Καλή χρονιά να έχουμε

μ'αγάπη και με ομορφιά

και στης ζωής τον πίνακα

κάθε στιγμή μιά πινελιά

 https://youtu.be/APyi2yBWs5U

Χρόνια πολλά Αρχόντισσες και Άρχοντες αντάμα

όλοι μαζί να ζήσουμε μιας γέννησης το θάμα

Από τα λόγια τα παλιά την προκοπή δεν είδα

έμπνευση από τα παιδιά που είναι η ελπίδα

https://youtu.be/achpMM5YsxM

 ΕΙΔΗΣΕΙΣ (οι άλλες)

Η ΑΣΘΕΝΗΣ : «Νικήτρια από τη μάχη που έδωσε με τον κορονοϊό βγήκε μία υπεραιωνόβια 102 ετών, που πήρε εξιτήριο από το Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας μετά από εικοσαήμερη νοσηλεία».

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ : «Η αγάπη και το πείσμα για ζωή νικάει κάθε κακό.... » δήλωσε ο διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ : '' ..από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα..''

https://youtu.be/jj0jIwdN0X0

 ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Ικαριώτης, από πολύτεκνη οικογένεια, πέντε αδέρφια. Το 1973 ήταν 18 ετών. Ήρθε στην Αθήνα κι έγινε παιδί γιά όλες τις δουλειές, οικοδόμος, ελαιοχρωματιστής, ό,τι έβρισκε.

Όταν είχε χρόνο σκάρωνε στίχους και μουσικές με την κιθάρα του. Ποιητής της πιό πρόχειρης και ανόθευτης έμπνευσης.

Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ανεβασμένος στην πύλη κουνούσε την ελληνική σημαία.

Έπεσε όταν μπήκε το τανκ . Μετά τον έπιασαν, τον πήγαν στο Χαϊδάρι και τον βασάνισαν.

Παρέμεινε ανώνυμος. Κάποιοι φίλοι του μόνο ήξεραν.

Ύστερα μπάρκαρε και κάποτε βγήκε στην Αμερική. Δεν τον χώραγε όμως ο τόπος και γύρισε στο νησί του.

Έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν ''Αλμπάνο''.

Το Καλοκαίρι του 1993, στις μεγάλες πυρκαγιές του νησιού, προσπάθησε να σώσει κάποιους γέροντες από τη φωτιά. Τό'χε στο αίμα του. Δεν ήθελε εγκλωβισμένους. Έμπαινε μέσα σε όλα. Αγαπούσε τη ζωή. Μπήκε στη φωτιά και δεν βγήκε ποτέ. Ήταν 38 χρονών.

Τον έλεγαν Γιώργο Κηρύκου

                  Εποχή πανδημίας

Πανδημία, επιδημία η ουσία είναι μία

χάνεται ξανά το μέτρο σε αυτήν την τρικυμία

πολλοί πάλι θα την κάνουν και θα πάρουν και το σίτο

με το σύνθημά το ίδιο ''ο σώζων εαυτόν σωθήτω''

Το μαζί θα γίνει χώρια ο παπάς και το ραβδί του

και στο δέντρο θα απομείνει μοναχό κάθε κλαδί του

Το παιδί χάνει τη μάνα και η μάνα το παιδί της

κι η ζωή μιά πεθαμένη που τη δάγκωσε αστρίτης

Βάλε μάσκα βγάλε μάσκα άλλο πάνω άλλο κάτω

με μπερδεύουνε και βλέπω στον ορίζοντα τον πάτο

κάποιοι μας τα λένε έτσι κάποιοι άλλοι λένε άλλα

τρικυμία στο κρανίο νιώθω κάπως σαν μπουκάλα

Μας χωρίζουνε οι φόβοι για ιούς και άλλα τέτοια

ξεθυμαίνουν οι αγάπες μένουν μοναχά τα ντέρτια

χάνεται κι η λογική μας η θολούρα κυριεύει

και η ασυναρτησία με τη φρόνηση παλεύει

Μου μιλάνε για υγεία εγώ όμως αρρωσταίνω

στριμωξίδι, φασαρία και ποτέ δεν ξαποσταίνω

κι αν πληροφορία ψάχνω απ'την τηλεόρασή μου

άλλα αντ'άλλων κι η ευθύνη είναι μοναχά δική μου

Νιώθω ένοχος αν βήξω και αν κάνω χειραψία

το μυαλό αμέσως πάει σε κρανίο, νεκροψία

Την ταβέρνα αποζητάω να τσουγκρίσω ποτηράκι

Το τραπέζι της παρέας στου σπιτιού το σαλονάκι

 Το μεγάλο ΟΧΙ είναι και σήμερα, 

που απειλείται  η κυριαρχία και η ακεραιότητα της χώρας μας από ''φίλους'' και εχθρούς, 

ΕΠΙΚΑΙΡΟ και ΑΝΑΓΚΑΙΟ

                                 ΕΞΟΥΣΙΕΣ

Το ναρκωτικό το μέγα μακριά από κάθε ουσία

θα το βρείς νύχτα μέρα και το λένε εξουσία

μάστιγα και πανδημία έχει γίνει από παλιά

το γνωρίζουν πρώτοι απ΄όλους τα αθώα τα παιδιά

Εξουσία ο πατέρας μεσ΄την οικογένεια

εξουσία τ'άφεντικό του θράσος και αγένεια

εξουσία οι από πάνω σε όσους έχουν από κάτω

και δεν σταματάν ακόμα κι αν αγγίξουνε και πάτο

Και αν δύναμη φαντάζει είναι μιά αδυναμία

σαν ναρκωτικό νεκρώνει κάθε μιά ευαισθησία

και μονότονα πηγαίνει απ'την άνοδο στην πτώση

με τη σκέψη να κολλάει διαρκώς μόνο στη δόση

Άρχοντες, δικτατορίσκοι, υπουργοί, πρωθυπουργοί

παίρνουν τη μεγάλη δόση στο χαμό είν'αυτουργοί

η χαρά τούς έχει αφήσει μένει μόνο η αγωνία

και ο φόβος για καρτέρι κάπου σε καμιά γωνία

Δεν υπάρχει μόνο έξω σε εμπόρους, βαποράκια

αν ψαχτούμε λίγο μέσα όλοι έχουμε σποράκια

που τα σπέρνουν κάθε μέρα το Εγώ και το δικό μου

και το όπλο που πληγώνει πάντα βρίσκεται επ'ώμου

Κι αν το βλέπουμε στους άλλους τους γνωστούς και τους μεγάλους

και το δάχτυλο τους δείχνει όμως τους ξεχνάει τους άλλους

που έχουν φτιάξει την ταινία που προβάλλεται στον τοίχο

κι έχει μέγεθος μεγάλο και εκκωφαντικό τον ήχο

Και το πιό κοινό στοιχείο των ανθρώπων ως εικός

πως εν τέλει ο καθένας είναι διαφορετικός

η εξουσία το ξεχνάει όλοι ίδιοι κι όλα οικεία

και το παιδικό το γέλιο είδος εν ανεπαρκεία

                        Τι είμαι ;

Χρόνια οι εξερευνήσεις συνεχίζονται αενάως

μέσα μου και αντικρίζω κάθε τόσο ένα χάος

κι ύστερα αναρωτιέμαι ποιός ρωτά ποιός απαντάει

μα ο παρατηρητής μου σιωπά και δεν μιλάει

Ψάχνω παρελθόν θυμώνω, ενοχές και αδικία

πανικόβλητος στο μέλλον πάλι η ίδια ιστορία

άγχος, φόβος, τι θα γίνει; Χάρυβδη αλλά και Σκύλα

απ'το μπρος πάω στο πίσω κάπου γίνομαι Σιβύλλα

Νιώθω ωστόσο μία γλύκα και μιάς λίμνης ηρεμία

όταν χάνονται για λίγο φόβος μα και αγωνία

είναι κάτι που συμβαίνει πάντα στο εδώ και τώρα

και μιά δύναμη αναβλύζει δίχως βιάση δίχως φόρα

Και εν τέλει ξεπροβάλλει το ερώτημα τι είμαι;

είμαι ό,τι λεν οι άλλοι, διαδόσεις ή και φήμες;

είμαι αυτό που κουβαλάω απ'τα παιδικά τα χρόνια;

ή της τύχης το παιχνίδι σε αλάνες και σαλόνια;

Τι δεν είμαι μόνο βρίσκω με το ψάξιμο της σκέψης

δύσκολα το συνεχίζω θα μουσκέψεις και θα ρέψεις

μου φωνάζουν κάποιοι φίλοι του όσα πάνε κι όσα ρθούνε

δεν μου αρέσω τους φωνάζω μα αυτοί δεν με ακούνε

Βρίσκω ένα σωρό σκουπίδια και κωλύματα και πρέπει

σαν κρεμμύδι ξεφλουδίζω για να βρω το εντός πού ρέπει

και γυμνός για λίγο αν μένω στιγμές είναι μαγικές

το γνώθι σαυτόν με αφήνει σε αισθήσεις μυστικές

            Θα πεθάνουμε σαν Χώρα ;

Σαν χάνοι το τσιμπήσαμε το κάθε νέο δόλωμα

με δάνεια τα χτίσαμε τα Γόμορρα και Σόδομα

φρούδες ελπίδες πλαστικές ψεύτικα μεγαλεία

γινήκαν της καταστροφής τα νέα εργαλεία

Νόμοι και διατάγματα, φτώχεια και πλειστηριασμοί

μνημόνια και ενοχές, φόβοι, απειλές και εγκλεισμοί

τσακίζουνε την ύπαρξη κλέβουνε την ικμάδα

κι απόμεινε δίχως καπνό η κάθε καμινάδα

Σαν χώρα πως πεθαίνουμε κάποιες φωνές μας λένε

κι αν φαίνεται υπερβολικό μυριάδες τώρα κλαίνε

με μάσκες κρύβουν πρόσωπα στα μάτια η αγωνία

κατάθλιψη, απόγνωση, αέρα, ασφυξία

Πουλάνε ό,τι έχουμε σε άνισο παζάρι

κλέβουνε και τον οβολό μέσα από το παγκάρι

ο δρόμος σπίτι έγινε άστεγοι ένα γύρω

και τα σκουπίδια φτιάχνουνε το νέο μας το μύρο

Να μην κιοτέψουμε μας λεν τη δύσκολη την ώρα

απ'τα παλιά κάποιες φωνές που νοιάζονται τη Χώρα

''μιά χούφτα ήμασταν και μεις κι ήταν βαθύ το τραύμα

μα με την τρέλα οδηγό το κάναμε το θαύμα

μην περιμένετε Αθηνά αν δεν κουνάτε χέρι

θύελλα φτιάχνει τ 'όμορφο του καθενός αγέρι

προσμένει αναγέννηση νέος χρυσός αιώνας

αν δεν κουρνιάστε άβουλοι στο σπίτι της ματρόνας''

Έναρξη σχολικής χρονιάς

 Περί παιδείας, Μάνος Χατζηδάκις από ''Τα σχόλια του Τρίτου''

''Τι εννοούμε λέγοντας παιδεία ;

Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο και ακίνητο με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ;

Ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης και ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιάς ιπτάμενης φυγής προς τ'άστρα ;

Αυτήν την παιδεία δεν την προσφέρουν δωρεάν και την αποσιωπούν, γιατί δεν υπηρετεί συστήματα''

 Κατασκήνωση (Κάμπινγκ)

Βρέθηκα να κάνω κάμπινγκ, κατασκήνωση το λέμε

κι αν τη γλώσσα την φτωχαίνουν κάποιοι λίγοι ακόμα κλαίμε

μα το θέμα μου είν'άλλο κι είπα αυτό παρεπιπτόντως

γιατί μείναμε στο δήθεν και ξεχάσαμε το όντως

Μιά απλή σκηνή τη στήνω κι η επαφή μου με το χώμα

νέα γέννηση μου δίνει απ'τη γη με νέο σώμα

από κεί μου λέει κρατάμε και σ'αυτό θα ξαναπάμε

μάταιο να το λησμονούμε κι όλο πράγματα ζητάμε

Άλλοι με σκηνή μικρούλα άλλοι με λίγο μεγάλη

μα η κατασκήνωσή μας γίνεται μία αγκάλη

δεν χωρίζουν τα μεγέθη, τίτλοι και κληρονομιά

η καταγωγή, ο φόβος κι η ρουτίνα στη δουλειά

Στ'άψε σβήσε όλοι πιάνουν με τη φύση επαφή

οι αισθήσεις τεντωμένες πρώτα απ'όλες η αφή

πιάνεις φύλλα, κλαδιά, φλούδες, πέτρες, πάσσαλους και χώμα

το νερό αλλιώς το νιώθεις να χαϊδεύει γυμνό σώμα

Ένας έρωτας πλανιέται λεύτερος δίχως συμβάσεις

το κορμί δεν λογαριάζει ρούχα, μάσκες κι αποστάσεις

παίρνει, απ'το μετά, το όταν και το χθες, το πάνω χέρι

στο ''καλύτερα μιας ώρας..'' έχει συντροφιά το αγέρι

Και το βράδυ το τραγούδι κάπου κει στην αμμουδιά

να μιλάει για το φεγγάρι που κερνάει τσικουδιά

Έλληνες μαζί και ξένοι ίδιες νότες μιά πνοή

να δοξάζουνε το είναι, το απλό και τη ζωή

Και τα ''Κόκκινα φανάρια'' η ταινία η γνωστή

έχουν θέση στην παρέα για τη ρήση τη σωστή

που ο Περιγιάλης λέει με καπνό και δίχως πείνα

''Δεν είν'η ζωή ωραία όμορφή μου Κατερίνα ; ''

Πέτρος Μπ.

Η κραυγή μιας σύγχρονης Αντιγόνης

Η Kay Sara είναι αυτόχθονας του Αμαζονίου, ακτιβίστρια και ηθοποιός. Το Σάββατο 16.5.20 θα έκανε πρεμιέρα ως Αντιγόνη, στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Milo Rau στο φεστιβάλ της Βιέννης Wiener Festwochen.Aντ’ αυτού έστειλε μέσω video το δικό της μήνυμα από την καρδιά του Αμαζονίου :“Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη. Γιατί όταν η ανομία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται χρέος. Ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Ας γίνουμε άνθρωποι.” Αυτή η ομιλία ξεκινάει με πολλές υποθέσεις. Σήμερα θα έπρεπε να στέκομαι επάνω στη σκηνή του Burgtheater και να «ανοίγω» το Wiener Festwochen. Θα ήμουν η πρώτη αυτόχθονας που θα έβγαζε ποτέ λόγο σε αυτό το θέατρο, το πιο μεγάλο και πλούσιο στον κόσμο, όπως μου είπαν. Θα ξεκινούσα με μια φράση ενός ευρωπαϊκού κλασικού έργου, της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή: «Πολλά είναι τα φοβερά, πιο φοβερό απ’ όλα ο άνθρωπος».Θα ερχόμουν απευθείας από τις πρόβες μας στον Αμαζόνιο για την ευρωπαϊκή-βραζιλιάνικη νέα παραγωγή της «Αντιγόνης». Θα έπαιζα την Αντιγόνη, που επαναστατεί ενάντια στον άρχοντα Κρέοντα, ο οποίος αρνείται να θάψει το νεκρό αδερφό της, γιατί θεωρείται εχθρός του κράτους. O Xορός θα αποτελούνταν από αυτόχθονες, επιζήσαντες μιας σφαγής οργανωμένης από την κυβέρνηση της Βραζιλίας. Θα παίζαμε αυτή τη νέα «Αντιγόνη» σε ένα δρόμο του Αμαζονίου, τα δάση του οποίου αυτήν τη στιγμή τυλίγονται στις φλόγες. Δε θα ήταν κάποιο θεατρικό έργο, αλλά μία δράση. Όχι μία πράξη τέχνης, αλλά μία πράξη αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική δύναμη που καταστρέφει τον Αμαζόνιο.

Αλλά τίποτα από αυτά δε συνέβη. Ο δρόμος του Αμαζονίου έμεινε άδειος, εγώ δεν έπαιξα την Αντιγόνη. Είμαστε διασκορπισμένοι στην υφήλιο και βλεπόμαστε μέσα από τις οθόνες μας – όπως τώρα. Οι φίλοι μου από την Ευρώπη με ρώτησαν πως είμαι. Είμαι καλά. Βρίσκομαι στο δάσος με τους δικούς μου ανθρώπους, στο βραζιλιάνικο βορρά, στις όχθες του ποταμού Oiapoque. H φύση με περιβάλλει, με προστατεύει και με θρέφει. Ζω με το ρυθμό του τραγουδίσματος των πουλιών, της βροχής και τις τελετουργίες που με κρατούν σε επαφή με τους προγόνους μου. Για πρώτη φορά μετά από 500 χρόνια, η Ευρώπη και η Αμερική έχουν χωριστεί.

Ανήκω στην τρίτη φυλή του λαού των Tariano, της Φυλής της Βροντής. Είμαι μια κόρη του Θεού της Βροντής, μια κόρη βασιλιά, όπως η Αντιγόνη. Ο μύθος λέει ότι παλιότερα, εμείς οι Tariano, ήμασταν άνθρωποι από πέτρα. Αλλά αργότερα αποκτήσαμε ανθρώπινη σάρκα και μορφή για να μπορούμε να επικοινωνούμε με αυτούς που έρχονταν σε επαφή μαζί μας. Η μητέρα μου, μία Tucana, μου έδωσε το όνομα Kay Sara. Σημαίνει «αυτή που νοιάζεται για τους άλλους». Από την πλευρά του πατέρα μου είμαι, λοιπόν, μια Tariana. Mιλάω όμως μαζί τους στη μητρική μου γλώσσα, στα Tucano. Όπως όλοι μας είμαι μια μίξη πολλών πραγμάτων: είμαι Tucana και Tariana, γυναίκα, ακτιβίστρια και καλλιτέχνης. Σας μιλάω σήμερα με όλες αυτές τις ιδιότητες.Εμάς τους Tucano μας αποκαλούν Ινδιάνους. Εγώ όμως επιμένω να μας αποκαλούν αυτόχθονες. Γιατί αυτόχθονας θα πει ντόπιος. Έγινα ηθοποιός για να μπορώ να μιλάω για εμάς, τους αυτόχθονες. Για πολύ καιρό η ιστορία μας λεγόταν από τους ετερόχθονες. Τώρα είναι η ώρα να πούμε πάλι εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας. Η δυστυχία μας ξεκίνησε όταν ήρθαν στα μέρη μας οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι. Στην αρχή ήρθαν οι στρατιώτες κι έπειτα οι κληρικοί. Μαζί με τους Ευρωπαίους ήρθαν σε εμάς και οι αρρώστιες. Εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Και πόσοι ακόμη εκατομμύρια πέθαναν από τα χέρια των στρατιωτών και των κληρικών, στο όνομα του ενός Θεού, του ενός πολιτισμού, στο όνομα της προόδου και του κέρδους.

Κάποιοι εγκατέλειψαν τα δάση για να δουλέψουν στα χωράφια. Όμως μετά το τέλος της δουλειάς, τούς σκότωναν για να μην τους πληρώσουν. Σήμερα έχουμε απομείνει ελάχιστοι. Είμαι μία από τις τελευταίες Tariano. Και όμως πριν μερικές εβδομάδες ήρθε σε εμάς μια καινούργια αρρώστια από την Ευρώπη: ο κορονοϊός. Μπορεί να έχετε ακούσει ότι στο Manaus, την πρωτεύουσα του Αμαζονίου, η αρρώστια εξαπλώνεται ραγδαία. Δεν υπάρχει καιρός για κανονικές κηδείες, οι νεκροί ρίχνονται σε μαζικούς τάφους, τους οποίους κλείνουν τα τρακτέρ. Άλλοι κείτονται στο δρόμο άθαφτοι, όπως ο αδερφός της Αντιγόνης.Οι λευκοί εκμεταλλεύονται το χάος για να εισβάλουν ακόμα πιο βαθιά στα δάση. Οι φωτιές δε σβήνονται πλέον. Kαι ποιος να τις σβήσει; Όποιος πέσει στα χέρια των υλοτόμων θα θανατωθεί. Και τι κάνει ο Μπολσονάρο; Αυτό που έκανε πάντα: συγχαίρει τους υποστηρικτές του και χλευάζει τους νεκρούς. Έβαλε τους συνεργάτες του, απλώς να μας ενημερώσουν ότι έχει ξεσπάσει μια αρρώστια. Μας αφήνει να πεθάνουμε. Ο Μπολσονάρο θέλει να αποτελειώσει τη γενοκτονία των αυτοχθόνων που ξεκίνησε πριν 500 χρόνια.

Ξέρω ότι είστε συνηθισμένοι σε λόγους σαν αυτόν. Πάντα, όταν είναι πια πολύ αργά, έρχεται κάποιος προφήτης σε εσάς. Στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες όταν εμφανίζεται η Κασσάνδρα ή ο Τειρεσίας, ξέρουμε ότι η συμφορά έχει ήδη πάρει το δρόμο της. Σας αρέσει να μας ακούτε να τραγουδάμε, αλλά δε σας αρέσει να μας ακούτε να μιλάμε. Και όταν μας ακούτε, δε μας καταλαβαίνετε. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δε γνωρίζετε ότι τα δάση μας καίγονται και οι άνθρωποί μας πεθαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι έχετε εξοικειωθεί πια με αυτή την πληροφορία.Θα σας πω, λοιπόν, αυτό που όλοι ξέρετε. Πριν μερικά χρόνια στέρεψαν οι παραπόταμοι του Αμαζονίου, για πρώτη φορά από τότε που υπάρχει ανθρώπινη μνήμη. Σε δέκα χρόνια από τώρα το οικοσύστημα του Αμαζονίου θα καταρρεύσει, αν δε δράσουμε άμεσα. Η καρδιά αυτού του πλανήτη θα σταματήσει να χτυπάει. Αυτό το λένε τόσο οι δικοί μας, όσο και οι δικοί σας επιστήμονες, και ίσως είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν. Θα αφανιστούμε, αν δε δράσουμε.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε λάβει πολλά κείμενα διαμαρτυρίας, υπογεγραμμένα από διάφορες διασημότητες. Επιθυμείτε λιγότερους ρύπους, λιγότερες κλοπές, λιγότερους θανάτους. Μα πώς πιστεύετε ότι έπειτα από 500 χρόνια αποικιοκρατίας και χιλιάδες χρόνια υποδούλωσης του κόσμου, θα μπορούσατε να σκεφτείτε κάτι, χωρίς αυτό να περιέχει περαιτέρω καταστροφή; Αν ακούσετε τους εαυτούς σας, θα βρείτε μόνο τις ενοχές σας. Και όταν ταξιδεύετε ανά τον κόσμο, θα βρίσκετε μόνο τη βρομιά με την οποία εσείς το λερώσατε. Για εσάς δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής. Δε φοβάμαι για εμένα. Φοβάμαι για εσάς.Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να σωπάσετε. Ήρθε η ώρα να ακούσετε. Μας χρειάζεστε, εμάς τους φυλακισμένους αυτού του κόσμου, για να κατανοήσετε τους εαυτούς σας. Γιατί το πράγμα είναι τόσο απλό: δεν υπάρχει κανένα κέρδος σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μόνο η ζωή. Επομένως είναι καλό που δε στέκομαι αυτή τη στιγμή στη σκηνή του Burgtheater, που δε σας μιλάω ως ηθοποιός. Γιατί δεν έχει να κάνει πια με την τέχνη, δεν έχει να κάνει με το θέατρο. Η δική μας τραγωδία συμβαίνει τώρα εδώ, στον κόσμο, μπροστά στα μάτια μας.Και ίσως αυτό να είναι που με ανησυχεί πιο πολύ όταν ακούω τον Κρέοντα να μιλάει. Ξέρει ότι έχει άδικο. Ξέρει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Είναι λάθος από κάθε άποψη. Θα επιφέρει την πτώση του, την πτώση της οικογένειάς του, την Αποκάλυψη. Και παρ’ όλα αυτά το κάνει. Κρίνει τον εαυτό του, μισεί τον εαυτό του, αλλά συνεχίζει να κάνει αυτό που μισεί.

Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει. Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη. Γιατί όταν η ανομία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται χρέος. Ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Ας γίνουμε άνθρωποι. Ο καθένας με τον τρόπο του, όπου κι αν βρίσκεται, ενωμένοι με τη διαφορετικότητά μας και την αγάπη μας για τη ζωή, που μας ενώνει όλους.

Γενέθλιο

Με σκέψη ληξιαρχική πόσο είμαι με ρωτάνε κάποιοι γνωστοί περαστικοί που έρχονται και πάνε θέλουνε μιά κατάταξη κάτι συνηθισμένο για ένα μυαλό στο μέτρημα που είναι εθισμένο

Τους απαντώ ειλικρινά, απλά, με παρρησία μη ψάχνουν σ'ένα νούμερο να βρούν την ηλικία είναι κι αυτή μυστήριο για τη ζωή τη ζώσα μοναδικό, αεικίνητο που δεν χωρά στο ''τόσα''

Η ηλικία καθενός είναι μεγάλο πράγμα δεν είναι ένας αριθμός μα ένα κάποιο μάγμα που έχει και βιώματα κι αισθήματα και σκέψη κι αν της τα βγάλεις όλα αυτά σίγουρα θα στερέψει

Για τα γονίδια αν θα πώ είμαι εκατό περίπου που όλο πάνε κι έρχονται σαν τον πορθμό του Ευρίπου όσο για το συναίσθημα είμαι εικοσιπέντε για σκέψη και για λογισμό κάπου τριανταπέντε

Για κείνο πέρα απ'το μυαλό κει γύρω στα πενήντα για τα πολλά βιώματα περίπου ενενήντα Αυτά αντάμα αν τα δεις φτιάχνουν την ηλικία και εκείνη η ληξιαρχική μικρή έχει σημασία

Χαίρομαι όσα έζησα είχα μεγάλη τύχη να φτάσω εδώ που έφτασα, γκρεμίζοντας και τείχη που ήταν φτιαγμένα από αλλωνών σκέψεις και δοξασίες και μ'εμποδίζαν για να δώ ορίζοντα, οπτασίες

Πέτρος Μ.

25/5/2011 -25/5/22020 : Αναδύθηκε πριν από εννέα χρόνια στην πλατεία Συντάγματος, μαζί με το πρόταγμα της Άμεσης Δημοκρατίας, απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα από το Κίνημα των Πλατειών, και φούντωσε πάλι τώρα στον καιρό της πανδημίας :

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Μιά λέξη πού'χει απέραντο το βάθος και το πλάτος φιλανθρωπία αν γενεί να ο Πόντιος Πιλάτος μια λέξη που αναδύθηκε απ'της καρδιάς τα βάθη δεν λογαριάζει διαφορές παθήματα και λάθη

Τη μάθαμε στο Σύνταγμα στα δίσεκτα τα χρόνια τότε που εφάνη ο Διγενής ξανά σε νέα αλώνια έγινε κίνημα καρδιάς κι ανέμισε παντιέρα μ'όλα τα χρώματα της Γης σε νύχτα και ημέρα

Μας λέει λόγια τρυφερά και αυστηρά αντάμα ''έχεις κι εσύ όπως κι εγώ αυτό που λένε νάμα'' δεν δίνει μόνο υλικά δεν βλέπει μόνο σώμα έχει και νου και λογισμό και έρωτα ακόμα

Τον άλλο νιώθεις μέσα σου κι όχι στο παραέξω στη μπόρα του τα πόδια σου δεν λες ''να μην τα βρέξω'' κι αν σε πειράζει κάποτε κάποια αχαριστία είναι που χάνεις που και που του κόσμου την ουσία

Συμπάσχεις γι'αυτό νοιάζεσαι και οίκτος δεν χωράει πιό πάνω εγώ πιό κάτω εσύ κρασί είναι που χαλάει Το δώρο έχει έμβλημα και δεν έχει αρμόδιο είσαι εσύ μοναδικός στο κάθε επεισόδιο

Μιά κοινωνία άκτιστη προσμένει μας στο βάθος η Αλληλεγγύη προπομπός με όνειρο και πάθος του κόσμου όλα τα καλά χέρια διαρκώς θ'αλλάζουν ''τα πάντα ρεί'' και τα νερά ποτέ δεν θα λιμνάζουν

Οι ρόλοι πάνε κι έρχονται δίχως νά'ναι ψεγάδι πότε να είσαι ο κουβάς και πότε το πηγάδι

Πέτρος Μ.

Καιρός για αναστοχασμό και ριζικές αλλαγές μέσα μας και έξω

ΠΡΩΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ Ξύπνημα πριν το χάραμα ο νους κι η φαντασία κάνουν ζευγάρι φωτεινό μέσα σε συνουσία ταξίδι ξεκινήσανε στιγμή ευλογημένη να δουν τον παραλογισμό που είπαν ειμαρμένη

Αφετηρία τα παλιά κείνα τα πρώτα χρόνια γεννιότανε το όνομα, το εγώ, και τα καψώνια έλα να φας, μα δεν πεινώ, άκου εγώ τι λέω ψάχνω για καταφύγιο όταν πονώ ή κλαίω

Ύστερα ήρθε το σχολειό θανάτου ακινησία το πρωινό το ξύπνημα η πρώτη αφασία το μάθημα τροφή σκληρή κολλάει στο στομάχι κι ο διπλανός αντίπαλος θανάσιμη η μάχη

Πολλά τσιτάτα έμαθα νά'μαι αρεστός στους άλλους κι ήμουν μαζί μ' ασπρόμαυρους ανθρωποπαπαγάλους ποιός θ'ακουστεί, ποιός θα φανεί, ποιός θα επιβάλλει το σωστό κι αν μόνος είναι αδύνατο ψάχνω για κύκλωμα κλειστό

Και πάντα εν ονόματι εγκλήματα τελούνται χάνονται όλα τα πρόσωπα μάζες δοξολογούνται πόλεμοι, βία κι όλα αυτά πάντα για το καλό μας που θά'ρθει αν εξοντωθεί ο κάθ'ένας εχθρός μας

Αφύσικη διαδρομή κι όμως την είπαν φύση πως είναι τάχα ανθρώπινη και μού'χουνε αφήσει μια δύσκολη κληρονομιά και ψάχνω απεγνωσμένα φάρμακο για πολλά δεινά που βρήκανε κι εμένα

Ιοί πολλοί πλακώσανε το Εγώ και το δικό μου το δίκιο μου, ο φόβος μου και τ'όπλο το επ'ώμου σκοντάφτω πάλι στο Παιδί, κει στην αφετηρία λέω να το πιάσω απ'την αρχή, μοναδική ευκαιρία

Πέτρος Μ.

ΜΗΤΕΡΑ Είχε σέβας κι ήταν πρώτη μέσα στην κοινότητα και την αγαπούσαν όλοι ήταν η ποιότητα μήνυμα έστελνε σπουδαίο για αγάπη προσφορά ζωή νέα εγεννούσε, άγνωστη η αποφορά

Μα περάσανε τα χρόνια και τ'αρσενικό με θράσος σήκωσε ψηλά κεφάλι, ήθελε να ειν'ο άσσος που τα πάντα τα ορίζει και γυναίκα και παιδιά και μοναδικό αφέντη θέλει νά'χει τη σοδειά

Και την πτώση συνοδεύει η γνωστή κληρονομιά που παιδεύει ανιόντες, κατιόντες με τη μιά φτάνει κι η αχαριστία κι όλοι δυσαρεστημένοι κι από την ωραία σχέση άραγε τι απομένει;

Νά΄την και η προστασία που μου γίνεται συνήθεια χάνομαι δίχως να βρίσκω τη δική μου την αλήθεια και με τη συμβία πάντα να ξεσπάει ένας καυγάς γιατί το φαΐ δεν είναι σαν εκείνο της μαμάς

Η Μητέρα πού'χει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια σαν γεράσει κάνει κόνξες και ζητάει παρακάλια υποχρέωση να νιώθουν τα παιδιά της δια βίου φωτοστέφανο για κείνη κι όχι μόνο του αγίου

Αν δεν βρούμε τη μητέρα και αυτή τον εαυτό της θα μας μένει η γιορτή της κι όχι εκείνη η ποιότης που΄χε στα παλιά τα χρόνια κι όλο κάτι μας θυμίζει το πηγάδι που όλο δίνει και ξανά πάντα γεμίζει

Μάνα, μητέρα και μαμά μία καρδιά μεγάλη μα η δική μου η ζωή δεν είναι για χαλάλι να χαίρεσαι αν έμαθα μόνος μου να βαδίζω και το τραγούδι μου για σε λεύτερος να σφυρίζω Πέτρος Μ.

1η του Μάη

1η του Μάη

Πρωτομηνιά, Πρωτομαγιά της Άνοιξης καμάρι

    με μυρωδιές και χρώματα, λουλούδια και χορτάρι

 δοξαστική στη γέννηση, στον κόπο, στον ιδρώτα

   του δουλευτή που ξεγεννά την πλάση απ'τα πρώτα

Μέρα είναι σημαδιακή για κάθε ένα εργάτη

που τον διατάζει ξωτικό με την σκυφτή τη πλάτη

πούχει κουσούρι άσχημο Θεό νάχει το χρήμα

κι αν σακατεύει άλλες ζωές δεν τον αγγίζει κρίμα

Μα είναι και του Έρωτα αυτή η πρώτη μέρα

τα σώματα ανασταίνονται Άνοιξη πέρα ως πέρα

γυρεύουν τ'άλλο το κορμί να σμίξουν με ουσία

σ'ένα χορό δοξαστικό που λένε συνουσία

Το χρώμα που της δώσανε είναι ένα κόκκινο βαθύ

από γαρύφαλλο που ανθεί και αίμα που έχει χυθεί

για να'χουν πλέρια  ομορφιά πλάση και κοινωνία

και να αναβλύζει από παντού κρυμμένη αρμονία

Τ' άλλο μισό του ουρανού σαν βγήκε να δουλέψει

διπλό το βάρος ένιωσε σκοτείνιασε η σκέψη

φώναξε μιά Πρωτομαγιά κει στο Σικάγο πέρα

''ψωμί και τριαντάφυλλα θέλουμε κάθε μέρα''

ΠΑΣΧΑ 2020

                                                ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ 

                          Αν τούτη την Ανάσταση την πνίγουν τα σκοτάδια
                          αν έγκλειστοι βρισκόμαστε μέρες πολλές και βράδια
                          εμείς δεν θα κιοτέψουμε θα βρούμε κάποιο χάσμα
                          και το τσιμέντο θα σκιστεί και θα γενεί το θαύμα

                          Από τα χρόνια τα παλιά σκλαβιά και αιχμαλωσία
                          τά'διωχνε η αποκοτιά λεύτερου πανδημία
                          όταν αστέρι φώτιζε το κοιμισμένο μέσα
                          και ξύπναγε τ'ατίθασο με ανθρωπιά και μπέσα

                          Δροσάτο είναι της αυγής το ύστερο αστέρι
                          μηνάει για ήλιο κι ουρανό καθάριο που θα φέρει
                          ίδιο τ'αστέρι του βοριά Γκάτσου και Χατζηδάκι
                          βαστάει απ'του Σολωμού φρεσκάδα κι αεράκι

                          Και της αγάπης το φιλί που φώτιζε άσπρο κερί
                          προσμένει λεύτερη αγκαλιά, το ξέρουμε ''τα πάντα ρεί''
                          σε δαφνοφόρες εκκλησιές, σε δρόμους , σε πλατείες
                          για να φτιαχτούν ερωτικές οι νέες πολιτείες

                           Καλή Ανάσταση καλέ και έγκλειστέ μου φίλε
                           δεν μας τρομάζουν οι καιροί μαζί άγρυπνος μείνε
                           να διώξουμε από μέσα μας κι έξω φωνές σειρήνων
                           για να διαβεί η Πασχαλιά των ρόδων και των κρίνων

                                                                                                 Πέτρος Μ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μ.Παρασκευή Η ζωή εν τάφω σε Αθήνα, Πάφο γενεαί αι πάσαι σε καλούν για νά'σαι φως μεσ΄το σκοτάδι, αρνητής του Άδη ύμνον τη (τ)αφή σου, έαρ στη σιωπή σου Πέτρος Μ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΣΤΑΥΡΩΣΗ Η σταύρωση η φετινή οσμή έχει του αγνώστου δεν συγκινεί όπως παλιά η υπόσχεση του νόστου αυτό το πριν που έφερε ετούτο εδώ το τώρα κάτι καινούργιο αλυχτά κάτι που λέει προχώρα

Το φάρμακο του εγκλεισμού ήτανε μιά ανάγκη η δόση η υπερβολική το κάνει όμως φαρμάκι πολλοί είναι κάθε φορά οι νέοι σταυρωτήδες θέλει αγρύπνια, νιάξιμο, πίστη σ'αυτό που είδες

''Εδιζησάμην εμαυτόν'' μας είπε ο Ηράκλειτος είχε σοφία κι αρετή κι ας μην ήταν παράκλητος ''Τον εαυτό μου ρώτησα'' δεν ψάχνω γι'απαντήσεις σ'αυτόκλητους οδηγητές πού'χουν έτοιμες λύσεις
Πέτρος Μ.

Εγκλεισμός

Εποχή αναστοχασμού. Κάποιοι στίχοι από το μουσικό άλμπουμ: ''ΑΝΑΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ''

ΑΝΑΔΥΣΗ- ΚΑΤΑΔΥΣΗ
Γεννιέσαι πάντα απ’το μηδέν που τίποτα το λένε
Κι αν δεν το νιώσεις μέσα σου πάντα οι άλλοι φταίνε
Ιδέες, έμπνευση και φως έρχονται με ανάδυση
Και στης ψυχής τ’απόκρυφα πηγαίνεις με κατάδυση

Σιγά-σιγά μπορείς να δεις πως το κενό η Φύση
Που λεν πως αποστρέφεται δεν είναι άδεια ρήση
Μόλις θα πάει να γεννηθεί αμέσως το γεμίζει
Και τ’άγνωστο τ’αόρατο το μέσα πλημμυρίζει

Απ’το γεμάτο το κενό γεννήθηκε ένα αστέρι
Η γλύκα και η ομορφιά βράδυ και μεσημέρι
Κι άλλοτε λύπη και χαρά άλλοτε πάλι όχι
Μ’ανάδυση κατάδυση απ’την κορφή στην κόχη

 
Αυτό που βλέπεις γύρω σου λένε πως δεν υπάρχει
Κι ο άνθρωπος που ήθελε τα πάντα και να άρχει
Νιώθει μυστήρια ταραχή χάνει το λογικό του
Που πίστεψε τον κόσμο αυτό πως έκανε δικό του

Ανάδυση κατάδυση διώχνει τις βεβαιότητες
Δόγματα και αφορισμούς και άλλες βιαιότητες
Τα πάντα είναι σχετικά αισθήματα και σχέσεις
Πάνω και κάτω αλλάζουνε θέσεις και αντιθέσεις

Θα βρεθουμε ξανα- παιδικη χορωδια Τυπαλδου

Νικος Δημητρατος. Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος.

Εις μνήμην Μακρυγιάννη, Καραΐσκάκη, Διάκου, Κολοκοτρώνη,..

            Ο Τ(Ρ)ΟΠΟΣ ΜΟΥ

Αδέρφια, φίλοι και γονείς μέσα μου είναι ένα
όπως προγόνοι, σπιτικό, τόπος κι αγαπημένα
είν'ένας τρόπος μια πνοή που έρχεται και πάει
το πού θα πάω, τι θα πιώ, το κάτι που μεθάει

Αγάπη, εστία, έρωτας, πατρίδα και φιλία
δίνουνε χρώμα στη ζωή σαν έχουν απαρτία
ύμνος, παιάνας και κραυγή, φθόγγοι μ'ορθοφωνία
φέρνουνε φως, Απόλλωνα, Διόνυσο, αρμονία

Κάτι πολύ μοναδικό μα κρύβει μια παγίδα
να λησμονήσεις το ζουμί και να σου μείνει γίδα
σκληρή, άμαση, άνοστη που θα την περιφέρεις
πολλοί θα σε χλευάζουνε κι εσύ δεν θα το ξέρεις

Το κάθε μου ένα κύτταρο έχει λίγη Ελλάδα
το νιώθω στη συγκίνηση μα και στη φασολάδα
στο έξυπνο το χωρατό στο δρόμο στην πλατεία
σε υπερβολές που κρύβουνε μιά κάποια τραγωδία

Αγάπη, τρυφερότητα γυρεύει κι η πατρίδα
είναι ωραία, ατίθαση, δύσκολη κορασίδα
έχει κι ένα φιλότιμο που τα ξεπλένει όλα
και για τον ξένο πάντοτε γεμάτη η κατσαρόλα

Κι αν την υμνήσανε πολλοί απ'τα παλιά τα χρόνια
κάποιοι άλλοι την ξεχάσανε χαμένοι σε σαλόνια
τη δόξασαν όμως παιδιά, εγγόνια και παππούδες
που δεν μασάγαν κούμαρα όπως οι αλεπούδες

Κι αν την έχουν ταπεινώσει ξένοι αλλά και δικοί
της Παρασκευής το πένθος κρύβει μέσα Κυριακή
με Ανάσταση και γλέντι να καεί το πελεκούδι
μόλις το εγώ θα σμίξει με το εμείς σε νιό τραγούδι

                                                        Πέτρος M.