….Το στραπάτσο των καθηγητών μπορεί
να συνέβη τώρα αλλά έχει προδιαγραφεί χρόνια τώρα. Από την
ανυπαρξία ουσιαστικών συλλογικών διαδικασιών, από την κυριαρχία αυταπατών για
πρόσκαιρες σωτηρίες, από την απονεύρωση εσωτερικών ζυμώσεων στον κλάδο, από την
ανάθεση σε ανεπαρκείς ηγεσίες, από την ύπαρξη κοντόφθαλμων λογικών, από την
διατύπωση αιτημάτων για το μερικό και όχι για το σύνολο, από την απαξίωση αξιών
όπως, αλληλεγγύη, αγώνας, θυσία, συλλογική δουλειά. Από την επανάπαυση,
την αποχαύνωση και την υποταγή.
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν
εντοπίζονται μόνο στον χώρο των καθηγητών αλλά στο σύνολο σχεδόν των
επαγγελματικών ομάδων. Είναι κάποιες από τις αιτίες που η εξαθλίωση
στον τόπο μας, γίνεται κανόνας και ένας οδοστρωτήρας σαρώνει και λιώνει όποιο
δικαίωμα αξιοπρέπειας και ζωής υπήρχε.
Ξέρω
πως ένας δυναμικός μαζικός αγώνας, με καθαρούς στόχους και αποφασιστικότητα,
δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όπως λέγεται καθημερινά «στην εποχή της κρίσης
προέχει η ατομική επιβίωση…». Μόνο που στην προσπάθεια για ατομική
επιβίωση καταγράφουμε συλλογικούς θανάτους.
Η περίπτωση των καθηγητών δεν ανέδειξε κάτι νέο. Το
αντίθετο. Ανέδειξε κάτι πολύ παλιό. Ή θα αγωνιστείς σοβαρά, με μέθοδο,
οργάνωση, μαζικότητα και αν χρειαστεί και κόστος, ή θα ζήσεις σαν ραγιάς. Και
μάλιστα σύμφωνα με τα τελευταία επενδυτικά σχέδια, σαν κινέζος ραγιάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου