ΚΡΙΣΙΜΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

Ζούμε σε καιρούς και κοινωνίες όπου οι κυρίαρχες αρχές που τους/τις χαρακτηρίζουν είναι το κίνητρο του κέρδους, η ιδιοτέλεια, ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός.

Με τις αρχές αυτές έχει συσσωρευτεί με τα χρόνια ένας τεράστιος πλούτος, μοναδικός στην ιστορία, σε λίγα χέρια, και παράλληλα τεράστια δύναμη για την υπεράσπιση του (δικαστική και εκτελεστική εξουσία, κόμματα, ΜΜΕ, μηχανισμοί βίαιης καταστολής, παρακρατικές οργανώσεις, παγκόσμιοι οργανισμοί, δεξαμενές σκέψης, λέσχες, ιδρύματα χρηματοδότησης, διανοούμενοι εξαρτημένοι κλπ.).

Η ζωή έχει αποδείξει ότι η υπερβολή, το πέραν του μέτρου, δημιουργεί στρεβλές καταστάσεις που τις υφίστανται με διαφορετικό τρόπο όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτό το γίγνεσθαι.

Έχουν δημιουργηθεί έτσι χρυσά κλουβιά προστασίας για τους λίγους και σκουριασμένα κλουβιά απαξίωσης για τους πολλούς. Ωστόσο και τα δύο είδη κλουβιών καταργούν την ελευθερία πρώτα απ' όλα.

Η υπερβολική συσσώρευση, στο ''στρατόπεδο'' των λίγων, των ''από πάνω'' , γεννάει αίσθηση ανικανοποίητου, απληστία, και σήψη, που εκδηλώνεται με διαφθορά και βιασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για λίγες στιγμές ανακούφισης από την μοναξιά του χρυσού κλουβιού τους .

Στο ''στρατόπεδο'' των ''από κάτω'' η αγωνία της επιβίωσης γεννά μίσος και εκδικητικές διαθέσεις ανατροπής της υπάρχουσας επώδυνης κατάστασης. Ιστορικά όμως, η όποια ανατροπή, μετά τον πρώτο διάστημα που γίνονται κάποιες αλλαγές για μια νέα πορεία, στη συνέχεια συνοδεύεται από ανάλογα φαινόμενα συγκέντρωσης δύναμης στην αρχή, και πλούτου στη συνέχεια, σε λίγους πάλι. Απλά αλλάζουν τα πρόσωπα.

Η μη συνειδητοποίηση των βαθύτερων αιτίων αυτών των καταστάσεων, που είναι η ύπαρξη εσωτερικών συγκρούσεων, και η μη πραγματοποίηση αλλαγών στο επίπεδο της συνείδησης φέρνει παρόμοια αποτελέσματα σε πείσμα των προθέσεων.

Αυτό το μίσος των πολλών για την υπάρχουσα κατάσταση από τη μια, και το ενδεχόμενο ανατροπής που φοβούνται οι ''από πάνω'' από την άλλη, τους κάνει να χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να τρομοκρατήσουν, διασπάσουν, καθηλώσουν και υποτάξουν τους ''από κάτω''. Κύριο όπλο τους ο γενικευμένος φόβος που στις μέρες μας πέρα από την εφαρμογή του ''διαίρει και βασίλευε'' σε ομάδες, κοινωνικά μορφώματα, φυλές ή έθνη, γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί στο κάθε άτομο με επανειλημμένα σοκ, οικονομικά και άλλα.

Παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία, πολλά και διαφορετικά : α) Οι δίδυμοι πύργοι το 2001 και η εργαλειοποίηση του γεγονότος με προπαγάνδα για ύπαρξη γενικευμένης αόρατης τρομοκρατικής απειλής , από τρομοκράτες της διπλανής πόρτας, και δημιουργία κατάλληλου κλίματος φόβου, καχυποψίας και περιορισμού των ελευθεριών. β) Η αντικαπνιστική υστερία με στοχοποίηση των καπνιζόντων το 2006. Πάλι ξεκινάει από τις ΗΠΑ που κυριαρχούν παγκόσμια μετά το 1989, όταν κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ. Χρησιμοποιούν το κάλπικο πρόσχημα, ότι αποβλέπουν στην υγεία των πολλών, σε μιά χώρα με το χειρότερο σύστημα υγείας, ακριβώς για τους πολλούς. Ο στόχος πάλι είναι η υποταγή των πολλών σε εντολές και η διαίρεση της κοινωνίας, χωρίς αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων που θα σέβονται και τις δύο κατηγορίες. γ) Η προσπάθεια τρομοκράτησης με εργαλειοποίηση διάφορων παλαιότερων ιών που απέτυχε και δ) η τελευταία απόπειρα για χρησιμοποίηση του ιού sars-cov-2 που εμφανίστηκε πριν δύο χρόνια. Eχοντας πλέον σχετική εμπειρία και έχοντας κάνει καλύτερη προετοιμασία αξιοποίησής των ιών, εφάρμοσαν διόγκωση των αριθμών, έντονη προπαγάνδα εξαπάτησης και διασποράς φόβου, αποκλεισμό με κάθε τρόπο της διαφορετικής άποψης, απειλές, και τέλος εγκατάλειψη των ασθενών σε ένα υποβαθμισμένο Τριτοβάθμιο σύστημα υγείας και σε ένα σχεδόν ανύπαρκτο Πρωτοβάθμιο . Αυτό είχε σαν συνέπεια υπερβολικά μεγάλο αριθμό θυμάτων τόσο από covid όσο και από άλλες ασθένειες. Ο χειρισμός της πανδημίας με τα εκατομμύρια θύματα είναι εύγλωττος για τις απεγνωσμένες επιλογές των από πάνω'' να διατηρήσουν αυτά που έχουν, και που οδηγούν εν τέλει ακόμα και σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε Ανατολή και Δύση.

Τα προβλήματα των 4 παραδειγμάτων κατά βάθος τα γεννάει το ίδιο το υπάρχον παρά φύσιν μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας, με το βιασμό φύσης και ανθρώπου. Ένα μοντέλο που προσπαθεί ακόμα και τα προβλήματα που γεννάει, να τα αντιμετωπίσει με τρόπο που θα το συντηρήσουν και παραπέρα ενισχύσουν.

Η σύγχρονη τεχνολογία που απελευθερώνει θέσεις μηχανικά επαναλαμβανόμενης εργασίας και προχωράει με την τεχνητή νοημοσύνη και σε πιό σύνθετες εργασίες, χρησιμοποιείται πάλι για την ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση των λίγων και την παράλληλη εξουδετέρωση της διαμαρτυρίας αυτών που χάνουν την εργασία τους και απειλείται η ζωή τους, χωρίς να γίνεται καμία προσπάθεια για προγραμματισμένη μετάβαση.

Είμαστε πλέον σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Δύο κατευθύνσεις φαίνεται να ξανοίγονται.

Η μία κατεύθυνση είναι η πολύωρη εργασία για τις θέσεις που συνεχίζουν να υπάρχουν, με εργαζόμενους που ο χρόνος τους είναι κατά το πλείστο στη διάθεση της εταιρείας . Για την τεράστια στρατιά των ανέργων, μεθοδεύεται ένα επίδομα οριακής επιβίωσης, που τους καθιστά νεοζητιάνους, χωρίς δυνατότητα διαμαρτυρίας και χωρίς δημιουργική συμμετοχή στον κοινωνικό ιστό, που έτσι διαλύεται σε μονάδες ανίσχυρες και πλήρως ελεγχόμενες. Παράλληλα για τους ανέργους και τους συνταξιούχους συντελείται η δημιουργία εξευγενισμένων Καιάδων για την ελάττωση του αριθμού τους(υποτυπώδες δημόσιο σύστημα υγείας και κοινωνικών παροχών).

Η άλλη κατεύθυνση οδηγεί σε σταδιακή απελευθέρωση από μηχανικές εργασίες και συμπεριφορές για εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου, ελάττωση των ωρών εργασίας και/για εξάλειψη της ανεργίας , επιλογή εργασίας ανάλογα με το ταλέντο και τη δημιουργική συμμετοχή στην κοινότητα, με παράλληλη προσφορά του έργου στην κοινωνία, που αυτόν τον πλούτο τον μοιράζεται, και είναι τόσος ώστε να εξασφαλίζει μία απλή και επιλεγμένα λιτή ζωή, που δεν καταστρέφει τον άνθρωπο και τη φύση. Είναι μία κατεύθυνση, ένας δρόμος, που μπορεί να ''ανοίγεται καθώς βαδίζει'' η κοινωνία συνειδητά, ανάλογα με τις ανάγκες του σημείου που βρίσκεται στην πορεία της. Είναι ένας δρόμος συμμετοχής και ευθύνης του κάθε πολίτη. Είναι ένας δρόμος για μια κοινωνία για όλους.

Η επιλογή της κατεύθυνσης και του δρόμου για μιά κοινωνία για όλους δεν στρέφεται εναντίον κανενός, αλλά υπερβαίνει την σημερινή ''λογική'' κοινωνικής συγκρότησης, με καθημερινές παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς της ζωής που χρειάζονται το ''άλλο'', το ριζικά διαφορετικό, το ''πρώτα ο άνθρωπος με τη φύση''. Παρεμβάσεις με αυτοσεβασμό και σεβασμό του άλλου, που είναι προϋπόθεση δημοκρατικής ισοτιμίας, συνεργασίας και συναίνεσης.

Η επιλογή είναι υπόθεση καθημερινή όλων όσων συνειδητοποιούν την σημερινή αδιέξοδη κατάσταση και βλέπουν την αναγκαιότητα της δημιουργικής αυτενέργειας, χωρίς ανάθεση σε άλλους για να σκεφτούν και να αποφασίσουν. Η κάθε μέρα χαρακτηρίζεται από τη συνειδητή ή μη συνειδητή επιλογή και πορεία του ενός ή του άλλου δρόμου. Η κάθε μέρα είναι σημαντική γιατί η ζωή είναι άθροισμα στιγμών. Η πρόκληση είναι καθημερινή και όπως λέει και ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ ''Η θάλασσα του κινδύνου, της αμφιβολίας και της άρνησης, γύρω στου ανθρώπου το μικρό νησάκι της βεβαιότητας, τον προκαλεί στο τόλμημα του αγνώστου''.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ