Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

6η συνέχεια

5.   Κοινωνικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

Στην εποχή του αχαλίνωτου κέρδους οι πάσης φύσεως κοινωνικές παροχές θεωρούνται ¨αντιοικονομικές¨ και βλαπτικές για την ανάπτυξη.

Οι τομείς της υγείας, της ασφάλισης, της πρόνοιας, της παιδείας κ.λ.π., χάνουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και παραδίδονται στο ανεξέλεγκτο ιδιωτικό κεφάλαιο. 

Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται είναι εκείνο του δημοσιο-ϋπαλληλικού μαρασμού.Το πρόσχημα αυτό πείθει γιατί το φαινόμενο είναι υπαρκτό. Είναι όμως δημιούργημα του ίδιου του συστήματος, που λειτουργεί συγκεντρωτικά, διορίζει υπεράριθμους, με χαμηλό μισθό, δημιουργεί πελατειακές σχέσεις, απομονώνει τον εργαζόμενο από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τον αφήνει χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και τον μετατρέπει σε ατομικιστή και ιδιοτελή, που την μικρή του εξουσία μπορεί να την χρησιμοποιεί, εάν έχει αλλοτριωθεί,  για την αύξηση του προσωπικού του κέρδους, σε χρόνο (απουσίες, απραξία), ή σε χρήμα (χρηματισμός ή άλλη παράλληλη δουλειά). Δηλαδή τον οδηγεί στο να  λειτουργεί με τη λογική του ίδιου του συστήματος.           

O νέος στόχος είναι οι συντάξεις (αφού έχει προηγηθεί η κατα-λήστευση των ταμείων), οι οποίες ελαττώνονται και παράλληλα αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι οικονομικότερος για το σύστημα ένας «γέρος» εργαζόμενος, που συντηρεί ένα άνεργο ή μερικά απασχολούμενο και μερικά αμειβόμενο παιδί, από έναν συντα-ξιούχο και έναν νέο εργαζόμενο με πλήρη απασχόληση και μισθό. Έτσι οδηγούνται οι εργαζόμενοι σταδιακά στην ιδιωτική ασφάλιση με όλη την ανασφάλεια που αυτό συνεπάγεται, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων.

 Οι παροχές προς τις γυναίκες μητέρες, τους ηλικιωμένους και  τα άτομα με ειδικές ανάγκες όλο και περιορίζονται στα όρια μιάς επίφασης πρόνοιας. Όποιος δεν είναι οικονομικά παραγωγικός, δηλαδή κερδο-φόρος, απαξιώνεται και θεωρείται βάρος για το σύστημα.   Συνεχίζεται