Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      11η συνέχεια

Α. Οικονομία  Η διαχείριση των δυνάμεων της παραγωγής και η διανομή του παραγόμενου πλούτου θα πρέπει να αλλάξουν παίρνοντας υπόψη : 

   α) την ύπαρξη του τεράστιου αυτοματοποιημένου παραγωγικού δυναμικού, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο εάν ενταχθεί σε αυτό και το γιγαντιαίο δυναμικό παραγωγής οπλικών συστημάτων. 

   β) την ύπαρξη τεράστιου οικονομικού αποθέματος μετά την έκρηξη των αυτοματοποιημένων δυνάμεων της παραγωγής, κυρίως τα τελευταία 50 χρόνια (οι καταθέσεις σε off shore εταιρείες είναι περίπου 12 τρις. δολάρια, ποσό ικανό για την επίλυση του υποσιτισμού για 400 χρόνια, από στοιχεία του ΟΗΕ). 

   γ) την σταδιακή αντικατάσταση, που έχει συντελεστεί, του δημιουργικού ιδιοκτήτη της πρώτης φάσης του καπιταλισμού από τον παρασιτικό χρηματιστηριακό διαχειριστή κεφαλαίων.  

   δ) ότι η διαχείριση των μονάδων παραγωγής γίνεται από μια καλά  αμειβόμενη τεχνοκρατική ομάδα και όχι από τους ιδιοκτήτες-μετόχους.

   ε) τα τεράστια αυξανόμενα νούμερα της ανεργίας.

   στ) το ανεβασμένο μορφωτικό επίπεδο μίας όλο και αυξανόμενης μερίδας του πληθυσμού. 

   Όλα τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι όχι μόνο είναι δυνατή αλλά επιβάλλεται μια αλλαγή στη διαχείριση των παραγωγικών δυνάμεων. Η αλλαγή θα έχει σαν άξονες : 

   α) τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων (με συνέπεια την αύξηση του ενδιαφέροντος, της δημιουργικότητας άρα και της παραγωγικότητας, προς όφελος τους υλικό και πνευματικό). 

   β) την ύπαρξη του ελεγχόμενου κέρδους σαν κίνητρου ανάπτυξης για όσο καιρό το πνευματικό και το υλικό επίπεδο της ανθρωπότητας θα το έχει ανάγκη. 

Τα βασικά κίνητρα της ανθρώπινης δραστηριότητας σήμερα είναι η επιβίωση, η δημιουργία, το κέρδος, η έρευνα, και οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου ή των ατόμων με προβλήματα αυτοεξυπηρέτησης. Σε κάθε εποχή και στάδιο ανάπτυξης ένα από τα κίνητρα αυτά έχει τον αποκλειστικό ή τον κυρίαρχο ρόλο και τα άλλα συνυπάρχουν με διαφορετική βαρύτητα. Μια κοινωνία όπως η σημερινή, που μπορεί να λύσει ή αλλού έχει λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, θα πρέπει σιγά-σιγά να περιορίζει το κίνητρο του κέρδους, που ανταποκρίνεται σε μια κατώτερη βαθμίδα οικονομικής  κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης και να προσανατολίζεται στην ανάδειξη της δημιουργικότητας και εκείνο της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών σε κυρίαρχους άξονες.

   γ) την ελάττωση των ωρών εργασίας ώστε να εξαφανιστεί η ανεργία και να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος για τις άλλες δραστηριότητες (πολιτικές, κοινωνικές, ψυχαγωγία, άθληση, τέχνες). 

   δ) την ορθολογική διανομή του παραγόμενου πλούτου ( σήμερα οι 200 μεγαλύτερες ιδιωτικές περιουσίες αντιστοιχούν στα εισοδήματα του 47% των κατοίκων της γής).

Η κατώτερη αμοιβή θα πρέπει να είναι ικανή για μια αξιοπρεπή διαβίωση, κοινωνικά συμφωνημένη, άρα και αποδεκτή. Από εκεί και πάνω η αμοιβή θα είναι ανάλογη με το προσφερόμενο έργο με συντελεστές πάλι από κοινού συμφωνημένους σε κοινωνικό επίπεδο . Η ψαλίδα ανάμεσα σε ανώτερη και κατώτερη αμοιβή δεν θα πρέπει να δημιουργεί συνθήκες διαβίωσης για τους λίγους εντελώς ξένες από εκείνες των πολλών, γιατί διαφορετικά έχουμε την αποξένωση των λίγων από τον κοινωνικό ιστό και το σπάσιμο της συνοχής του, με όλες τις συνέπειες.

     Απαραίτητη προϋπόθεση για μια  κοινωνία συνεκτική με αλληλοσε-βασμό και αλληλεγγύη: η εργασία και ο τρόπος ζωής του καθενός να είναι εξασφαλισμένο δικαίωμα και αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής και όχι ζήτημα τύχης, αναγκαστικής λύσης ή επιβολής.
     Τα παραπάνω, συνολικά, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν πλήρως σε μία μόνο χώρα, γιατί κάτω από την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού θα κατέρρεε. Ωστόσο τα βασικά μπορούν να εφαρμοστούν ξεκινώντας από τα κάτω σε μικρή κλίμακα (τοπική, κλαδική κλπ) που συνεχώς θα διευρύνεται.

      Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί και παγκοσμιοποιημένες λύσεις (τουλά-χιστον στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες γιατί οι άλλες είναι σί-γουρο ότι θα ακολουθήσουν ). Τώρα πλέον υπάρχουν δυνατότητες και παραδείγματα διευρυμένων διεθνών συνεννοήσεων, συνεργασιών και κανονισμών. Για παράδειγμα όπως έχουν συμφωνηθεί διεθνείς κανονι-σμοί πιστοποίησης ISO για την ποιότητα των προϊόντων και των διαδι-κασιών παραγωγής, θα μπορούσαν να περιλάβουν οι κανονισμοί και τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας, την ελάχιστη αμοιβή σε σχέση με το κόστος διαβίωσης κ.λ.π., για να παίρνει έγκριση διάθεσης το παραγό-μενο προϊόν. Συνεχίζεται