ΓΡΑΜΜΑ ΝΕΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ

Στις 24-5-11 όταν ανακοινώθηκε η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, στάθηκε ένας κόμπος στο λαιμό μου.
Το όραμα της ανεργίας με παρέλυσε.Τόσες προσδοκίες , τόση ανακούφιση,τόση χαρά που είχα νιώσει πριν λίγα χρόνια,όταν προσλήφθηκα μετά από ψυχοφθόρα αναμονή-αναζήτηση, γκρεμίζονταν.
Και τώρα τι κάνουμε ;
Η πρώτη απάντηση ήρθε από κάποιους λιμενεργάτες, που  έκαναν συμβολική κατάληψη-διαμαρτυρία το ίδιο βράδυ στα Κεντρικά και το πρωί τους είδα και χάρηκα.
Μαζί με άλλους συναδέλφους αντιδράσαμε αυθόρμητα, όπως όταν μπαίνει ένα σκουπίδι στο μάτι σου.
Έτσι ενωθήκαμε μαζί τους και κάπως πήραμε τα πάνω μας !
Δεν κράτησε πολύ αυτό. Οι φωνές κυρίως ενός συνδικαλιστή γιά ΄΄ανεύθυνες ενέργειες΄΄ ήρθαν σαν ψυχρολουσία. Λίγο πολύ ένιωσα όπως όταν ήμουν μικρή και με μάλωναν οι γονείς μου όταν έκανα κάτι που ξέφευγε από τη λογική τους. Και τώρα σ'αυτή την ηλικία να έχω ακόμα κηδεμόνα ;
''Σπάει η ενότητα'' λέει. Μα δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή άλλη δράση γιά να σπάσει η ενότητα.
Γιά ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, το σοβαρότερο για τους εργαζόμενους, θα έπρεπε να περιμένω τη συντονισμένη αντίδραση ; Και τι την εμπόδιζε να εκδηλωθεί ; Ίσα-ίσα που από τα μικρά φτάνεις στα μεγάλα. Τα πολλά ρυάκια δημιουργούν το χείμαρο.
Και αν αργούσε (όπως και άργησε) η συντονισμένη αντίδραση, να βράζουμε στο ζουμί μας και να γκρινιάζουμε σαν παιδάκια ;
Έμαθα στη ζωή μου, λίγο καθυστερημένα είναι αλήθεια, να εμπιστεύομαι και να κάνω αυτό που βγαίνει από μέσα μου. Τέρμα οι εκπτώσεις.
Μου πάει η ενότητα στη δράση και όχι στην αδράνεια.
Μου πάει η ποικιλία και η φαντασία στις αντιδράσεις και όχι η μονοτονία.
Θέλω να βλέπω εμένα με το διπλανό μου να δημιουργούμε και όχι απλά να εκτελούμε.
Θέλω να γίνονται οι αποφάσεις των πολλών και όχι των λίγων.
Θέλω εκπροσώπους που ζητάνε διαρκώς τη γνώμη μου και εκείνοι την εφαρμόζουν και συντονίζουν.
Θέλω συναδέλφους που πάμε μαζί στις ''μάχες'' με αισιοδοξία και όχι με σκυμμένο κεφάλι γιά την τιμή των όπλων.
                  Μην το βάλουμε κάτω !