Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

5η συνέχεια

3.      Οικονομικές μορφές της παγκοσμιοποίησης

     Από τα μονοπώλια των επί μέρους χωρών, σταδιακά δημιουργήθη-

καν οι πολυεθνικές, που απλώνονται σε όλο και περισσότερες χώρες. 

Η αρχική εθνική έδρα χρησιμεύει σαν εγγύηση και ΄΄μητρική αγκάλη΄΄ με κυβερνητική κάλυψη, για προστασία σε δύσκολες περιόδους και καταστάσεις (κρίσεις, χρεωκοπίες κ.λ.π.).

     Το προβαλλόμενο οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα το πλεονέκτημα του υγιούς ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός όμως όλο και περιορίζεται από την δράση των πολυεθνικών οι οποίες επιβάλουν πλέον τις τιμές από μόνες τους ή σε συνεργασία με άλλες ομοειδείς (Καρτέλ).Ο πραγματικός στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι να βάλει στη σφαίρα της κερδοσκοπίας τομείς που είχαν καθιερωθεί ως κοινωνικοί ή εθνικής ασφάλειας (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, ενέργεια κ.λ.π.).

        Οι τράπεζες πλέον παρεμβαίνουν σε όλους τους παραγωγι-

κούς  τομείς, όλο και περισσότερο σαν συνδιαχειριστές ή αποκλειστικοί διαχειριστές και λιγότερο σαν δανειστές. Επί πλέον επιδίδονται και σε δανεισμό κρατών σε συνδυασμό με κατασκευαστικές εταιρείες, που είναι υπό τον έλεγχό τους και απώτερο στόχο τη χρεοκοπία του δανειζόμενου κράτους και τη λεηλασία του πλούτου του.

        Το χρηματιστήριο έχει παγκοσμιοποιηθεί και ο ρόλος του γίνεται όλο και περισσότερο παρασιτικός, απειλώντας να τινάξει στον αέρα την παγκόσμια καπιταλιστική ισορροπία. Οι τιμές των μετοχών δεν αντιστοιχούν στη δυναμικότητα των επιχειρήσεων μόνο, όπως παλιά, αλλά επηρεάζονται, σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό, από τεχνητές ελλείψεις ή προσφορές των μεγάλων ΄΄παικτών΄΄. Τεράστια ποσά διακινούνται από το ένα χρηματιστήριο στο άλλο. Δεν διστάζουν οι ΄΄παίκτες΄΄ να παίζουν και με τις τιμές των τροφίμων αδιαφορώντας για τις συνέπειες (υποσιτισμός και λιμοκτονία για ολόκληρους λαούς). Παράλληλα σε εθνικό επίπεδο το χρηματιστήριο έχει μετατραπεί σε μέσον για την συγκέντρωση και εν συνεχεία ιδιοποίηση από λίγους του όποιου οικονομικού πλεονάσματος των πολλών, που παλαιότερα το οδηγούσαν στις τράπεζες με την καμπάνια της αποταμίευσης.  

          Στις αναπτυγμένες χώρες καταστρέφονται τα μεσαία στρώματα και πληθαίνουν τα κατώτερα, ενώ παράλληλα ανοίγει η ψαλίδα των εισοδη-

μάτων των πολλών από εκείνα των λίγων .  

         Πολλαπλασιάζονται τα τυχερά παιχνίδια, με τη συμβολή του κράτους, για καλλιέργεια ελπίδων και αυταπατών και συγκράτηση της δυσαρέσκειας των πολλών.  

        Συνεχώς δημιουργούνται στους απλούς πολίτες καινούργια οικονομικά δεσμά από τις τράπεζες, που επιδίδονται σε επαχθή και επικίνδυνο για τους δανειολήπτες δανεισμό. Οι άνθρωποι βρίσκονται νωρίς χρεωμένοι για πραγματικές ή πλασματικές ανάγκες και περιορί-ζονται οι δυνατότητες να διαμαρτυρηθούν για ό,τι τους αφορά, αφού η απόλυση τους θα σημάνει αδυναμία πληρωμής των χρεών (εξώσεις, κατασχέσεις κ.λ.π.). Η ενδεχόμενη κατάσχεση ή φυλάκιση, σε περί-

πτωση μη εξόφλησης, δημιουργεί συνθήκες δουλοπαροικίας.  

       Οι ώρες εργασίας αντί να μειώνονται, με την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, την αυτοματοποίηση και την χρήση των υπολογιστών, συνεχώς αυξάνονται και το οκτάωρο αποτελεί για τον ιδιωτικό τομέα παρελθόν. 

       Οι συλλογικές συμβάσεις επιδιώκεται στην πράξη να γίνουν ατομι-

κές, για να μην υπάρχει έλεγχος στις εργασιακές σχέσεις και να μην μπορεί να υπάρξει συλλογική δράση.

       Τα συνδικάτα σιγά - σιγά έχουν ενταχθεί πλήρως στη λογική του συστήματος (εν λευκώ εκπροσώπηση με γενικόλογες υποσχέσεις, δημιουργία ελίτ συνδικαλιστών ) και περιορίζονται σε συμβάσεις άσχετες με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και τίποτα περισσότερο. Έτσι βαθμιαία απαξιώνονται στη συνείδηση των τελευταίων, οι οποίοι λειτουργούν σαν ανίσχυρες μονάδες. 

      Στις φτωχές χώρες οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές καταλη-

στεύονται μέσω εξαγοράς ντόπιων ηγετών ή χορήγησης επαχθών δανείων, που ένα μέρος τους εξοφλείται σε είδος και το υπόλοιπο δημιουργεί κατάσταση διαρκούς ομηρίας. Η γεωργική τους παραγωγή οδηγείται σε μονοκαλλιέργειες όπου οι σπόροι, τα φυτοφάρμακα και το προϊόν τους βρίσκονται στη διάθεση των πολυεθνικών που επιβάλλουν εκβιαστικά τους όρους τους. Το αποτέλεσμα είναι ο ντόπιος πληθυσμός να λιμοκτονεί και να οδηγείται μαζικά σε εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση. 

Στις χώρες αυτές επίσης μεταφέρονται οι κατασκευαστικές δραστη-

ριότητες (εργοστάσια, εξοπλισμός) των πλούσιων χωρών για μεγιστοποίηση του κέρδους. Παντού υπάρχουν παραρτήματα πολυεθνικών, που κινούν τα οικονομικά νήματα των χωρών αυτών και επιβάλλουν εργασιακές σχέσεις δουλείας με μεροκάματα, ωράριο και οι συνθήκες εργασίας εξοντωτικές.                                                             

       Τις σχέσεις αυτές προσπαθούν να τις αναγάγουν σε παγκόσμιο μοντέλο ΄΄μείωσης του κόστους΄΄. Μάλιστα χρησιμοποιούν στις μητροπόλεις την απειλή μεταφοράς της παραγωγής εκβιαστικά, για να πετύχουν υψηλότερα κέρδη και ανοχή.
Έτσι φτάσαμε σήμερα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να ζεί με εισόδημα μέχρι δύο (2) δολάρια την ημέρα και το 1% των πλουσίων να κατέχει το 45% του παγκόσμιου πλούτου.                                                                            

       Επακόλουθα αυτού του οικονομικού μοντέλου είναι α) τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, που αφήνουν τεράστια περιθώρια  για να χειροτερεύουν οι διοικούντες τους όρους εργασίας (μείωση αποδοχών, αύξηση ωρών εργασίας, περιορισμένη απασχόληση, ανασφάλιστη εργασία) και β) η ανέχεια ή η πείνα, που απλώνονται σε περισσότερα στρώματα και λαούς (34.000 παιδιά πεθαίνουν από υποσιτισμό κάθε ημέρα στον κόσμο). Συνεχίζεται