Εις μνήμην Μακρυγιάννη, Καραΐσκάκη, Διάκου, Κολοκοτρώνη,..

            Ο Τ(Ρ)ΟΠΟΣ ΜΟΥ

Αδέρφια, φίλοι και γονείς μέσα μου είναι ένα
όπως προγόνοι, σπιτικό, τόπος κι αγαπημένα
είν'ένας τρόπος μια πνοή που έρχεται και πάει
το πού θα πάω, τι θα πιώ, το κάτι που μεθάει

Αγάπη, εστία, έρωτας, πατρίδα και φιλία
δίνουνε χρώμα στη ζωή σαν έχουν απαρτία
ύμνος, παιάνας και κραυγή, φθόγγοι μ'ορθοφωνία
φέρνουνε φως, Απόλλωνα, Διόνυσο, αρμονία

Κάτι πολύ μοναδικό μα κρύβει μια παγίδα
να λησμονήσεις το ζουμί και να σου μείνει γίδα
σκληρή, άμαση, άνοστη που θα την περιφέρεις
πολλοί θα σε χλευάζουνε κι εσύ δεν θα το ξέρεις

Το κάθε μου ένα κύτταρο έχει λίγη Ελλάδα
το νιώθω στη συγκίνηση μα και στη φασολάδα
στο έξυπνο το χωρατό στο δρόμο στην πλατεία
σε υπερβολές που κρύβουνε μιά κάποια τραγωδία

Αγάπη, τρυφερότητα γυρεύει κι η πατρίδα
είναι ωραία, ατίθαση, δύσκολη κορασίδα
έχει κι ένα φιλότιμο που τα ξεπλένει όλα
και για τον ξένο πάντοτε γεμάτη η κατσαρόλα

Κι αν την υμνήσανε πολλοί απ'τα παλιά τα χρόνια
κάποιοι άλλοι την ξεχάσανε χαμένοι σε σαλόνια
τη δόξασαν όμως παιδιά, εγγόνια και παππούδες
που δεν μασάγαν κούμαρα όπως οι αλεπούδες

Κι αν την έχουν ταπεινώσει ξένοι αλλά και δικοί
της Παρασκευής το πένθος κρύβει μέσα Κυριακή
με Ανάσταση και γλέντι να καεί το πελεκούδι
μόλις το εγώ θα σμίξει με το εμείς σε νιό τραγούδι

                                                        Πέτρος M.