Oι μεγάλες αλήθειες και ο μύθος

 Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού ιδρύματος Bertelsmann «η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα από τις 14 χώρες που μελετήθηκαν στην οποία η συμμετοχή της στην ενιαία αγορά,  που συγκροτήθηκε το 1993, και στην ΕΕ γενικότερα, είχε ως αποτέλεσμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να είναι μικρότερο το 2012 απ’ ό,τι θα ήταν αν δεν ήμασταν μέλη της Ένωσης» (Καθημερινή 29-7-2014, σελ. 26).
 Οι οικονομολόγοι του Bertelsmann υπολογίζουν ότι το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα ήταν το 2012 κατά 190 ευρώ υψηλότερο αν δεν ήμασταν μέλη της Ε.Ε., σε αντίθεση με τους Γερμανούς των οποίων το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν κατά 680 ευρώ υψηλότερο και των Δανών κατά 720 ευρώ.

ΟΛΠ : Το Σκωτσέζικο ντούς συνεχίζεται

1. Δείγμα των ημερών:

η ΣΣΕ του ΟΛΠ Α.Ε.,

διαβάστε εδώ: http://dockworkers.blogspot.gr/2015/06/blog-post_12.html

2.  Απόσπασμα από ένα άρθρο:      
''...Θα μπορούσε να ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό, οι δανειστές και οι εγχώριοι συνεργάτες τους ( Πρόκειται για τους ίδιους που κέρδισαν τις εκλογές το 2009 με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και στη συνέχεια υπέγραψαν τις Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια. Πρόκειται για τους ίδιους που κέρδισαν τις εκλογές το 2012 με σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων και στη συνέχεια τα εφάρμοσαν με υπερβάλλοντα ζήλο νεοφώτιστου.) θέλουν την Ελλάδα να παραμένει στο ευρώ, γιατί μόνο έτσι θα την ελέγχουν, αλλά θέλουν επίσης να έχει μισθούς και συντάξεις Βουλγαρίας, τιμές Ελβετίας και φόρους Σουηδίας και όλα αυτά για να μη γίνει Αργεντινή! Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να προτείνει και να συζητάει αλλαγές στο ΦΠΑ, στο φόρο εισοδήματος, στις συντάξεις, στις εργασιακές σχέσεις και κυρίως να αποδέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις των στρατηγικών υποδομών της χώρας (ΟΛΠ, ΟΛΘ, περιφερειακά αεροδρόμια κ.λ.π). ‘Όλα αυτά συνθέτουν το περιεχόμενο ενός τρίτου Μνημόνιου...''

 Του Νίκου Ιγγλέση (το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 11.6.2015)

O MHXANOΔΗΓΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ή ''ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ'' ή Η ΑΝΑΘΕΣΗ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Αν κάποιος βρει δουλειά σαν μηχανοδηγός στο μετρό, θα πρέπει να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες και οι πιθανότητες για αυτοσχεδιασμούς είναι μηδενικές. Όποιες και αν είναι οι πολιτικές ή φιλοσοφικές του αντιλήψεις, δεν μπορούν επηρεάσουν τη δουλειά του. Είτε είναι αναρχικός είτε είναι φασίστας θα οδηγήσει το τρένο με τον ίδιο τρόπο, αν δεν θέλει να χάσει την δουλειά του. Τα δρομολόγια είναι προκαθορισμένα και η μόνη ελευθερία που έχει είναι να ακολουθεί με ευλαβική πίστη τις οδηγίες. Αλλιώτικα απολύεται. Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι είναι και οι «κανονικές κυβερνήσεις» που έχουν αποδεχτεί το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτό καθιερώθηκε από τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον».

Το βάθος αυτής τη συμφωνίας ήταν η κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών και κατ’ επέκταση της πολιτικής, που έπρεπε να βρει έναν νέο ρόλο. Η πραγματική εξουσία γίνεται αόρατη. Αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών, δεν είναι πλέον οι κυβερνήσεις αλλά το διεθνοποιημένο κεφάλαιο μέσα από πανίσχυρους οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Ακόμα είναι οι κολοσσιαίες συμβάσεις, που επεξεργάζονται, εν κρυπτώ και παραβύστω, μέτρα που θα καθορίσουν τις τύχες και της Ευρώπης και του Ειρηνικού. Το δίκαιο της εταιρεία υπερισχύει του εθνικού Δικαίου. Τι χρεία έχουμε πλέον μαρτύρων για να δούμε ποιος πραγματικά κυβερνάει;

Τι ρόλο παίζουν πια οι κυβερνήσεις; Να εξαφανίσουν κάθε λαϊκό κεκτημένο και να μετατρέψουν τους πολίτες σε μια άβουλη μάζα που κλαίγεται για τη φτώχεια της και την ανεργία της και να παρηγορείται με ότι ποιο ασήμαντο έχει να της δείξει η TV. Τελικά ποιος είναι ο κυβερνητικός «τσελεμεντές» που είναι υποχρεωτικός για κάθε κυβέρνηση; Ας τον παραθέσουμε επιγραμματικά για να βοηθήσουμε τους νέους πολιτικούς, που είναι ευρωπαϊστές χωρίς να μιλούν καμιά ευρωπαϊκή γλώσσα και γνωρίζουν την Ευρώπη μόνο μέσα από οργανωμένα ταξίδια (και από εδώ κατάλαβαν τη σημασία του ευρώ). Το πρώτο πράγμαείναι η ελαχιστοποίηση του κράτους και η κατάργηση κάθε κοινωνικής πρόνοιας. Και αυτό σημαίνει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις. Το δεύτερο είναι η απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και του διεθνούς εμπορίου που δρουν ανεξέλεγκτα. Είναι αυτό που λέει ο λαός «μπείτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά με δώσετε». Μετά έρχεται η δημόσια κοινή περιουσία που πρέπει να δοθεί σχεδόν τσάμπα στους ιδιώτες. Και εδώ μπαίνει ένα ερώτημα. Π.χ. τα λιμάνια, το ηλεκτρικό, το νερό, τα αεροδρόμια, κάποια νησιά, περιοχές- φιλέτα είναι του κράτους ή του λαού; Όλα αυτά δεν προοριζόταν για το κοινό καλό; Με ποιανού χρήματα έγιναν; Μήπως είναι μια περιουσία αυτού του λαού που την καταληστεύει το κράτος, με το αζημίωτο βέβαια, αν σκεφτούμε τη συνομοταξία των ποικίλων «τσοχατζόπουλων»; Ακολουθεί η απορρύθμιση της εργασίας. Μπαίνεις στην αγορά όπως σε γέννησε η μάνα σου. Στην ουσία αυτό σημαίνει πως πιάνεις δουλειά σαν σκλάβος. Το αφεντικό σε πληρώνει όσα θέλει, χωρίς ωράριο και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την εργασία σου. Και εδώ καλούνται και οι επενδυτές. Αν το ωρομίσθιο στην Ελλάδα γίνει φτηνότερο από αυτό στο Μπαγκλαντές, θα μας προτιμήσουν γιατί θα γλιτώσουν το κόστος μεταφοράς.

Όποια κυβέρνηση ξεφύγει από αυτούς του κανόνες την τρώει η αράχνη μαρμάγκα. Τα αόρατα και ορατά κέντρα εξουσίας δεν διαπραγματεύονται με αυτήν αλλά προσπαθούν να την ανατρέψουν. Και σε αυτόν τον θανάσιμο εναγκαλισμό έπεσε η κυβέρνηση Τσίπρα και έχασε πέντε πολύτιμους μήνες, κυβερνώντας με το πρόγραμμα Σαμαρά-Βενιζέλου. Στη καθημερινή ζωή του κόσμου τίποτα δεν άλλαξε. Πολλοί περίμεναν πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν να ψήφιζε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που θα τη δέσμευε για μια τετραετία. Θα ακολουθούσε η κατάργηση των μνημονίων και θα έπαυε να εξυπηρετεί το χρέος, μέχρι να μάθουμε ποιο είναι το πραγματικό και ποιο το πλαστό. Θα πάγωνε όλες τις συμβάσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων, μέχρι να δούμε ποιες έγιναν με διαφάνεια και προς το συμφέρον του Ελληνικού Δημοσίου. Και μετά να πηγαίναμε στις Βρυξέλλες. Σαν κύριοι, όχι σαν κλητήρες. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι ακόμα γνωστά τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων. Αλλά η πεποίθηση μου είναι πως οι «εταίροι» μας με τις εδώ «εταίρες» τους θέλουν ανατροπή της κυβέρνησης. Και, στην καλύτερη περίπτωση, τον πλήρη εξευτελισμό της και την πλήρη υποταγή της. Και οι μηχανισμοί για να ανατρέψουν εκλεγμένες «αιρετικές» κυβερνήσεις υπάρχουν και έχουν όνομα. Είναι η NED, το καινούργιο όνομα της πολιτικής CIA, που ανατρέπει κυβερνήσεις με λαϊκές κινητοποιήσεις και εξαγοράζοντας ΜΜΕ, δημοσιογράφους, πολιτικούς, μη κυβερνητικές-οργανώσεις, συνδικάτα κ.λπ. –είδαμε τη δράση της τόσο στην ανατολική Ευρώπη όσο και στη Λατινική Αμερική.

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι με λίγο ερωτικό Παπαδιαμάντη

Ο αφηγητής θαυμάζει μια πανέμορφη κόρη που κολυμπά και ξαφνικά την βλέπει να κινδυνεύει, να βυθίζεται. Πέφτει στη θάλασσα να την σώσει και :

''...εβυθίσθην, ήρπασα την κόρην εις τας αγκάλας μου και ανήλθον....Ησθάνθην ότι προσεκολλάτο το πλάσμα επάνω μου...Επί πόσον ακόμη θα το ενθυμούμαι εκείνο το αβρόν, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης, το οποίον ησθάνθην ποτέ επάνω μου επ'ολίγα λεπτά της άλλως ανωφελούς ζωής μου! Ήτο όνειρον, πλάνη, γοητεία. Και οπόσον διέφερεν από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις, από όλας τας λυκοφιλίας και τους κυνέρωτας του κόσμου η εκλεκτή, η αιθέριος εκείνη επαφή! Δεν ήτο βάρος εκείνο, το φορτίον το ευάγγαλον, αλλ'ήτο ανακούφισης και αναψυχή. Ποτέ δεν ησθάνθην τον εαυτό μου ελαφρότερον ή εφ'όσον εβάσταζον το βάρος εκείνο...Ήμην ο άνθρωπος, όστις κατώρθωσε να συλλάβη με τας χείρας του προς στιγμήν έν όνειρον, το ίδιον όνειρό του...''
                                                              Από το διήγημά του '' Όνειρο στο κύμα''