Γενέθλιο

Με σκέψη ληξιαρχική πόσο είμαι με ρωτάνε κάποιοι γνωστοί περαστικοί που έρχονται και πάνε θέλουνε μιά κατάταξη κάτι συνηθισμένο για ένα μυαλό στο μέτρημα που είναι εθισμένο

Τους απαντώ ειλικρινά, απλά, με παρρησία μη ψάχνουν σ'ένα νούμερο να βρούν την ηλικία είναι κι αυτή μυστήριο για τη ζωή τη ζώσα μοναδικό, αεικίνητο που δεν χωρά στο ''τόσα''

Η ηλικία καθενός είναι μεγάλο πράγμα δεν είναι ένας αριθμός μα ένα κάποιο μάγμα που έχει και βιώματα κι αισθήματα και σκέψη κι αν της τα βγάλεις όλα αυτά σίγουρα θα στερέψει

Για τα γονίδια αν θα πώ είμαι εκατό περίπου που όλο πάνε κι έρχονται σαν τον πορθμό του Ευρίπου όσο για το συναίσθημα είμαι εικοσιπέντε για σκέψη και για λογισμό κάπου τριανταπέντε

Για κείνο πέρα απ'το μυαλό κει γύρω στα πενήντα για τα πολλά βιώματα περίπου ενενήντα Αυτά αντάμα αν τα δεις φτιάχνουν την ηλικία και εκείνη η ληξιαρχική μικρή έχει σημασία

Χαίρομαι όσα έζησα είχα μεγάλη τύχη να φτάσω εδώ που έφτασα, γκρεμίζοντας και τείχη που ήταν φτιαγμένα από αλλωνών σκέψεις και δοξασίες και μ'εμποδίζαν για να δώ ορίζοντα, οπτασίες

Πέτρος Μ.

25/5/2011 -25/5/22020 : Αναδύθηκε πριν από εννέα χρόνια στην πλατεία Συντάγματος, μαζί με το πρόταγμα της Άμεσης Δημοκρατίας, απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα από το Κίνημα των Πλατειών, και φούντωσε πάλι τώρα στον καιρό της πανδημίας :

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Μιά λέξη πού'χει απέραντο το βάθος και το πλάτος φιλανθρωπία αν γενεί να ο Πόντιος Πιλάτος μια λέξη που αναδύθηκε απ'της καρδιάς τα βάθη δεν λογαριάζει διαφορές παθήματα και λάθη

Τη μάθαμε στο Σύνταγμα στα δίσεκτα τα χρόνια τότε που εφάνη ο Διγενής ξανά σε νέα αλώνια έγινε κίνημα καρδιάς κι ανέμισε παντιέρα μ'όλα τα χρώματα της Γης σε νύχτα και ημέρα

Μας λέει λόγια τρυφερά και αυστηρά αντάμα ''έχεις κι εσύ όπως κι εγώ αυτό που λένε νάμα'' δεν δίνει μόνο υλικά δεν βλέπει μόνο σώμα έχει και νου και λογισμό και έρωτα ακόμα

Τον άλλο νιώθεις μέσα σου κι όχι στο παραέξω στη μπόρα του τα πόδια σου δεν λες ''να μην τα βρέξω'' κι αν σε πειράζει κάποτε κάποια αχαριστία είναι που χάνεις που και που του κόσμου την ουσία

Συμπάσχεις γι'αυτό νοιάζεσαι και οίκτος δεν χωράει πιό πάνω εγώ πιό κάτω εσύ κρασί είναι που χαλάει Το δώρο έχει έμβλημα και δεν έχει αρμόδιο είσαι εσύ μοναδικός στο κάθε επεισόδιο

Μιά κοινωνία άκτιστη προσμένει μας στο βάθος η Αλληλεγγύη προπομπός με όνειρο και πάθος του κόσμου όλα τα καλά χέρια διαρκώς θ'αλλάζουν ''τα πάντα ρεί'' και τα νερά ποτέ δεν θα λιμνάζουν

Οι ρόλοι πάνε κι έρχονται δίχως νά'ναι ψεγάδι πότε να είσαι ο κουβάς και πότε το πηγάδι

Πέτρος Μ.

Καιρός για αναστοχασμό και ριζικές αλλαγές μέσα μας και έξω

ΠΡΩΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ Ξύπνημα πριν το χάραμα ο νους κι η φαντασία κάνουν ζευγάρι φωτεινό μέσα σε συνουσία ταξίδι ξεκινήσανε στιγμή ευλογημένη να δουν τον παραλογισμό που είπαν ειμαρμένη

Αφετηρία τα παλιά κείνα τα πρώτα χρόνια γεννιότανε το όνομα, το εγώ, και τα καψώνια έλα να φας, μα δεν πεινώ, άκου εγώ τι λέω ψάχνω για καταφύγιο όταν πονώ ή κλαίω

Ύστερα ήρθε το σχολειό θανάτου ακινησία το πρωινό το ξύπνημα η πρώτη αφασία το μάθημα τροφή σκληρή κολλάει στο στομάχι κι ο διπλανός αντίπαλος θανάσιμη η μάχη

Πολλά τσιτάτα έμαθα νά'μαι αρεστός στους άλλους κι ήμουν μαζί μ' ασπρόμαυρους ανθρωποπαπαγάλους ποιός θ'ακουστεί, ποιός θα φανεί, ποιός θα επιβάλλει το σωστό κι αν μόνος είναι αδύνατο ψάχνω για κύκλωμα κλειστό

Και πάντα εν ονόματι εγκλήματα τελούνται χάνονται όλα τα πρόσωπα μάζες δοξολογούνται πόλεμοι, βία κι όλα αυτά πάντα για το καλό μας που θά'ρθει αν εξοντωθεί ο κάθ'ένας εχθρός μας

Αφύσικη διαδρομή κι όμως την είπαν φύση πως είναι τάχα ανθρώπινη και μού'χουνε αφήσει μια δύσκολη κληρονομιά και ψάχνω απεγνωσμένα φάρμακο για πολλά δεινά που βρήκανε κι εμένα

Ιοί πολλοί πλακώσανε το Εγώ και το δικό μου το δίκιο μου, ο φόβος μου και τ'όπλο το επ'ώμου σκοντάφτω πάλι στο Παιδί, κει στην αφετηρία λέω να το πιάσω απ'την αρχή, μοναδική ευκαιρία

Πέτρος Μ.

ΜΗΤΕΡΑ Είχε σέβας κι ήταν πρώτη μέσα στην κοινότητα και την αγαπούσαν όλοι ήταν η ποιότητα μήνυμα έστελνε σπουδαίο για αγάπη προσφορά ζωή νέα εγεννούσε, άγνωστη η αποφορά

Μα περάσανε τα χρόνια και τ'αρσενικό με θράσος σήκωσε ψηλά κεφάλι, ήθελε να ειν'ο άσσος που τα πάντα τα ορίζει και γυναίκα και παιδιά και μοναδικό αφέντη θέλει νά'χει τη σοδειά

Και την πτώση συνοδεύει η γνωστή κληρονομιά που παιδεύει ανιόντες, κατιόντες με τη μιά φτάνει κι η αχαριστία κι όλοι δυσαρεστημένοι κι από την ωραία σχέση άραγε τι απομένει;

Νά΄την και η προστασία που μου γίνεται συνήθεια χάνομαι δίχως να βρίσκω τη δική μου την αλήθεια και με τη συμβία πάντα να ξεσπάει ένας καυγάς γιατί το φαΐ δεν είναι σαν εκείνο της μαμάς

Η Μητέρα πού'χει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια σαν γεράσει κάνει κόνξες και ζητάει παρακάλια υποχρέωση να νιώθουν τα παιδιά της δια βίου φωτοστέφανο για κείνη κι όχι μόνο του αγίου

Αν δεν βρούμε τη μητέρα και αυτή τον εαυτό της θα μας μένει η γιορτή της κι όχι εκείνη η ποιότης που΄χε στα παλιά τα χρόνια κι όλο κάτι μας θυμίζει το πηγάδι που όλο δίνει και ξανά πάντα γεμίζει

Μάνα, μητέρα και μαμά μία καρδιά μεγάλη μα η δική μου η ζωή δεν είναι για χαλάλι να χαίρεσαι αν έμαθα μόνος μου να βαδίζω και το τραγούδι μου για σε λεύτερος να σφυρίζω Πέτρος Μ.

1η του Μάη

1η του Μάη

Πρωτομηνιά, Πρωτομαγιά της Άνοιξης καμάρι

    με μυρωδιές και χρώματα, λουλούδια και χορτάρι

 δοξαστική στη γέννηση, στον κόπο, στον ιδρώτα

   του δουλευτή που ξεγεννά την πλάση απ'τα πρώτα

Μέρα είναι σημαδιακή για κάθε ένα εργάτη

που τον διατάζει ξωτικό με την σκυφτή τη πλάτη

πούχει κουσούρι άσχημο Θεό νάχει το χρήμα

κι αν σακατεύει άλλες ζωές δεν τον αγγίζει κρίμα

Μα είναι και του Έρωτα αυτή η πρώτη μέρα

τα σώματα ανασταίνονται Άνοιξη πέρα ως πέρα

γυρεύουν τ'άλλο το κορμί να σμίξουν με ουσία

σ'ένα χορό δοξαστικό που λένε συνουσία

Το χρώμα που της δώσανε είναι ένα κόκκινο βαθύ

από γαρύφαλλο που ανθεί και αίμα που έχει χυθεί

για να'χουν πλέρια  ομορφιά πλάση και κοινωνία

και να αναβλύζει από παντού κρυμμένη αρμονία

Τ' άλλο μισό του ουρανού σαν βγήκε να δουλέψει

διπλό το βάρος ένιωσε σκοτείνιασε η σκέψη

φώναξε μιά Πρωτομαγιά κει στο Σικάγο πέρα

''ψωμί και τριαντάφυλλα θέλουμε κάθε μέρα''