Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      13η συνέχεια

Γ. Θεσμοί  Μια ριζική αλλαγή στο οικονομικό και το πολιτικό πεδίο προϋποθέτει και συνεπάγεται ταυτόχρονη αλλαγή και σε κρίσιμους θεσμούς. 

     α) Ιδιοκτησία-Κληρονομιά. Σε μια κοινωνία ελεύθερων δημιουργών, το ατομικό δημιούργημα (περιουσία) ανήκει πρώτα στον δημιουργό του και μετά στην κοινωνία ολόκληρη. Δεν έχουν θέση παρασιτικές καταστάσεις όπως η ιδιοποίηση πραγμάτων από μη δημιουργούς, που είναι οι κληρονόμοι. Η κατάργηση της κληρονομιάς θα έχει σαν συνέπεια ο κάθε ένας να δημιουργεί σε κλίμακα φυσιολογική και όχι αφύσικη, και να μην συσσωρεύει, όπως σήμερα, σπαταλώντας τη ζωή του και τα διαθέσιμα υλικά μέσα για να εξασφαλίσει΄΄ανίκανους΄΄ ανασφαλείς κληρονόμους. Η κοινωνική συνοχή θα παραμερίσει την ανασφάλεια και ο άνθρωπος θα χαίρεται το σήμερα, δημιουργώντας για τις πραγματικές ανάγκες του. Η ζωή από μαρτύριο για τους πολλούς και λαχείο για τους λίγους, θα γίνει δώρο για όλους.

    Παρόμοια και το συλλογικό δημιούργημα ανήκει στην κοινωνία και δεν μπορεί να το ιδιοποιείται ο ιδιώτης. Από την ανελεύθερη φάση της κατοχής των πραγμάτων από λίγους,  που σκλαβώνει και  τον κάτοχο και τους πολλούς, θα περάσει η κοινωνία στη ελεύθερη φάση της συνυπεύθυνης χρήσης από όλους. Τα μέσα παραγωγής-επιχειρήσεις θα πρέπει να περνούν σταδιακά σε κοινωνικό (αποκεντρωμένο-ευέλικτο) και όχι κρατικό (συγκεντρωτικό-γραφειοκρατικό ) έλεγχο και διαχείριση. Και οι παραγωγικές μονάδες θα συνδέονται για αμοιβαίο όφελος με την τοπική κοινωνία. Οι επιχειρήσεις θα συντονίζονται μεταξύ τους στη βάση των κοινωνικών αναγκών μετά από συλλογικές αποφάσεις σε ευρύτερο πεδίο. Και το χρήμα, για όσο καιρό θα είναι αναγκαίο να υπάρχει, δεν θα τοκίζεται. 

    β) Γάμος-Οικογένεια-παιδιά.  Απελευθέρωση της συνύπαρξης δύο ανθρώπων από κάθε κοινωνική και οικονομική σύμβαση και ελεύθερη επιλογή του τρόπου που θα συνυπάρξουν. Ο καθένας επιλέγει το σχήμα που ανταποκρίνεται στο βαθύτερο είναι του και αναζητά την αμοιβαιότητα. Κανείς δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και κανένας φορέας δεν μπορεί να καθορίσει ή επιβάλει ένα παραδεκτό σχήμα.

        Η οικογένεια δεν θα πρέπει να είναι το κλειστό σημερινό σχήμα της πλήρους αυθαιρεσίας, της αμοιβαίας καταπίεσης αλλά και της εξαντλητικής επιβάρυνσης κάποιων (κυρίως των γυναικών). Θα πρέπει να μετατραπεί σε πρώτο σχολείο συνεργασίας, αγάπης, ελευθερίας, αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και κοινωνικής ένταξης. Ανοιχτός πυρήνας στην κοινωνία και όχι ανταγωνιστικό γκέτο, που αναπαράγει άτομα υποταγμένα ή εξουσιαστικά, δηλαδή ανελεύθερα, και κατάλληλα για τη διατήρηση και την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος.

       Τα παιδιά δεν θα θεωρούνται ιδιοκτησία κανενός. Την φροντίδα τους θα έχουν πρώτα οι γονείς, αλλά με την ουσιαστική βοήθεια της κοινωνίας (σε επίπεδο τοπικό και όχι απρόσωπο κεντρικό), έτσι ώστε να είναι εξασφαλισμένα σε κάθε περίπτωση από γονικές ή κοινωνικές αδιαφορίες, αυθαιρεσίες ή εγκατάλειψη (ολοήμεροι δωρεάν παιδικοί σταθμοί και σχολεία με πολύ ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι). Θα τους εξασφαλίζεται η όλο και μεγαλύτερη συνύπαρξη με άλλα παιδιά, που είναι και το φυσιολογικό τους περιβάλλον καθώς και η επαφή με τη φύση που εξανθρωπίζει.

      γ) Θρησκεία. Διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, που δημιουργεί στρεβλώσεις και στα δύο.   Αποδοχή στην πράξη της θρησκείας σαν ελεύθερης πνευματικής επιλογής, η ύπαρξη της οποίας, τόσο πνευματικά όσο και υλικά, στηρίζεται στους πιστούς της και μόνο. Το να πιστεύει κάποιος ή όχι και το τι πιστεύει είναι προσωπική του υπόθεση, που δεν πρέπει να αλλοιώνεται από την κρατική παρέμβαση με υποστήριξη ή απαγόρευση.  Συνεχίζεται