ΤΟ 1821 ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ

Είχε μάνα πού'χαν κλείσει μέσα σ 'ένα μοναστήρι

κι έναν άφαντο πατέρα μέλισσα μαζί και γύρη

Μπεσαλής, αψύς, λεβέντης, αθυρόστομος, παιδάκι

ενοιαζόταν για τους άλλους κι όχι για τον Καραϊσκάκη

Λευτεριά διαλαλούσε με τη σπάθα τη μεγάλη

για ζωή που από τα πρώτα έδειχνε πως θά'ταν άλλη

Σήκωσε μαζί με άλλους τις κολώνες τις πεσμένες

που τις είχαν κάποιοι άλλοι από χρόνια ξεχασμένες

Πάλεψε με τα θηρία δίχως διόλου να κιοτέψει

και το σχέδιο στη μάχη τού'ρχονταν με μιάς στη σκέψη

Δίδαξε γραμματισμένους πού'χαν χάσει τη ψυχή τους

πως στην τόλμη και το δίκιο έχει αξία η ζωή τους

Κι αν τον πρόδωσαν δικοί του με τους ξένους τότε αντάμα

έχει μείνει μια για πάντα του λαού το μέγα θάμα

Όλοι πιά τον μνημονεύουν δίπλα στον Κολοκοτρώνη

και το δρόμο τους τραβάνε νέοι τώρα απογόνοι