Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      7η συνέχεια

      6.      Πολιτιστικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

     Το πολιτιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης είναι ο ωραιοποιημένος αμερικάνικος τρόπος ζωής. Αυτός προβάλλεται μέσω της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Το μοντέλο αυτό προβάλλει  την αποθέωση του χρήματος, τον ατομικισμό, τη δύναμη επιβολής του ενός, την κομπίνα, την καταναλωτική μανία, τον κοσμοπολιτισμό, την ατομική εκτόνωση. 

        Η διαφήμιση έχει πάρει διαστάσεις νόμιμης συλλογικής απάτης και μέσον καλλιέργειας αυταπατών, επιβαρύνοντας τις τιμές των προïόντων με παρασιτικές δραστηριότητες.

     Θεοποιούνται οι λίγοι επώνυμοι (καλλιτέχνες, αθλητές) και τα αθλητικά ή καλλιτεχνικά γεγονότα έχουν μετατραπεί σε τεράστιες εμπορικές επιχειρήσεις, με θύματα και τους ίδιους τους καλλιτέχνες ή αθλητές, που τους σκοτώνουν οι εξοντωτικοί ρυθμοί, ο εύκολος πλουτισμός, η προβολή, η ΄΄λατρεία΄΄ των οπαδών, τα αναβολικά, τα ναρκωτικά, η ανία κ.ά. Οι τεράστιες αμοιβές των πρωταγωνιστών του πολιτισμού και του αθλητισμού είναι αποτέλεσμα αυτού του πολιτιστικού μοντέλου, που με τη σειρά τους το ενισχύουν. 

       Τα έργα τέχνης έχουν μετατραπεί σε τραπεζογραμμάτια για ιδιωτική αποταμίευση.

       Αποθεώνεται ο πρωταθλητισμός και τα αθλήματα που επιτελούν το δοκιμασμένο από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία ΄΄άρτος και θεάματα’’  ( Οι Ολυμπιακοί των ρεκόρ, το ‘’λαϊκό’’ ποδόσφαιρο και το μπάσκετ).  Ο αθλητισμός από άσκηση για όλους έχει μετατραπεί σε επάγγελμα για λίγους και οικονομική επένδυση για ακόμα πιο λίγους. Όπως στην πολιτική έτσι και στον αθλητισμό, για τους πολλούς η συμμετοχή  έχει περιοριστεί στο να είναι παθητικοί οπαδοί, που όλο τους το δυναμικό εκτονώνεται στη νίκη της ομάδας και τη συντριβή των αντιπάλων με κάθε μέσον. Έτσι η προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών ζωής και η συμμετοχή στα κοινά έχει εκτραπεί σε φανατική ενασχόληση (πολλές αθλητικές εφημερίδες, ατέλειωτες εκπομπές, έξαλλη συμπεριφορά) για την επικράτηση της ομάδας.Το στραπατσαρισμένο υγιές ΄΄εγώ΄΄ (ατομικότητα-ιδιαιτερότητα) και το νεανικό δυναμικό βρίσκει διέξοδο στο διογκωμένο μεταλλαγμένο ΄΄Εγώ΄΄ της ομάδας. 

       Το πιο δυναμικό πολιτιστικό εργαλείο αυτού του παγκοσμιοποιημέ-νου πνεύματος λάμψης, επιφάνειας, οπαδοποίησης, παθητικότητας, ιδιώτευσης και απομόνωσης είναι η τηλεόραση. Για αυτό το λόγο αν και καταχρεωμένη η ιδιωτική, δέχεται τις κρατικές οικονομικές ενισχύσεις. 

       Η εκπαίδευση όλο και περισσότερο παίρνει το χαρακτήρα συλλογής αποσπασματικών πληροφοριών, αντιγραφής προτύπων, μηχανικής αναπαραγωγής και εξεταστικού πρωταθλητισμού. Έτσι το περιεχόμενο της εκπαίδευσης αντί να είναι πλούσιο και πολύπλευρο είναι φτωχό, δογματικό και μονόπλευρο. Η δημιουργικότητα και η κριτική σκέψη μέσα από την ελευθερία είναι η εξαίρεση, που καλλιεργείται από λίγους φωτισμένους δασκάλους. Ουσιαστική επικοινωνία δασκάλων-μαθητών δεν υπάρχει. Γιαυτό η εκπαιδευτική διαδικασία είναι βαρετή και αντι-μετωπίζεται από το σύνολο των εκπαιδευομένων σαν αναγκαίο κακό.

     Η επαφή με τη φύση, που εξανθρωπίζει και εναρμονίζει τον άνθρωπο με το περιβάλλον του, όλο και περιορίζεται, αφού πλέον και αυτό που κάποτε ήταν εύκολο έχει γίνει δυσεύρετο και ΄΄ακριβό΄΄. Οι τσιμεντουπόλεις απλώνονται κατατρώγοντας την φυσική ομορφιά. Τα ωραία, και με εύκολη πρόσβαση φυσικά τοπία λεηλατούνται από την τουριστική βιομηχανία, που τα ΄΄αξιοποιεί ΄΄ δημιουργώντας ευχάριστες τουριστικές οάσεις για τους λίγους και αποκλεισμό για τους πολλούς.

     Η κυρίαρχη νοοτροπία και η σχετική ιδεολογία που προβάλλεται είναι ότι τα πράγματα κάπως έτσι ήταν πάντα, δεν μπορούν να αλλάξουν και για ό,τι άσχημο φταίει η κακή φύση του ανθρώπου. Συνεχίζεται