ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΕ Covid
Για τα δύο πρώτα περάσματα που έκανα την Κυριακή 2 Ιανουαρίου από τα νοσοκομεία "Τζάνειο" και "Γιώργος Γεννηματάς" θα σας μιλήσω μία άλλη φορά.
Η αιτία και για τα τρία περάσματα είναι μία ελαφρά ίωση που ένιωσα, με δέκατα, που με οδήγησαν σε ένα pcr στις 29/12, που αποδείχτηκε θετικό. Ωστόσο, αν και εξακολουθούσαν τα συμπτώματα να είναι ήπια, ήθελα να βεβαιωθώ, περί τίνος πρόκειται. Πόσο καλή ήταν η άμυνα μου; και αν χρειαζόμουνα βοήθεια.
Τη Δευτέρα 3/1 το πρωί ξεκίνησα για το κέντρο υγείας Καλυβίων, γνωρίζοντας ότι τα πράγματα εκεί είναι πιο ήπια. Πράγματι μου έκαναν σύντομα ακτινογραφία και ο γιατρός εκεί μου είπε να πάω σε ένα νοσοκομείο για μία υποστήριξη. Ετσι αποφάσισα και πήγα στο 3ο νοσοκομείο, εκείνο που εφημέρευε εκείνη τη μέρα ,τον Ευαγγελισμό.
Από κει ξεκινάει αυτό το τρίτο πέρασμα. Έφτασα μεσημέρι που αρχίζει η εφημερία. Μετά από ένα αλαλούμ με δύο σεκιουριτάδες, που με εστειλαν σε λάθος σημείο, βρίσκομαι στο σωστό σημείο, αυτών που έχουν ή μάλλον έχουν covid και θέλουν στήριξη ιατρική . Οδηγούμαστε σε έναν διάδρομο δεξιά από το εκκλησάκι όπως μπαίνουμε, και εκεί μας χωρίζουν σε αυτούς που έχουν αποδεδειγμένα με pcr και σε αυτούς που δεν είναι σίγουροι ( μόνο self ή rapid test). Και τώρα αρχίζει η μεγάλη αναμονή της καρέκλας. Ο πυρετός ανεβαίνει. Έχω πάρει μαζί μου depon 1000 Το πίνω και ηρεμεί το τρέμουλο.Είμαστε περίπου 50 άτομα συνολικά σε αναμονή. Μετά από δύο-τρεις ώρες με καλούν στο ιατρείο για εξέταση Εκεί βρίσκεται ένας παθολόγος και δυο-τρεις νοσηλεύτριες. Μέ ακροάζεται ο παθολόγος, βρίσκει ακροαστικά, παίρνουν καρδιογράφημα οι νοσηλεύτριες, και μου παίρνουν και αίμα .Στη συνέχεια με οδηγούν σε ένα μικρό δωματιάκι. Απομονωμένα 3-4 άτομα με covid με ένα παράθυρο ανοιχτό. Αναμονή μεγάλη στην καρέκλα. Αρχίζει να ανεβαίνει πάλι ο πυρετός. Ειδοποιώ και μου φέρνουν έναν ορό αντιπυρετικό παρακεταμόλης, που με ανακουφίζει. Η αναμονή συνεχίζεται 2-3 ώρες πάλι, και εν τέλει αργά το βράδυ μας λένε ότι θα πάμε στο Πνευμονολογικό. Πράγματι μας οδηγούν εμάς τους τέσσερις και μας περνάνε απέναντι. Το κρύο του δρόμου που μεσολαβεί είναι νυχτερινό σοκ. Μας περνάνε μέσα από το τμήμα των επειγόντων. Εκεί το θέαμα και το πέρασμα είναι τραγικά. Διάδρομοι γεμάτοι ασφυκτικά, με φορεία, αναπηρικές καρέκλες ,κρεβάτια , άνθρωπους πολλούς, πάνω και κάτω, κάπου κρέμονται χέρια-πόδια, μορφές γερόντων και γιαγιάδων χαμένες στο άπειρο , και συ να προσπαθείς να περάσεις χωρίς να ενοχλήσεις κανέναν. Δύσκολο το κάθε βήμα μέσα από οιμωγές, αναστεναγμούς, αναθεματισμούς, εκνευρισμούς και άλλα, που φέρνουν στον ένα της τετράδας λιποθυμία . Όπως-όπως φτάνουμε σε ένα διπλό δωμάτιο, που εργάζονται, με μία στοίβα φακέλων , δύο πράσινοι διαφανείς ένστολοι του ιατρικού προσωπικού. Τους περιτριγυρίζουν καρέκλες, νιπτήρας, ένα ιατρικό κρεββάτι γεμάτο κούτες και πλυμένες προμετωπίδες. Η πόρτα γράφει κάτι από αιμοτολογικό. Παίρνω μια καρέκλα και συνεχίζω με αναμονή και υπομονή.
Περνάνε οι ώρες, αρχίζει το τρέμουλο του πυρετού πάλι, ξανά νοσηλεύτρια πρόθυμη, ορός και ηρεμία. Πρώτες πρωινές ώρες, τα μάτια κλείνουν και μου αλλάζουν καρέκλα, γιατί χρειάζονται το χώρο. Έτσι περνάει η νύχτα με ύπνο δεκαλέπτων.
Στο Πνευμονολογικό μας πληροφορούν δεν υπάρχει κρεββάτι. Μαζί και η πληροφορία ότι νοσούν από covid κάπου 90 γιατροί και νοσηλεύτριες του Ευαγγελισμού.
Έρχονται και με παίρνουν για αξονική τομογραφία. Ο μεταφορέας ακούει τον ήχο του κινητού μου και με ρωτάει αν ασχολούμαι με μουσική. Του λέω με κιθάρα, κι εγώ μου λέει, προσπαθώ αλλά δυσκολεύομαι. Άρχισε να με ρωτάει διάφορα γύρω από την κιθάρα πηγαίνοντας με. Φτάνουμε, μπαίνω μέσα κάνω την αξονική, με περιμένει, και πάλι συνεχίζει την κουβέντα για τις δυσκολίες του. Τον παροτρύνω να επιμένει χωρίς να κολλάει στο αποτέλεσμα αφού νιώθει όμορφα με αυτό που κάνει. Τελειώνει η βάρδια του και με χαιρετάει ευχαριστημένος με πολλές ευχές.
Επιστροφή στο γνωστό δωμάτιο για μερικές ώρες ακόμα και στο τέλος με οδηγούν σε ένα τριπλό δωμάτιο που είναι όλοι θετικοί, ξαπλωμένοι σε κρεβάτια, και κάποιοι καθιστοί, και περιμένω τη μεταφορά σε άλλο νοσοκομείο. Τελικά αυτό θα γίνει προς το μεσημέρι, αφού μου συμβεί πρώτα να δω δίπλα μου να γίνεται μία διασωλήνωση σε ένα γεροντάκι που υποστηριζόταν από ένα μηχάνημα με ένα ενοχλητικό ήχο.
Έτσι με ένα φάκελο γεμάτο υπό μάλης φεύγω για τη Σωτηρία, που και εκεί πάλι θα περάσω από εξετάσεις, εκτός από αξονική, και στο τέλος θα μπορέσω να ξαπλώσω, αργά τη νύχτα σε κρεββάτι, χωρίς μάσκα, μόνος μου. Το όνειρό μου.
Σε όλη αυτή την πάνω από 24 ώρες δοκιμασία μου , με κρατούσε η πίστη μου στη διαίσθηση ότι πρέπει να το ψάξω και να μην υποχωρήσω στα εμπόδια που ίσως βρω, και που βρήκα πέρα από κάθε φαντασία.
Η συνέχεια των άλλων ημερών, εκτός από τα θετικά για την υγεία μου αποτελέσματα των εξετάσεων, είχε τη συνέχεια της φροντίδας, του χαμόγελου και του ατέλειωτου τρεξίματος αυτών των γλυκύτατων στην κίνηση, ένστολων, ενδογήινων, νοσοκομειακών πράσινων διάφανων πλασμάτων και την απορία πώς αντέχουν ακόμα.
Εκείνα που ήταν απόντα υποδειγματικά σε αυτό το 24ωρο του τρόμου, ήταν τα κανάλια , όσο μπόρεσα να δω.
Μήπως τα είδατε εσείς;
Πέτρος Μπ.
