ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Στων βουνών την ολόμαυρη ράχη

περπατώντας η θλίψη μονάχη

βλέπει ανθρώπους και δέντρα να γνέφουν

πόνος και αποκαΐδια τους τρέφουν

Στη γωνιά τέρατα καρτερούνε

ράμφη μέταλλα θέλουν να πιούνε

ό,τι έχει με φως απομείνει

σε μιά νέα της γης σκοτοδίνη

Χαμηλά κάτω στην πεδιάδα

ετοιμάζουνε νέο Καιάδα

κάποιοι άλογοι πού'χουνε χάσει

την οσμή από χλόη και δάση

Τους τρελούς για να ρίξουνε μέσα

που ζητάνε αλήθεια και μπέσα

κι ό,τι ελεύθερο έχει απομείνει

σε μιά νέα του νου σκοτοδίνη

Και το σύνθημα ''πρώτο, να ζήσεις''

πάνω απ'όλα και τ'άλλα ν'αφήσεις

στα διακόσια τα χρόνια από τότε

το ακούς και ρωτάς από πότε;

Έγιν' είδος εν ανεπαρκεία

ο Αέρας κι η Ελευθερία

Μα κρατάμε του Μίκη τις βέδες

και του Μάνου αυτό ''Γειά σας παίδες''

Πέτρος Μπ.