Επίκαιρα τα λόγια του Μακρυγιάννη προς τους πολιτικούς:
'' Εβάλετε και νέον αρχηγό στο φρούριο της Κόρθος. Αχιλλέα τον έλεγαν, λογιότατο. Κι ακούγοντας τ'όνομα Αχιλλέα, παντυχαίνετε οτ'είναι εκείνος ο περίφημος Αχιλλέας. Και πολέμαγε τ'όνομα τους Τούρκους. Δεν πολεμάγει τ'όνομα ποτέ, πολεμάγει η αντρεία, ο πατριωτισμός, η αρετή. Κι ο Αχιλλέας ο δικός σας, ο φρούραρχος της Κόρθος, λεβέντης ήταν, <<Αχιλέγα>> τον έλεγαν. Είχε και το κάστρο εφοδιασμένο από τ'αναγκαία του πολέμου, είχε και τόσο στράτευμα. Όταν είδε τους Τούρκους του Δράμαλη από μακριά - και ήταν και καταπολεμισμένος από Ρούμελη, από Ντερβένια - βλέποντάς τον ο Αχιλλέας άφησε το κάστρο κι έφυγε, απολέμιστο. Να ήταν ο Νικήτας, έφευγε ; ο Χατζηχρήστος και οι άλλοι ; Όχι βέβαια. Ότι τον καρτέρεσαν αυτοί τον Δράμαλη στον κάμπο και τον αφάνισαν, όχι σ'εφοδιασμένο κάστρο, και σαν το κάστρο της Κόρθος. ''...
'' Όσοι έχουν την τύχη μας στα χέρια τους, όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι και μικροί, και υπουργοί και βουλευταί, το'χουν σε δόξα, το'χουν σε τιμή, το'χουν σε ικανότη το να τους ειπείς ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι έφεραν τόσα κακά στην πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι και τιμώνται και βραβεύονται. Όσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της πολιτείας.''
Και οι αγώνες του Μακρυγιάννη μετά, για Δημοκρατία και όχι Ολιγαρχία, είχαν σαν συνέπεια να υποστεί φυλακίσεις, διωγμούς και εξευτελισμούς κάθε είδους. Γράφει :
''...μου ρίχνουν πέτρες και μαγαρισιές ανθρώπινες απάνω μου :' Φάγε απ'αυτές, στρατηγέ Μακρυγιάννη, να χορτάσεις πού'θελες να κάνεις σύνταμα! '. Και μ'ανοίγουν τόσες νέες πληγές από τα χτυπήματα και από τ'αγκυλώματα...''
Και ο Γ.Σεφέρης λέει το 1943 για τον Μακρυγιάννη:
''..ήταν μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του ελληνισμού. Και η μόρφωση, η παιδεία που δηλώνει ο Μακρυγιάννης, δεν είναι κάτι ξέχωρο ή αποσπασματικά δικό του. Είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία. Κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα. Είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαικής παράδοσης του Γένους. Είναι η υπόσταση, ακριβώς αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει στα '21. Γι αυτό η λαϊκή μας παράδοση είναι τόσο σπουδαία....
Το περιεχόμενο της γραφής του Μακρυγιάννη είναι ο ατέλειωτος και ο πραγματικός αγώνας ενός ανθρώπου, που με όλα τα ένστικτα της φυλής του ριζωμένα βαριά μέσα στα σπλάχνα του, αναζητά την ελευθερία, το δίκιο, την ανθρωπιά...
...ο Μακρυγιάννης στάθηκε ο πιο ταπεινός αλλά και ο πιο σταθερός διδάσκαλός μου.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου