Πλατεία Συντάγματος 2011
Φανταστικό το θέαμα γύρω απ' το σιντριβάνι
κατάχαμα εσπερινά και η ζωή σεργιάνι
Φως Αττικό ξεχύνεται φωτίζει κάθε βράδυ
Το Εμείς νέος Παράδεισος και το Εγώ στον Άδη
Με ιερή ευλάβεια τρίλεπτο ομιλίας
Πληθαίνουν οι ομιλητές στο Δήμο της Πλατείας
Η λέξη η χρωματιστή καθάρια, φέρνει ρίγη,
διάφορη απ'της Βουλής που ομίχλη την τυλίγει
Ο λόγος ρέει αβίαστα ό εν αρχή και εν τέλει
Ακόμα και τον πόνο του να πει όποιος το θέλει
να βγάλει από μέσα του τα μύρια μαζεμένα
ναυάγια, που το βυθό σκεπάζουν σκουριασμένα
Με δίχως ήχο κίνηση για το υπέρ ή όχι
χαμόγελο με ανοχή γιατί ενώνει η κόχη
Επίμονοι υπερασπιστές κοινού χώρου για όλους
Ενδυμασία λεύτερη δίχως πρέπει κι ενστόλους
Με τα αστέρια από ψηλά στο ανοιχτό της φύσης
Χλόη και δέντρα στη σειρά χώρος για να καθίσεις
σε άγνωστου συνάντηση μα και γνωστού αντάμα
όνειρα για τ 'ανείπωτο και θα γενεί το θάμα
Ένα αγέρι ερωτικό δροσιά στο Καλοκαίρι
Δεν ξέρεις απ'τη μιά στιγμή η άλλη τι θα φέρει
χάος, δημιουργία, φως καθημερνή και σχόλη
Λιτό έχει συσσίτιο θα το γευτούνε όλοι
Το δίκιο μου το δίκιο σου δεν έχουν σημασία
στη γιορτινή συναίνεση βρίσκεται η ουσία
Νόμος ο λόγος ο απλός που 'χει ανθρωπιά και μπέσα
σφραγίδες και υπογραφές θα βρεις στο στήθος μέσα
Ομάδες για το κάθε τι φτιάχνονται στ' άψε σβήσε
Ποιός είμαι εγώ ποιός είσαι συ, ψάξιμο μέσ'το ζήσε
με μία χάρη παιδική που δεν χωρά κακία
μίσος, βία, φανατισμό, χλεύη και ειρωνεία
Το ψήφισμα παίρνει ζωή μετά από αιώνες
Η Πνύκα στέλνει μήνυμα ριγούνε οι κολώνες
Ερείπια ζωντανεύουνε κι η λαγαρή η σκέψη
χρόνους πολλούς μετά ξανά νέους καρπούς θα δρέψει
Οι αποφάσεις έχουνε των όλων τη σοφία
μαζί και έρωτα πλατύ μιά νέα συνουσία
ενώνει λόγο με ψυχή και το κορμί ταράζει
Ξόρκι για την ανάθεση τώρα η ζωή προστάζει
Κεφάλι παίρνει το υπέρ απ' το αντί σε κάτι
για ένα άλλο καλπασμό ξεσάμαρο το άτι
Δίχως χαμένους νικητές με μέσα που αγιάζει
ο τάχα ιερός σκοπός, που πουθενά δεν βγάζει
Ένας για όλους στέκεται και όλοι για τον ένα
και η ζωή μιά αγκαλιά, χάνεται η αρένα
αυτή η καθημερινή της πάρτης, του λοφίου,
θυσιαστήριο του αγνού, του απλού του μεγαλείου
Η φύση η πρωταρχική ξυπνά νύχτα και μέρα
Το άμωμο χαμόγελο πλανιέται στον αέρα
Νέοι καλλιτέχνες τ' άφατου του ζην ξάφνου γεννιούνται
με έργο τέχνης τη ζωή που πιά δεν καταριούνται
Κάποιοι το θαύμα θέλησαν με ψέματα να θάψουν
φοβήθηκαν μήπως φωτιές νέες ξανά ανάψουν
κι αν στα δεκάχρονα αυτά κρύψανε την ουσία
πυγολαμπίδες προμηνούν νέα φωτολουσία
Μαράθηκε ο νιός βλαστός παλιάς κατάρας θύμα
που σταματάει την ορμή μπερδεύοντας το βήμα
Οι σπόροι όμως που πέσανε και πάλι θα βλαστήσουν
κλαδιά, κορμιά, νέα, γερά, ζωή να αναστήσουν
Πέτρος Μπ.
