Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Αν κάποιος βρει δουλειά σαν
μηχανοδηγός στο μετρό, θα πρέπει να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες και οι
πιθανότητες για αυτοσχεδιασμούς είναι μηδενικές. Όποιες και αν είναι οι
πολιτικές ή φιλοσοφικές του αντιλήψεις, δεν μπορούν επηρεάσουν τη δουλειά του. Είτε
είναι αναρχικός είτε είναι φασίστας θα οδηγήσει το τρένο με τον ίδιο τρόπο, αν
δεν θέλει να χάσει την δουλειά του. Τα δρομολόγια είναι προκαθορισμένα και η
μόνη ελευθερία που έχει είναι να ακολουθεί με ευλαβική πίστη τις οδηγίες.
Αλλιώτικα απολύεται. Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως
έτσι είναι και οι «κανονικές κυβερνήσεις» που έχουν αποδεχτεί το μοντέλο του
νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτό καθιερώθηκε από τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον».
Το βάθος αυτής τη συμφωνίας ήταν η
κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών και κατ’ επέκταση της πολιτικής, που έπρεπε
να βρει έναν νέο ρόλο. Η πραγματική εξουσία γίνεται
αόρατη. Αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες των
λαών, δεν είναι πλέον οι κυβερνήσεις αλλά το διεθνοποιημένο κεφάλαιο μέσα από
πανίσχυρους οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των
ΗΠΑ. Ακόμα είναι οι κολοσσιαίες συμβάσεις, που επεξεργάζονται, εν κρυπτώ και παραβύστω,
μέτρα που θα καθορίσουν τις τύχες και της Ευρώπης και του Ειρηνικού. Το δίκαιο
της εταιρεία υπερισχύει του εθνικού Δικαίου. Τι
χρεία έχουμε πλέον μαρτύρων για να δούμε ποιος πραγματικά κυβερνάει;
Τι ρόλο παίζουν πια οι κυβερνήσεις; Να εξαφανίσουν κάθε λαϊκό
κεκτημένο και να μετατρέψουν τους πολίτες σε
μια άβουλη μάζα που κλαίγεται για τη φτώχεια της και την ανεργία της και να
παρηγορείται με ότι ποιο ασήμαντο έχει να της δείξει η TV. Τελικά ποιος είναι ο
κυβερνητικός «τσελεμεντές» που είναι υποχρεωτικός για κάθε κυβέρνηση; Ας τον παραθέσουμε επιγραμματικά για
να βοηθήσουμε τους νέους πολιτικούς, που είναι ευρωπαϊστές χωρίς να μιλούν
καμιά ευρωπαϊκή γλώσσα και γνωρίζουν την Ευρώπη μόνο μέσα από οργανωμένα
ταξίδια (και από εδώ κατάλαβαν τη σημασία του ευρώ). Το
πρώτο πράγμαείναι η ελαχιστοποίηση του κράτους και η κατάργηση
κάθε κοινωνικής πρόνοιας. Και αυτό σημαίνει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις. Το
δεύτερο είναι η απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και
του διεθνούς εμπορίου που δρουν ανεξέλεγκτα. Είναι αυτό που λέει ο λαός «μπείτε
σκύλοι αλέστε και αλεστικά με δώσετε». Μετά έρχεται η δημόσια κοινή
περιουσία που πρέπει να δοθεί σχεδόν τσάμπα στους ιδιώτες. Και εδώ μπαίνει ένα
ερώτημα. Π.χ. τα λιμάνια, το ηλεκτρικό, το
νερό, τα αεροδρόμια, κάποια νησιά, περιοχές- φιλέτα είναι του κράτους ή του λαού;
Όλα αυτά δεν προοριζόταν για το κοινό καλό; Με ποιανού χρήματα έγιναν; Μήπως
είναι μια περιουσία αυτού του λαού που την καταληστεύει το κράτος, με το
αζημίωτο βέβαια, αν σκεφτούμε τη συνομοταξία των ποικίλων «τσοχατζόπουλων»;
Ακολουθεί η απορρύθμιση της εργασίας. Μπαίνεις στην αγορά όπως σε γέννησε η
μάνα σου. Στην ουσία αυτό σημαίνει πως πιάνεις δουλειά σαν σκλάβος. Το αφεντικό σε
πληρώνει όσα θέλει, χωρίς ωράριο και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την εργασία
σου. Και εδώ καλούνται και οι επενδυτές. Αν το ωρομίσθιο στην Ελλάδα γίνει
φτηνότερο από αυτό στο Μπαγκλαντές, θα μας προτιμήσουν γιατί θα γλιτώσουν το
κόστος μεταφοράς.
Όποια κυβέρνηση ξεφύγει από αυτούς
του κανόνες την τρώει η αράχνη μαρμάγκα. Τα αόρατα και ορατά κέντρα εξουσίας
δεν διαπραγματεύονται με αυτήν αλλά προσπαθούν να την ανατρέψουν. Και σε αυτόν
τον θανάσιμο εναγκαλισμό έπεσε η κυβέρνηση Τσίπρα και έχασε πέντε πολύτιμους μήνες,
κυβερνώντας με το πρόγραμμα Σαμαρά-Βενιζέλου. Στη καθημερινή ζωή του κόσμου
τίποτα δεν άλλαξε. Πολλοί περίμεναν πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς το πρώτο
πράγμα που θα έκανε θα ήταν να ψήφιζε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που θα τη
δέσμευε για μια τετραετία. Θα ακολουθούσε η κατάργηση των μνημονίων και θα
έπαυε να εξυπηρετεί το χρέος, μέχρι να μάθουμε ποιο είναι το πραγματικό και
ποιο το πλαστό. Θα πάγωνε όλες τις συμβάσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων, μέχρι
να δούμε ποιες έγιναν με διαφάνεια και προς το συμφέρον του Ελληνικού Δημοσίου.
Και μετά να πηγαίναμε στις Βρυξέλλες. Σαν κύριοι, όχι σαν
κλητήρες. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι ακόμα γνωστά τα
αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων. Αλλά η πεποίθηση μου είναι πως οι «εταίροι»
μας με τις εδώ «εταίρες» τους θέλουν ανατροπή της κυβέρνησης. Και, στην
καλύτερη περίπτωση, τον πλήρη εξευτελισμό της και την πλήρη υποταγή της. Και οι
μηχανισμοί για να ανατρέψουν εκλεγμένες «αιρετικές» κυβερνήσεις υπάρχουν και
έχουν όνομα. Είναι η NED, το καινούργιο
όνομα της πολιτικής CIA, που ανατρέπει κυβερνήσεις με λαϊκές κινητοποιήσεις και
εξαγοράζοντας ΜΜΕ, δημοσιογράφους, πολιτικούς, μη κυβερνητικές-οργανώσεις,
συνδικάτα κ.λπ. –είδαμε τη δράση της τόσο στην ανατολική Ευρώπη όσο και στη
Λατινική Αμερική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου