Για μια άλλη παγκοσμιοποίηση

      15η συνέχεια

     στ) Επάγγελμα-κοινωνικός μισθός. Η ελεύθερη επιλογή επαγγέλματος, ανάλογα με την κλίση του καθενός, είναι προϋπόθεση και βασικός συντελεστής μιάς ελεύθερης κοινωνίας. Γιαυτό θα πρέπει να υπάρχει οικονομική ανεξαρτησία των νέων από τους γονείς τους μετά τα 18. Να χορηγείτα κοινωνικός μισθός,  το απαραίτητο  κατά περίπτωση διάστημα (σπουδές, εξειδίκευση, κ.λ.π.), για στέγη και έξοδα διαβίωσης  μέχρι την έναρξη της κανονικής εργασίας.

Η εργασία εν συνεχεία θα είναι προϊόν ελεύθερης και συνειδητής επιλογής και σαν τέτοια θα αποτελεί έκφραση του δημιουργικού δυναμικού και των προσωπικών δεξιοτήτων-ταλέντων. Δεν θα είναι άμεση ή έμμεση ικανοποίηση των φιλοδοξιών ή των απαιτήσεων των γονιών ή προïόν στενών οικονομικών κριτηρίων. Θα είναι παράγων ζωτικότητας και όχι αγγαρεία. Παράγων κοινωνικής προσφοράς και όχι καταδίκη ατομικής επιβίωσης. Θα είναι απαλλαγμένη από την κατ’ανάγκη συμμόρφωση για να μην απολυθεί (σημερινός ιδιωτικός τομέας ) ή από την παρασιτική νοοτροπία του βολέματος και της εξασφαλισμένης μη δημιουργικής μονιμότητας (σημερινός δημόσιος τομέας στις Δυτικές κοινωνίες ή εφαρμοσμένο σοσιαλιστικό μοντέλο στις Ανατολικές ).

    ζ) Υγεία. Η πρώτη ελευθερία του ανθρώπου είναι η ελευθερία της ύπαρξης. Αυτή πέρα από την τροφή απαιτεί και καλή υγεία. Οι φροντίδα για την υγεία πρέπει να εξασφαλίζεται ισότιμα και δωρεάν για όλους. 

Θα πρέπει να δοθεί βάρος στην προληπτική ιατρική, που προϋποθέτει ανθρώπους ενημερωμένους  σε θέματα υγείας και ενεργητικούς, που παρατηρούν και φροντίζουν τη σωματική, ψυχική και πνευματική τους υγεία, σε δημιουργική συνεργασία με τους ειδικούς. Σήμερα είναι παθητικοί αποδέκτες γνωματεύσεων και φαρμάκων, που θεοποιούν τον γιατρό και υποτιμούν τις δικές τους δυνατότητες.

Επίσης ο προσανατολισμός της ιατρικής θα πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της αναζήτησης και θεραπείας των αιτίων και όχι των συμπτωμάτων των ασθενειών. 

Ο γιατρός να εστιάζει στον κάθε ασθενή σαν  μοναδική περίπτωση και όχι στην ασθένεια. Να έχει μια συνολική εικόνα της πραγματικότητάς του ασθενή, δηλαδή, σωματική (προηγούμενες ασθένειες, διατροφή κλπ), ψυχική (συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα ) και πνευματική (ενημέρωση για θέματα υγείας και υγιεινής ζωής). Να τονώνει την άμυνα του οργανισμού και την αυτοθεραπεία και όχι να δημιουργεί φαρμακολαγνεία και εξαρτήσεις. Τα φάρμακα να είναι συμπλήρωμα της θεραπείας και αναγκαίο κακό και όχι πανάκεια.  Συνεχίζεται