Έζησα και δούλεψα μερικές δεκαετίες στο λιμάνι.
Ο χώρος γοητευτικός με συντροφιά τη θάλασσα.
Οι συνάδελφοι, οι πιό πολλοί, απλοί, άμεσοι και συναισθηματικοί, ιδιαίτερα οι εργατοτεχνίτες.
Η εργασία που έκανα είχε πολλά περιθώρια να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο, αρκεί να είχες την όρεξη. Ευτυχώς την είχα και πέρασα καλά. Ποτέ δεν είπα ''Ωχ, αύριο Δευτέρα''. Μου έδινε χαρά να κάνω καλά αυτό που έκανα, πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα.
Κάποτε τέλειωσε και αυτός ο κύκλος της ζωής και είμαι συνταξιούχος. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να φύγω αργότερα, αλλά με έσπρωξε η βίαιη πραγματικότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια με την κρίση, τα μνημόνια και η καθημερινή αβεβαιότητα.
Η συνειδητοποίηση τους πρώτους μήνες, ως συνταξιούχος, ήταν καταλυτική. Βίωσα την μεγάλη ανάγκη του ελεύθερου χρόνου που έχει ο κάθε άνθρωπος. Την καλύτερη δουλειά να κάνεις, κάθε μέρα 8 ώρες +2 διαδρομή, γιά σειρά ετών παθαίνεις ''στρέβλωση''. Γυρίζεις σπίτι και έχεις ελάχιστα περιθώρια να κάνεις κάτι έξω από το σπίτι ή και μέσα σε αυτό, που να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.
Μοναδική απόλαυση το φαί και παραδίνεσαι αμαχητί στην τηλεόραση. Γίνεσαι έτσι εύκολη λεία για τους μηχανικούς της ψυχής να σου περάσουν ό,τι θέλουν ( κάτι ξέρουν οι ''από πάνω'' σε όλο το κόσμο, που ενισχύουν οικονομικά τα ΜΜΕ, που είναι πάντα ελλειμματικά).
Έτσι ο άνθρωπος, που για να είναι ισορροπημένος χρειάζεται να καλλιεργεί και να αναπτύσσει όλες τις πλευρές του (σώμα, μυαλό και ψυχή), όταν δουλεύει 8-10 ώρες την ημέρα, δεν έχει χρόνο ούτε γιά να γυμνάσει το σώμα του, ούτε για πνευματικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, ούτε για επαφή με τη φύση και τον έρωτα ούτε για να ασχοληθεί με τα κοινά. Η ζωή του είναι στρεβλή και μονότονη.
Τώρα που βγήκα στη σύνταξη, και έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, μπορώ να επιλέγω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω, για όλες τις πλευρές μου, χωρίς ασφυκτικούς προγραμματισμούς.
Νιώθω πιό άνθρωπος. Δεν οδηγείται όλο το δυναμικό μου σε μια κατεύθυνση.
Σκέφτομαι πόσο πιό ωραία μπορεί να γίνει η ζωή, άμα το συνειδητοποιήσουμε αυτό και αλλάξουμε μερικά πράγματα άμεσα σήμερα και παραπέρα αν οραματιστούμε για αύριο.
Επειδή κάποια που θεωρήθηκαν στην εποχή τους ουτοπίες (8ωρο, αργία Σαββάτου, κοινωνική ασφάλιση, δωρεάν παιδεία, ταξίδια στο διάστημα κλπ) έγιναν πραγματικότητες όταν το πίστεψαν πραγματικά οι άνθρωποι, έτσι σαν αφορμή γιά στοχασμό θα πω και εγώ τη δικιά μου ουτοπία.
Σκέφτομαι να παίρναμε παγκόσμια μια απόφαση για 4ωρη ημερήσια εργασία με αποδοχές που να εξασφαλίζουν μια απλή ζωή, με πραγματικά δωρεάν παιδεία και υγεία.
Αυτόματα θα εξαφανιζόταν η ανεργία και άνθρωποι χαρούμενοι και ελεύθεροι θα δημιουργούσαν έναν ωραίο κόσμο χωρίς ανάγκη αρρωστημένης απόδρασης (ναρκωτικά) ή επανάληψης αυτού που βιώνεις από αυτούς που έχουν την δύναμη (κλοπή και βία). Ένα κόσμο με ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και πολύπλευρες προσωπικότητες. Ένα κόσμο ανθρώπινο.
Ίσως ο εφιάλτης της κρίσης που ζούμε τώρα να αποτελέσει κίνητρο για κάτι τέτοιο ή παρόμοιο, και να ξεφύγουμε τόσο από την σημερινή κατάσταση, όσο και από το ψευτοόνειρο που προηγήθηκε, της αλόγιστης κατανάλωσης και του προσωπικού βολέματος.
Καλή μας συνέχεια συνάδελφοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου