν την Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Ζητήματα που η σημερινή τραγική τους εξέλιξη επιβεβαιώνει ότι είναι άκρως επίκαιρα.

Παράλληλα η πρακτική της αυτοοργάνωσης τις τρείς αυτές ημέρες,έδωσε ένα καινούργιο μήνυμα που ήρθε σαν ανάγκη και γιαυτό ήταν δημιουργική και αποτελεσματική.

΄΄Το Πολυτεχνείο Ζεί΄΄ λοιπόν αν δεν το περιορίσουμε μόνο στην εναντίωση σε μια  δικτατορία.

Χωρίς σύνορα...

Η ομάδα που έκανε 6.000 ανθρώπους να γελάσουν ξανά μετά από πολύ καιρό (βίντεο) - enallaktikos.gr - Ανεξάρτητος κόμβος για την Αλληλέγγυα, Κοινωνική - Συνεργατική Οικονομία, την Αειφορία και την Κοινωνία των Πολιτών (ελληνικά) 20158

Το νέο που γεννιέται ή μια άλλη Παιδεία

Ένα αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο των παιδιών.

Της Λένας Λυδάκη

Στο Δημοτικό Σχολείο Συκαμίνου Ωρωπού δεν κατέφυγαν στις γνωστές μεθόδους ανάθεσης του κυλικείου σε εξωτερικό συνεργάτη ή εταιρία.

Ανέλαβαν, την πρωτοβουλία να μετατρέψουν τη λειτουργία του κυλικείου σε βιωματικό σεμινάριο θα λέγαμε, για τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.

Για ένα τρίμηνο, κάθε εβδομάδα μία ομάδα αναλαμβάνει τη λειτουργία του κυλικείου. Την προετοιμασία των προϊόντων αναλαμβάνουν οι γονείς της ομάδας. Το πρωί δύο παιδιά από την ομάδα ανακοινώνουν το μενού του κυλικείου ενώ στο ταμείο υπάρχουν ειδικές αποδείξεις με τη φωτογραφία και την τιμή κάθε προϊόντος. Η εκπαιδευτικός της τάξης που είχε αναλάβει και την οργάνωση της δράσης συντονίζει και την ομάδα.

Πέρα από το γεγονός ότι τα παιδιά μαθαίνουν να υιοθετούν καλές διατροφικές συνήθειες, υπάρχουν και πολλά παράπλευρα οφέλη μέσα από τη δράση:

– τα παιδιά μπαίνουν στην κουζίνα και μαθαίνουν κανόνες υγιεινής για την παρασκευή και συντήρηση των τροφίμων

– χρησιμοποιούν τα μαθηματικά όχι σαν μάθημα αλλά ως μέρος της καθημερινότητάς τους

– μαθαίνουν να διαχειρίζονται χρήματα, ενώ ήταν υπεύθυνα ακόμα και για το βιβλίο Εσόδων-Εξόδων του κυλικείου

– βλέποντας τους φίλους και συμμαθητές τους στο χώρο του κυλικείου και γνωρίζοντας ότι θα περάσουν και τα ίδια από αυτή τη θέση, αποκτούν σεβασμό προς τη δουλειά και «τους εργαζόμενους», περιμένουν τη σειρά τους ευγενικά και με υπομονή

– οι γονείς συμμετέχουν στη ζωή του σχολείου κι αυτό δίνει χαρά στους ίδιους αλλά και στα παιδιά.

ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟΙ ΠΛΕΟΝ

Στην Goldman Sachs πρώην γ.γ. του ΝΑΤΟ

Στο δυναμικό της Γκόλντμαν Σακς, της μεγαλύτερης επενδυτικής τράπεζας των ΗΠΑ, προστέθηκε ως διεθνής σύμβουλος ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Αντερς Φο Ράσμουσεν (2009-2014). Το βιογραφικό του Δανού πολιτικού δικαιολογεί απόλυτα αυτή την επιλογή. Πριν διατελέσει επικεφαλής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας σε μία περίοδο επιχειρησιακής κορύφωσης εν μέσω συγκρούσεων στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και προσφάτως στην Ουκρανία, υπήρξε πρωθυπουργός της Δανίας (2001-2009) και υπηρέτησε την ευρωπαϊκή διεύρυνση και την επέκταση του ΝΑΤΟ «με στόχο την ειρήνη και την ευημερία στην Ευρώπη». Ο Ράσμουσεν, επίσης, υποστήριξε τη «Διατλαντική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων» (Ttip). Χωρίς αμφιβολία, οι ικανότητές του κρίθηκαν πολύτιμες για την Γκόλντμαν Σακς, η οποία χαράσσει τη στρατηγική της με γνώμονα την οικονομία, την πολιτική και τον στρατό.

Η ανάμειξη της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας σε πολέμους δεν εκπλήσσει. Στη βάση της «θεωρίας του χάους» εκμεταλλεύτηκε τις αναταραχές στη Λιβύη και τη Συρία που στέλνουν κύματα της τραγικής εξόδου προς την Ελλάδα και την Ιταλία. Η μεταναστευτική ροή επιτρέπει την άσκηση οικονομικής και ψυχολογικής πίεσης για «ανθρωπιστική ειρηνευτική επιχείρηση». Οπως το ΝΑΤΟ, η Γκόλντμαν Σακς αποτελεί λειτουργικό τμήμα της στρατηγικής της Ουάσιγκτον, η οποία επιθυμεί την Ευρώπη προσδεδεμένη στις ΗΠΑ. Τη συμβολή της Γκόλντμαν Σακς στην οικονομική κρίση συνόδευσαν συμβουλές προς τους επενδυτές να «αρπάξουν» την ευκαιρία αξιοποίησης της ευρωπαϊκής κρίσης.

Η πρόσληψή του σε συνδυασμό με τα δίκτυα διεθνών πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων που υφάνθηκαν τα πέντε έτη παραμονής του στην κορυφή επιτρέπουν στην εταιρεία να ενισχύσει την επιρροή και τη διείσδυσή της.

kathimerini

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ή το νέο όπλο κατοχής και η μνήμη για την ημέρα 28η Οκτωβρίου

Το νέο όπλο κατοχής..

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Στα 164 τρισ. δολάρια αυξήθηκε ο ιδιωτικός πλούτος του πλανήτη σύμφωνα με τις λίστες της Wealth-X, στις οποίες βρίσκονται 11 Έλληνες δισεκατομμυριούχοι και 565 με κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων.

Το 8,6% του παγκόσμιο πληθυσμού ελέγχει το 85,3% του παγκόσμιο πλούτου, την ώρα που το 69,8% του πληθυσμού του πλανήτη μοιράζεται μόλις το 2,9% του πλούτου. 

Στις λίστες ελβετικών τραπεζών και εξειδικευμένων εταιρειών που συγκεντρώνουν πληροφορίες για τους πλούσιους του κόσμου (με περιουσία άνω των 30 εκ. δολαρίων) υπάρχουν 576 Έλληνες που διαθέτουν περιουσία 88 δισ. δολάρια, αναφέρει το "Βήμα".

Στις σχετικές λίστες των Wealth-X π.χ., συμπεριλαμβάνονται 11 Έλληνες δισεκατομμυριούχοι που διαθέτουν περιουσία 18 δισ. δολαρίων ενώ παράλληλα 565 Έλληνες εμφανίζονται με συνολική περιουσία 70 δισ. δολαρίων.

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η φτώχεια και η ανισότητα στην Ευρώπη έχουν φτάσει σε συγκλονιστικά επίπεδα, σύμφωνα με έκθεση της Oxfam που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα. Περίπου 123 εκ. ανθρώπων υπολογίζεται ότι ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, ενώ την ίδια ώρα η ήπειρος φιλοξενεί 342 δισεκατομμυριούχους.

Μεταξύ του 2009 και του 2013, ο αριθμός των Ευρωπαίων που ζουν σε συνθήκες σοβαρής υλικής στέρησης, δηλαδή χωρίς επαρκή χρήματα για να θερμάνουν τα σπίτια τους ή να αντιμετωπίσουν απρόβλεπτες δαπάνες, αυξήθηκε από 7.500.000 στα 50.000.000 άτομα.

Η έκθεση της Oxfam προειδοποιεί ότι η υπερβολική επιρροή των πλούσιων ιδιωτών, επιχειρήσεων και ομάδων συμφερόντων στη χάραξη πολιτικής σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, επιδεινώνει τη φτώχεια και την ανισότητα σε ολόκληρη την ήπειρο.

Ενδεικτικά, επισημαίνεται ότι οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών και εμπορικών συμφερόντων αποτελούν το 82% των ομάδων που είναι αρμόδιες για την παροχή συμβουλών στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη φορολογική μεταρρύθμιση.

...και η μνήμη για την ημέρα 28η Οκτωβρίου

Απόσπασμα από το βιβλίο του  Μανώλη Γλέζου «Εθνική Αντίσταση 1940 -1945», Εκδόσεις Στοχαστής, 2006: 

«Το μεσημέρι της 2ας Μαΐου 1941, ο 17χρονος μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου του Βαρβακείου από τη Βυτίνα, Μάθιος Πόταγας, πετάχτηκε άοπλος στη μέση του δρόμου, ύψωσε το χέρι και φώναξε στη φάλαγγα των αρμάτων μάχης των ναζί που έφτασαν στη γέφυρα Κουτρουμπή, στο δημόσιο δρόμο, που περνούσε έξω από τη Βυτίνα: «Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί». Έκπληκτος ο διοικητής της φάλαγγας, ρώτησε το διερμηνέα, τι λέει αυτό το παιδί. Όταν ο διερμηνέας του εξήγησε, ο διοικητής με το αυτόματό του σκότωσε τον Πόταγα. Αλλά δεν έφτανε στον ναζί αξιωματικό μόνον ο θάνατος. Διέταξε τους στρατιώτες του και με έναν ογκόλιθο συνέθλιψαν το κεφάλι του νέου που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο Γ΄ Ράιχ και το στρατό του…».

Σουηδίας συνέχεια ή κάτι νέο γεννιέται

6ωρη κανονική εργασία στη Σουηδία

Η Σουηδία υιοθετεί 6ωρη εργασία και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά «Πιστεύουμε ότι το ευτυχισμένο προσωπικό είναι η απόλυτη προτεραιότητα για μια επιτυχημένη επιχείρηση» Το οκτάωρο στην εργασία δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε που ο Henry Ford πειραματίστηκε στην Αμερική με τους εργαζόμενους στο εργοστάσιό του.   Μήπως όμως ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε τις (πολλές) ώρες που περνάμε στο γραφείο; Στη Σουηδία, οι έξι ώρες εργασίας γίνονται πλέον κανόνας.   «Νομίζω ότι το οκτάωρο δεν είναι τόσο αποτελεσματικό όσο θα νόμιζε κανείς» λέει ο Linus Feldt, Διευθύνων Σύμβουλος της Filimundus με έδρα τη Στοκχόλμη. «Το να παραμείνει ένας εργαζόμενος εστιασμένος σε ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ για οκτώ ώρες, είναι μια τεράστια πρόκληση. Για να είναι το ωράριο αυτό πιο υποφερτό οι εργαζόμενοι, κάνουμε παράλληλα και άλλα πράγματα όπως και αρκετά διαλείμματα. Την ίδια στιγμή, δυσκολευόμαστε όλο και περισσότερο να διαχειριστούμε την προσωπική μας ζωή έξω από τη δουλειά. Θέλουμε να περνάμε περισσότερο χρόνο με τις οικογένειές μας, θέλουμε να μαθαίνουμε νέα πράγματα ή να γυμναζόμαστε περισσότερο. Ήθελα να δω αν θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος τρόπος ώστε να συνδυάσουμε αυτά τα πράγματα».   Η Filimundus τον περασμένο χρόνο μείωσε το οκτάωρο σε εξάωρο και όπως λέει η αλλαγή δεν έκανε μεγάλη διαφορά στο πώς λειτουργούν οι άνθρωποι... Τα κεντρικά της Toyota στο Γκέτεμποργκ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, έκαναν την αλλαγή αυτή πριν από 13 χρόνια, με την εταιρεία να αναφέρει πιο ευτυχισμένο προσωπικό και αύξηση των κερδών σε αυτό το διάστημα.   Η Brath, μια τεχνολογική start up, έκανε την ίδια κίνηση πριν από τρία χρόνια. Για την εταιρεία αυτή ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα είναι ότι προσλαμβάνει και διατηρεί στις θέσεις τους πιο εύκολα τους εργαζομένους.   Και στον δημόσιο τομέα όμως, σε ένα πρόσφατο πείραμα, νοσοκόμες σε οίκο ευγηρίας ξεκίνησαν να εργάζονται έξι ώρες για την ίδια αμοιβή. Οι δαπάνες αντισταθμίστηκαν από την καλύτερη περίθαλψη των ασθενών, επειδή οι νοσηλευτές στο οκτάωρο ήταν εξαντλημένοι.   Στη Filimundus, δεν υπήρξε καμία αρνητική επίπτωση στην αλλαγή με την εταιρεία να λαμβάνει το ίδιο ποσοστό παραγωγικότητας από τους εργαζόμενους κάθε ημέρα. «Σίγουρα, υπήρξαν φορές που χρειαστήκαμε έναν υπάλληλο ο οποίος δεν ήταν διαθέσιμος, επειδή είχε φύγει από το γραφείο. Αυτό όμως θα μπορούσε να συμβεί ακόμη κι αν κάποιος δούλευε οκτάωρο» λέει ο Feldt. «Μερικοί άνθρωποι θα υποστήριζαν ότι πρόκειται για ένα δαπανηρό μέτρο για την εταιρεία, αλλά αυτό βασίζεται στη συμβατική αντίληψη ότι οι άνθρωποι είναι αποτελεσματικοί 100% και τις οκτώ ώρες».   «Πιστεύω ότι σήμερα εκτιμούμε τον χρόνο περισσότερο από τα χρήματα» συνεχίζει ο Feldt. «Είμαι απολύτως βέβαιος ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα επιλέγουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο από ότι έναν πιο υψηλό μισθό. Η μετάβαση από μια εργάσιμη ημέρα οκτώ ωρών σε έξι, μας βοήθησε να διαδώσουμε το μήνυμα ότι έχουμε επενδύσει στο προσωπικό μας. Πιστεύουμε ότι το ευτυχισμένο προσωπικό είναι η απόλυτη προτεραιότητα για μια επιτυχημένη επιχείρηση. Αν το προσωπικό σας είναι ευτυχισμένο, η εταιρεία σας είναι ευτυχισμένη».   Πηγή: www.lifo.gr
Προβληματισμός : Μήπως με 4ωρη εργασία παγκόσμια θα λυνόταν και το πρόβλημα της ανεργίας ?
Και μήπως έτσι θα ζούσαν όλοι καλύτερα χωρίς υπερβολές πλούτου και φτώχειας , με αφθονία χρόνου για επικοινωνία και εξανθρωπισμένη κοινωνία ?  Μήπως ?

                        ΓΙΑ ΤΙΣ  (ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 20/9/15)  ΕΚΛΟΓΕΣ

           Οι εκλογές της 20/9/15, με την αποκαρδιωτική εικόνα που παρουσιάζει η κατάντια της πολιτικής σκηνής, όπως το να συμμετέχουν σαν υποψήφιοι βουλευτές πολιτικοί που έπρεπε να είναι υπόδικοι ή κατάδικοι, το να λειτουργεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, το μπόνους των 50 εδρών, το να ψηφίζονται αδιάβαστα πολυσέλιδα κείμενα για να γίνουν νόμοι του κράτους, το συνεχές ‘’λέμε, ξελέμε’’ και άλλα πολλά, ας αποτελέσουν αφορμή προβληματισμού, σκέψης, διαλόγου και πολιτικής παρέμβασης και δράσης των πολιτών σε πολλά επίπεδα  για μια πορεία με δημοκρατική κατεύθυνση. Μερικές  ιδέες-προτάσεις  για μια τέτοια πορεία προς τις επόμενες εκλογές (οι τωρινές είναι καμένη γη) και παραπέρα:

1. Να αποκλειστούν όσοι από το ’74 και μετά διατέλεσαν υπουργοί και υφυπουργοί καθώς και όσοι έχουν διατελέσει βουλευτές για δύο ή περισσότερες θητείες.

2. Να καταργηθεί το μπόνους των 50 εδρών και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών.

3. Να καθιερωθεί η απλή αναλογική σαν εκλογικό σύστημα.

4. Το ποσοστό της αποχής να αντιστοιχίζεται αναλογικά με έδρες τις οποίες να καταλαμβάνουν απλοί πολίτες δια κληρώσεως από σώμα υποψηφίων. Το σώμα των υποψηφίων καταρτίζεται από όσους επιθυμούν να είναι υποψήφιοι και απείχαν από τις εκλογές.

5. Να δημιουργηθεί δικαστική ομάδα κάθαρσης από κληρωτούς δικαστικούς και πολίτες με αναλογία 50/50 με αποκλειστικό έργο την διερεύνηση όλων των γνωστών σκανδάλων και όσων άλλων αποκαλυφθούν. Οι τιμωρίες των ενόχων θα περιλαμβάνουν και την δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων που προέκυψαν μετά την ανάληψη της σχετικής θέσης .

          Εν συνεχεία από μία τέτοια Βουλή να ξεκινήσει ένας δημόσιος διάλογος για  ψήφιση νέου δημοκρατικού Συντάγματος, που θα δημιουργεί θεσμούς ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών (με εκπροσώπους που λογοδοτούν και ανακαλούνται και όχι με αντιπροσώπους-λευκή επιταγή) στην νομοθεσία, στην διακυβέρνηση της χώρας και στον έλεγχο των εκπροσώπων. Από τέτοιους θεσμούς στη συνέχεια να παρθούν δημοκρατικά οι κρίσιμες αποφάσεις για τα οξυμένα προβλήματα, που απειλούν την κοινωνική, την πολιτική, την οικονομική, την πολιτιστική και την εθνική ύπαρξη της χώρας. Αν θεωρηθεί ουτοπία μια τέτοια πορεία, το δικό μας παρελθόν (1843 – επιβολή από τους πολίτες Συντάγματος στον Όθωνα )(1) και το πρόσφατο παρόν της Ισλανδίας (2012 – πολυήμερες κινητοποιήσεις των πολιτών για δημοψήφισμα  για το χρέος- διαγράφηκε εν τέλει, και για διαμόρφωση από τα κάτω και ψήφιση νέου Συντάγματος -ψηφίστηκε τελικά)(2) διδάσκουν ότι, η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. ‘’Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’’.

                                                                                                                            

 (1):https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_3%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85

(2): http://news247.gr/eidiseis/kosmos/islandia-to-neo-suntagma-apo-toys-polites-mesw-social-media.1970292.html

Δέκα εσωτερικά εμπόδια για να γίνεις πολίτης

1. Η συνήθεια να εξαντλούμε τη συμμετοχή στα κοινά μόνο με την ψήφο.
2. Η νοοτροπία να αναθέτουμε σε άλλους, αυτά που μας αφορούν.
3. Ο ατομικισμός του ''κοιτάω την πάρτη μου''.
4. Η αποξένωση από τους διπλανούς μας.
5. Ο χρόνος που διαθέτουμε για τα κοινά.
6. Ο διχασμός μας, που ενώ έχουμε άποψη για τα πάντα, δεχόμαστε  οι ''ειδικοί'' να αποφασίζουν.
7. Η ευθυνοφοβία για να ''έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο''.
8. Η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας για  ισότιμη συνεργασία με τους άλλους.
9. Ο εγωισμός, που το σχετικό ''η άποψή μου'', το μετατρέπει στο απόλυτο ''αυτό είναι το σωστό''.
10. Η συντηρητική πεποίθηση πως τίποτα δεν αλλάζει.

Υπάρχουν και άλλα εμποδια. Ας τα ψάξει ο καθένας μέσα του και ας τα μοιραστεί με τους άλλους. Θα ήταν ευχής έργο να τα μοιραστεί και με τους αναγνώστες του blog μας '' Οι Λιμανίσιοι''.

Σημείωση: Σε μια επόμενη ανάρτηση, με αφορμή τις Εκλογές της 20/9/15, θα εκφραστούν κάποιες σκέψεις για μελλοντικές Εκλογές. Είναι μια απόπειρα να υπερβούμε κάποια από τα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια και να λειτουργήσουμε σαν πολίτες,

9η συνέχεια : 10ο εξωτερικό εμπόδιο για να γίνεις πολίτης

10.  Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσεις του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.

Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ” όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ” όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το «κόκκινο χάπι» που έλεγε ο Μορφέας στον Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά.

Σημ. : Εκτός από τα εξωτερικά υπάρχουν και τα εσωτερικά εμπόδια. Θα αναφερθούν σε επόμενη ανάρτηση.

8η συνέχεια : 9ο εξωτερικό εμπόδιο για να γίνεις πολίτης

9.     Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του.

Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

7η συνέχεια : 7ο και 8ο εξωτερικά εμπόδια για να γίνεις πολίτης

7.     Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8.     Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

( Σε αυτό βοηθάνε τα ΜΜΕ γιαυτό και χρηματοδοτούνται από το Κράτος)